ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ: Η ΟΙΚΟ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ (του Ντ. Ένγκελς)

Βαν Γκογκ, Μονέ, τώρα Βερμέερ: είναι η τρίτη φορά που ένα σημαντικό έργο κλασικής ευρωπαϊκής τέχνης υφίσταται άσκοπα και εν ψυχρώ βανδαλισμό από τους λεγόμενους «ακτιβιστές του κλίματος». Πεπεισμένοι ότι η (υποτίθεται επικείμενη) κλιματική αποκάλυψη δικαιολογεί όλα τα μέσα, δεν φαίνεται να νιώθουν πια δεσμευμένοι από νόμους ή ευπρέπεια: το να προσελκύσουν την προσοχή στην υπόθεση τους είναι το μόνο που θέλουν – ό,τι κι αν χρειαστεί.

«Πώς νιώθεις όταν βλέπεις κάτι όμορφο και ανεκτίμητο να καταστρέφεται προφανώς μπροστά στα μάτια σου; Αυτό είναι το ίδιο συναίσθημα όταν βλέπεις τον πλανήτη να καταστρέφεται», φώναξε ένας από τους οικοτρομοκράτες στους περαστικούς με έναν τρομερά αφελή συλλογισμό.

Αλλά το γεγονός ότι «εγώ» νιώθω πόνο μου δίνει το δικαίωμα να προκαλώ τον ίδιο πόνο σε όλους τους άλλους για να τους ευαισθητοποιήσω στις δικές μου ανησυχίες; Και ακόμη κι αν αυτός ο πόνος δεν ήταν καθαρά προσωπικός, αλλά κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένος με συλλογικά συμφέροντα: δεν έχουμε όλοι πολύ διαφορετικές απόψεις για το ποιο συγκεκριμένο είδος «μεγαλύτερου καλού» είναι πραγματικά το πιο σημαντικό – και ποιο απειλείται επί του παρόντος; Προσωπικά, λυπάμαι βαθύτατα την παρούσα παρακμή και καταστροφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που είναι αναμφίβολα ανεκτίμητη και όμορφη – θα έπρεπε να αρχίσω να βανδαλίζω τις γεννήτριες αιολικής ενέργειας για να κάνω τους οικολόγους να νιώσουν τις εσωτερικές μου θλίψεις;

Το σκεπτικό των οικολογικών τρομοκρατών είναι, περιττό να πούμε, μια εντελώς και ρητά ολοκληρωτική μορφή σκέψης. Όποιος απολυτοποιεί τη δική του ιδεολογική ατζέντα και θέλει να την επιβάλει σε άλλους ανθρώπους «για το καλό τους», αργά ή γρήγορα καταλήγει να απορρίπτει κάθε βασική μορφή σεβασμού για τον άλλον και την περιουσία του: η «αιτία» φαίνεται πολύ σημαντική για να αφήσει το άτομο, τα ανθρώπινα όντα και τα αδύναμα μικρά τους προσωπικά συμφέροντα παρεμβαίνουν σε αυτό.

Αυτή είναι μια μεγάλη απειλή για όλους μας, και δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε τις συνέπειες αυτής της νοοτροπίας: εγώ μπορώ να δω μόνο ποσοτικές, αλλά όχι ποιοτικές διαφορές μεταξύ του δημόσιου βανδαλισμού έργων ζωγραφικής του Van Gogh, του Monet ή του Vermeer στο όνομα της ιδεολογίας του κλίματος και της τρομοκρατίας των αστών αντεπαναστατών από τους μπολσεβίκους στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Ο βανδαλισμός της τέχνης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου: Ήδη τώρα, τα πολυάριθμα περιστατικά αποκλεισμένων αυτοκινητοδρόμων, κατεδαφισμένων δημόσιων περιουσιών ή κατειλημμένων δημόσιων κτιρίων όχι μόνο προκαλούν άγχος και αποπροσανατολισμό σε ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα, αλλά προκαλούν επίσης τεράστιο κόστος για την κοινωνία μας – και προφανώς, στο μέλλον, μας επιφυλάσσουν πολλά περισσότερα.

Γιατί αργά ή γρήγορα, στην προσπάθειά τους να «σώσουν» την ανθρωπότητα, η ιδεολογία του κλίματος, ακριβώς όπως όλες οι άλλες ολοκληρωτικές σκέψεις, θα βάλει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και θα προκαλέσει σημαντική δυσαρέσκεια και αντιδράσεις από όλους εκείνους που έχουν βαρεθεί να εκφοβίζονται από ένα σωρό προνομιούχους και αυτο-ικανοποιημένα παιδιά, απορροφημένα πλήρως από μια ανεπιβεβαίωτη οικολογική υπόθεση και μια άκρως προβληματική ανθρωπολογία…

Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε για το προφανές ναυάγιο της δυτικής εκπαίδευσης. Για χρόνια, η παιδαγωγική σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική βασιζόταν σταθερά στη μεταπολεμική σκέψη να μην αφήσουμε ποτέ ξανά τον ολοκληρωτισμό να συμβεί και στη σταθερή δέσμευση να εκτιμηθεί περισσότερο η ενσωμάτωση των αστικών αξιών, παρά η απλή αφομοίωση της γνώσης, για την εκπαίδευση κριτικών και υπεύθυνων μυαλών. Αλλά φαίνεται ότι αυτές οι αξίες του πολίτη όχι μόνο έχουν γίνει ολοένα και πιο κούφιες, έχουν επίσης κλαπεί επιτυχώς από μια αριστερή-φιλελεύθερη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί τώρα τα ίδια εκπαιδευτικά πρότυπα που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύσουν τη δημοκρατία ώστε να την αποσταθεροποιήσουν και ίσως ακόμη και να την καταστρέψουν εκ των έσω.

Στη Γερμανία ειδικότερα, αριστεριστές και ακτιβιστές για το κλίμα, πεπεισμένοι ότι βρίσκονται (τουλάχιστον αυτή τη φορά) στην ιστορική «πλευρά του καλού», τρομοκρατούν την κοινωνία και θέτουν σε κίνδυνο την ελευθερία του λόγου, την τέχνη, τη δημόσια ασφάλεια, την οικονομία, ακόμη και τη δημοκρατία, ενώ είναι πλήρως πεπεισμένοι ότι εργάζονται για το «ευρύτερο καλό». Μόλις πρόσφατα, η καταξιωμένη οικολόγος Luisa Neubauer υποστήριξε δημόσια σε μεγάλο γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό ότι η εγκατάσταση μιας «κλιματικής δικτατορίας» προκειμένου να «σωθεί η ανθρωπότητα» ήταν απόλυτη προτεραιότητα – χωρίς να δεχτεί καμία σοβαρή αντίκρουση (φανταστείτε, για πλάκα, αν ένας «συντηρητικός» είχε κάνει μια ανάλογη δήλωση…).

Όποιος αρνείται να ακούσει τον κώδωνα του κινδύνου από όλες τις πλευρές και να δει τις προφανείς συμμετρίες μεταξύ των επιχειρημάτων της οικολογικής ιδεολογίας και των πολλών ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα, είναι για λύπηση – και θα πρέπει να θεωρηθεί ως εξαιρετικά επικίνδυνος για την επιβίωση αυτού που έχει απομείνει από τη Δύση. Διότι αυτό που είναι ίσως το πιο τρομακτικό στις πράξεις βανδαλισμού που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε σημαντικής ανταπόκρισης από τις δημόσιες αρχές, τα μέσα ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή κοινότητα, τους δημόσιους διανοούμενους και φυσικά τα ίδια τα μουσεία.

Φυσικά, υπήρξαν μερικές χλιαρές καταδίκες των επιθέσεων, αλλά στην επόμενη φράση, συνήθως σπεύδουν να εκφράσουν τη δική τους υποστήριξη για την οικολογική ατζέντα και τη δέσμευσή τους στην κλιματική πολιτική. Δεδομένου του γεγονότος ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ακτιβιστές επιδοτούνται από τις αναρίθμητες αριστερές ΜΚΟ, που χρηματοδοτούνται από το κράτος και διαθέτουν σημαντικά οικονομικά μέσα για να αποφύγουν οποιαδήποτε σοβαρή νομική δίωξη, θα πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε αυτά τα γεγονότα ως απλές πράξεις που διαπράττονται από παραπλανημένους, αλλά κατά τα άλλα ιδεαλιστές, νέους, αλλά αντ’ αυτού ως το ψυχρά σχεδιασμένο μήνυμα που στην ουσία είναι: ότι ακόμα και τα πιο ιερά, πολύτιμα και αθώα δημιουργήματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας δεν είναι πλέον ασφαλή από την οργή της νέας ιδεολογίας που κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο μας, και τα δημόσια ιδρύματά μας, από τα μουσεία δια μέσου των μίντια και της πολιτικής  μέχρι τα ποινικά δικαστήρια, είναι με την πλευρά των επιτιθέμενων και όχι με την πλευρά αυτών που δέχονται την επίθεση.

Αυτό θα πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να συμβεί όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές –πριν να είναι πολύ αργά.

 

 Ο καθηγητής Δρ. David Engels (γεν. 1979) είναι ο πρόεδρος της Ρωμαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (ULB) και επί του παρόντος εργάζεται ως καθηγητής ερευνητής στο Instytut Zachodni στο Πόζναν της Πολωνίας. Συγγραφέας πολλών επιστημονικών δημοσιεύσεων και δοκιμίων για τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, είναι πιο γνωστός για τα βιβλία του “Le Déclin” (Παρίσι 2013). “Studies on the Seleukid Empire” (Leuven 2017) “Renovatio Europae” (Βερολίνο 2020) “Oswald Spengler” (Στουτγάρδη 2021) και “Co robić” (Gdańsk 2022). 

 

πηγή: TVP WORLD