Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ (του J.B. Shurk)

Είναι καλό για τους ανθρώπους να υπερηφανεύονται για τα επιτεύγματα και τις ιστορίες των εθνών-κρατών τους. Είναι φυσικό για τους κατοίκους των χωρών που έχουν ιδρυθεί με αγώνες για την ελευθερία να υποθέτουν ότι το κόστος απόκτησης αυτής της ελευθερίας είναι πίσω τους και όχι μπροστά. Είναι εύκολο να αυτοπροσδιορίζονται οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως πολιτισμοί που αντιτίθενται σθεναρά στον αυταρχισμό, να πιστεύουμε ότι τα έθνη που δεν δεσμεύονται από το Σιδηρούν Παραπέτασμα δεν θα επέλεγαν ποτέ να χτίσουν το δικό τους παραπέτασμα, και να υποθέσουμε ότι εκατομμύρια τάφοι και μνημεία επικυρώνουν  ότι οι μεγάλες ανθρώπινες  θυσίες του περασμένου αιώνα για την υπεράσπιση της ελευθερίας, είναι επαρκείς εγγυήσεις έναντι των μελλοντικών γενεών ότι δεν θα παρεκκλίνουν από τις ευλογίες της ανθρώπινης ελευθερίας. Αλλά όλα αυτά τα καλά, φυσικά και εύκολα διανοητικά παραμορφωτικά πρίσματα γίνονται διανοητικές φυλακές όταν μας εμποδίζουν να δούμε τι συμβαίνει στις δικές μας αυλές.

Η  αυξανόμενη τυραννία  στη Δύση δεν συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν έφτασε ξαφνικά στα κατώφλια μας με την κινεζική γρίπη. Ήταν ένας εφιάλτης δεκαετίες στα σκαριά. Η διαφορά σήμερα είναι ότι οι πρώην κοιμισμένοι πολίτες, που κάποτε ήταν ευχαρίστως ικανοποιημένοι με την κανονική ρουτίνα της ζωής τους, ξυπνούν για να συνειδητοποιήσουν ότι οι εχθροί από το παρελθόν μας έχουν επιστρέψει για να εκδικηθούν.  Η ελευθερία του λόγου  αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνη. Οι δυτικές  κυβερνήσεις, οι εταιρείες και οι πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης επιδίδονται σε  ανεξέλεγκτη λογοκρισία. Η φυλή και η σεξουαλική ταυτότητα χρησιμοποιούνται ως καθοριστικά χαρακτηριστικά ενός ατόμου, αποκλείοντας το ταλέντο, τον χαρακτήρα και τα επιτεύγματα. Τα σωματεία διδασκόντων διεκδικούν ανοιχτά το δικαίωμα κατήχησης των παιδιών σύμφωνα με τα συμφέροντα του κράτους. Οι γονείς  απειλούνται  ώστε να μην πιστεύουν ότι τα παιδιά τους τους ανήκουν. Το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης χρησιμοποιείται ως χώρος  τιμωρίας  πολιτικών αντιπάλων και  προστασίας  πολιτικών φίλων.  Η θρησκευτική έκφραση  είναι  παράνομη. Η «εκκοσμικευμένη θρησκεία» των αριστερών επιβάλλεται. Η ελευθερία δυσφημίζεται ως «δεξιά». Ο καταναγκασμός έχει αντικαταστήσει τη συναίνεση. Η θυματοποίηση έχει αντικαταστήσει την αρετή. Η συμμόρφωση έχει αντικαταστήσει την ατομικότητα. Η “σωστή” σκέψη έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη σκέψη. Η “κοινωνική δικαιοσύνη” έχει αντικαταστήσει την πραγματική δικαιοσύνη. Και η προστασία της κυβέρνησης έχει γίνει πιο σημαντική από την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για τους πρόσφατα αφυπνισμένους, υπάρχει η τάση να βλέπουν όλο  αυτό το μακελειό  για πρώτη φορά με φρέσκα μάτια και να κατακλύζονται  από το τεράστιο μέγεθος της σήψης. Η διαφθορά, η εγκληματικότητα και το χάος έχουν διεισδύσει σε όλα όσα κάποτε θεωρούσαμε αγαπημένα και το μέλλον μοιάζει απελπιστικά χαμένο. Αυτή η απελπισία, ωστόσο, δεν βασίζεται στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον στην αυταπάτη του «Εμείς/Αυτοί» που μας “εξασφάλιζε” ότι η τυραννία δεν θα μπορούσε να συμβεί. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτούμε ότι οι μεγάλες θυσίες του παρελθόντος που έγιναν στο όνομα του αγώνα για την ανθρώπινη ελευθερία χαραμίστηκαν για άλλη μια φορά από μια νέα γενιά δεσποτών. Είναι ένα απαραίτητο πρώτο βήμα, ωστόσο, προτού οι δίκαιοι μπορέσουν να ριχτούν στον αγώνα και να επιστρέψουν στη δουλειά.  Και όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι η τυρρανία όχι μόνο θα μπορούσε να συμβεί αλλά συμβαίνει, τότε θα συνειδητοποιήσουν ότι ο αγώνας έχει αρχίσει πραγματικά και στα σοβαρά.

