Το ζητούμενο της συνείδησης – το μέτρο της επίτευξης του ανθρώπου και της εσωτερικής πραγμάτωσης – βρίσκεται στην κλίμακα αντίληψης αυτού που συμβαίνει έξω από το σπίτι μας, στην κλίμακα της σχέσης μας με το μακρόθεν ον. Εάν δεν μπορούμε να έχουμε στη θέση του πλησίον το έσχατο, τότε δεν μπορούμε να έχουμε την πραγμάτωση του Είναι στη συνείδηση.
Η ψυχή ορίζεται ως η ελευθερία της Παρουσίας. Αν δεν στηρίξουμε την ψυχή, τότε θα γίνουμε δούλοι του χρόνου. Αυτή η ελευθερία είναι το νόημα της ασκητικής. Κάθε στιγμή, καλούμαστε να γίνουμε φίλοι της προσπάθειας, να ατενίσουμε τα ατέρμονα πεδία της επίτευξης και να αναπνεύσουμε στο Άπειρο της συνείδησης.
Το πνεύμα των ουρανών σιγούσε,
ο βυθός των κόσμων ανέμενε,
το ύψος ύφαινε χρώματα
και το πλάτος αντηχούσε τα ξεφωνητά.
Στις μέρες μας, θεωρούμε πλέον ως ποίηση, μετά από την απελευθέρωση από τις περιγραφικές ρυθμίσεις και τους περιγραφικούς κανόνες του στίχου ως έκφρασης έντεχνου λόγου, τη νοηματική ασυνέχεια και τη νοηματική ασάφεια, που φτάνουν έως και την ανυπαρξία του νοήματος.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
