Ποίημα: “Στο Άγνωστο Ζώο” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Τα χαμόγελα της ζωής είχαν πεθάνει,
στ’ άσπρα μαλλιά οι σημασίες στέκονταν,
χωρίς όμως την πρότερη λάμψη
που τύφλωνε τη ματιά
κι έχτιζε πύργους λαθών και ψεύδους.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Διαβάζοντας το ποίημα στις ανεμώνες” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Εκεί, στου αγρού την άκρη την ηλιόλουστη,
οι ανεμώνες της νεότητας ξεκουράζονται.
Το μήνυμα πια της αρχής της νέας ακούστηκε.
Τα μάτια της καρδιάς είδαν τον ήχο
και αναγάλλιασαν στις φωτεινές ακτίνες τ’ ουρανού
που χόρευαν σε κύματα πυρός
κι εκστατικά τα σύμπαντα
αντίκρυζαν το μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Τα Ταξίδια του Δαρβίνου – Είναι μέσα μας τα Γκαλαπάγκος”, του Γιάννη Ζήση

Απομεινάρια της αρχέγονης ζωής,
κόσμοι χωρίς πολυμήχανους ανθρώπους,
νησιά μοναχικά,
ακατοίκητα απ’ των ανθρώπων τις προκαταλήψεις.

Διαβάστε περισσότερα...

Η νοηματική και η αισθητική της ποίησης (του Γιάννη Ζήση)

Στις μέρες μας, θεωρούμε πλέον ως ποίηση, μετά από την απελευθέρωση από τις περιγραφικές ρυθμίσεις και τους περιγραφικούς κανόνες του στίχου ως έκφρασης έντεχνου λόγου, τη νοηματική ασυνέχεια και τη νοηματική ασάφεια, που φτάνουν έως και την ανυπαρξία του νοήματος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Το γέλιο του Πάντα” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Τόση χάρη σ’ εκείνη τη γούνα τη μαυρόασπρη,
την τόσο άδολη που γούνινο παιχνίδι θύμισε
για τα μικρά παιδιά,
που πιο πολύ γυρεύουνε της αγκαλιάς την απαλή στοργή
παρά τα παιχνίδια της αβεβαιότητας 
που ο νους κρύβει ζηλότυπα
στις σκοτεινές του κρύπτες.

Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΗΜΑ “ΤΟΡΚΟΥΕΜΑΔΑ” ΤΟΥ ΧΕΝΡΥ ΛΟΝΓΚΦΕΛΛΟΟΥ

“Στην ηρωική εποχή, που την Ισπανία κυβερνούσαν
ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα,
και αυτούς κυβερνούσε ο Τορκουεμάδα
με τον λεπτοφυή του εγκέφαλο

Διαβάστε περισσότερα...

Προσευχή του Αγίου Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου της Καισάρειας, το 370 μ.Χ.

«Ω Θεέ μου, μεγάλωσε μέσα μας το 
αίσθημα της συντροφικότητας για όλα
τα ζωντανά πλάσματα, για τους μικρούς
μας αδερφούς που Εσύ τους χάρισες
τη γη για να κατοικούν μαζί μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Στρατιά”, του Γιάννη Ζήση

Απ’ την αρχέγονη πνοή
η ζωή μοιράστηκε
στης ύλης το σθένος,
έπνεε επί των υδάτων και των κοιλάδων
φως αισθητό
και ήταν νοητό.
Εικόνα και Ομοίωση,
αναμένουσα ενδεδυμένη η Θεότης. 
Ήταν πλήθος και μονάδες μαζί,
φυτά και ζώα,
άνθρωποι που άρχισαν το μακρύ τους δρόμο,
όλοι ελιξήρια έκστασης για τη γειτονιά του κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Το πόρισμα του Δευκαλίωνα”, του Γιάννη Ζήση

Η διάσωση του ανθρώπου

συνημμένη με τη φύση, 
το χάρμα του Αμφικτύονα,
οι μνήμες για τη θέσμιση της Ειρήνης
και οι μοναξιές του Μύσωνα
στα χωράφια του αρχαίου μόχθου, μαζί με το
σιωπηλό πανηγύρι της ζωής,
στην κοιλάδα του Σπερχειού,

Διαβάστε περισσότερα...

Ποίημα: “Η αυτοκριτική του φωτογράφου”, του Γιάννη Ζήση

Θεέ μου βοήθησέ με να συνέλθω
από κείνο το βάθος της μουγγής φωτογραφίας,
πάνω από το όρος της διαφήμισης
να στήσω μια σημαία κατανόησης
με τα πύρινα βλέμματα των ονείρων
ν’ ανεμίσω τα νοήματα
κι ύστερα ξανά να υφάνω τις λέξεις
μ’ ένα τραγούδι βεβαιότητας πώς να!·
η γη συνεχίζει τον Δρόμο της Ζωής
κι ας μην έχει έξοδο κινδύνου
συντροφιά μ’ ότι απ’ την αρχή ήταν ανείπωτα Οικείο
και με τ’ άλλα τα νήπια των έμβιων
στην παλιγγενεσία της Εδέμ.

Διαβάστε περισσότερα...