Η Ελλάδα που έχουμε μέσα μας ξεχάσει μας περιμένει από χρόνια. Είναι ο τόπος προς τον οποίο πρέπει να γίνει η νέα πολιτική μετανάστευσή μας.
Θεωρούμε ότι το μόνο που χρειαζόμαστε στον δρόμο μας είναι μια απλή πυξίδα: Λογική και Ήθος, χωρίς -ισμούς.
Στην αναζήτηση του μέλλοντος σε αυτή τη μεταβατική εποχή, δεν υπάρχει αρκετή αισιοδοξία, αλλά απόγνωση που βαπτίζει τη σκέψη και τη φύση μας σε ένα εχθρικό πεδίο πληθωρικού χάους. Χρόνια τώρα, παρατηρώντας τη μεταπολεμική πραγματικότητα, βλέπουμε τους «ασκούς» της απληστίας και του παράλογου εγωκεντρισμού να κατακτούν το σύνολο του ορίζοντα, με ελάχιστα διαλείμματα μερισμού και ορθότητας.
Αν το μη αισθητό δεν σημαίνει ανύπαρκτο, γιατί ο θάνατός μας εκλαμβάνεται ως ανυπαρξία; Ίσως κάποτε η σύγχρονη κατάσταση συνείδησης σ’ όλο σχεδόν το εύρος της να φαντάζει σαν λησμονημένο όνειρο καθώς η θέληση για Όνειρο και η ανέλιξη των εγκεφαλικών δυνατοτήτων και προτιμήσεων θα έχουν μεταθέσει το σημείο πόλωσής τους μακριά από το σημερινό.
Η αναφερόμενη απλότητα δεν είναι απλοϊκότητα, αλλά αντιστοιχεί σ’ εκείνη την «απλότητα του οφθαλμού», με την χρηστική έννοια και στην πιο βαθιά της διάσταση.
Τα χαμόγελα της ζωής είχαν πεθάνει,
στ’ άσπρα μαλλιά οι σημασίες στέκονταν,
χωρίς όμως την πρότερη λάμψη
που τύφλωνε τη ματιά
κι έχτιζε πύργους λαθών και ψεύδους.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