Πιστεύει κανείς ότι οι  διεστραμμένες και βαριές  απαντήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης στους  διαδηλωτές στις εκλογές της 6ης Ιανουαρίου  είναι ένδειξη δύναμης; Πιστεύει κανείς ότι η απόφαση της καναδικής κυβέρνησης να θεσπίσει εξουσίες έκτακτης ανάγκης και στρατιωτικό νόμο για να  χειριστεί ειρηνικούς διαδηλωτές που  διαμαρτύρονται για ιατρικές εντολές επιδεικνύει εμπιστοσύνη στους θεσμούς; Οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου να χαρακτηρίσει το Brexit ως «ρωσική επιχείρηση» εκφράζουν υγιή εμπιστοσύνη στις εκλογές; Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αισθάνεται υποχρεωμένος να εξασκεί πολιτική με  δακρυγόνα  και  βαριά τεθωρακισμένα οχήματα  κοντά του, δίνει την εντύπωση στους Ευρωπαίους που φορούν τα κίτρινα γιλέκα ότι είναι κάποιος που έχει πλήρη έλεγχο; Η συνήθης παρενόχληση των συντηρητικών  σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τις πεποιθήσεις τους ή οι επανειλημμένες προσπάθειές του να θέσει τον πρόεδρο Τραμπ  σε ποινικές κατηγορίες  μοιάζουν πραγματικά με τις ενέργειες ενός ομοσπονδιακού συστήματος ασφαλούς στο μέλλον του; Φυσικά και όχι!

Οι δυτικές κυβερνήσεις  τρομοκρατούνται σήμερα από τον λαό τους. Είναι τρομοκρατημένοι για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι τους, διαφορετικά δεν θα ένιωθαν υποχρεωμένοι να  ποινικοποιήσουν τις σκέψεις  ως «ρητορική μίσους». Φοβούνται μέχρι θανάτου για τον λαό τους, για το τι θα μπορούσαν να πουν ο  ο ένας στον άλλον, διαφορετικά δεν θα εμπλέκονταν σε  μαζική παρακολούθηση  και  κατάφωρη λογοκρισία . Φοβούνται τις  ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, διαφορετικά δεν θα δούλευαν τόσο σκληρά για να τις  χειραγωγήσουν και να τις υπονομεύσουν. Και είναι παγωμένοι από φόβο μπροστά σε ένα μέλλον όπου τα κρυπτονομίσματα και οι τεχνολογίες blockchain απελευθερώνουν τους πολίτες τους από τον ενοποιημένο έλεγχο που επιβάλλουν οι κεντρικές τράπεζες και τα σπάταλα ταμεία. Εάν οι αποκαρδιωμένοι και αποθαρρυνμένοι Δυτικοί αμφιβάλλουν για το αν έχουν περισσότερη δύναμη αυτή τη στιγμή από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να έχουν οι κυβερνήσεις τους, τότε ρίξτε μια προσεκτική ματιά πόσο μακριά  έχουν φτάσει αυτές οι κυβερνήσεις προκειμένου να διατηρήσουν  τη δικαιοδοσία τους. Το ότι ενστερνίζονται την τυραννία κάτω από το νοσηρό πρόσχημα της «διατήρησης της δημοκρατίας» προδίδει πόσο αδύναμες έχουν γίνει αυτές οι κυβερνήσεις!

Ο Βάτσλαβ Χάβελ — αντιφρονών, πολιτικός κρατούμενος και τελικά πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας — έγραψε  ένα δοκίμιο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με τίτλο « Η δύναμη των αδύνατων ». Σε εκείνο το κατηγορητήριο κατά της καταπιεστικής φύσης των κομμουνιστικών καθεστώτων, απομυθοποίησε τον ολοκληρωτισμό ως ένα σύστημα που αναγκάζει τους πολίτες να «ζουν μέσα στο ψέμα». Το τι πιστεύει κρυφά ο κάθε πολίτης δεν έχει σημασία. Το αν ένας πολίτης αμφισβητεί ιδιωτικά στο μυαλό του τις κατασκευασμένες αλήθειες του Κράτους δεν έχει σημασία. Αυτό που είναι κρίσιμο για τον ολοκληρωτισμό, ωστόσο, είναι ότι κάθε πολίτης επαναλαμβάνει τα ψέματα του κράτους, ζει μέσα στο σύστημα που βασίζεται σε αυτά τα ψέματα, και διαιωνίζει αυτό το σύστημα ψεμάτων στην καθημερινή ζωή. Χρησιμοποιεί το παράδειγμα ενός παντοπώλη που κρατάει μια πινακίδα που γράφει:  “Εργάτες του Κόσμου, Ενωθείτε!” επειδή η παράλειψη να το πράξει θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένδειξη απιστίας προς το κράτος. Εμφανίζοντάς το, ο παντοπώλης δεν εκφράζει την αλήθεια του ή τον προσωπικό ενθουσιασμό για κάποιο σκοπό, αλλά μάλλον αποδεικνύει την ταπεινωτική υποταγή του σε ένα σύστημα ελέγχου.  

Τώρα σκεφτείτε όλα τα συνθήματα που συναντάμε καθημερινά από κυβερνητικούς και εταιρικούς φερέφωνους:  “Οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία!” “Ξαναχτίστε καλύτερα!”  “Τα δικαιώματα των τρανς είναι ανθρώπινα δικαιώματα!” “Η επιστήμη έχει στεριώσει!” “Σώστε τη Γη!” “Σταματήστε την υπερθέρμανση του πλανήτη!” “Ο πόλεμος κατά των γυναικών είναι πραγματικός!” “Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό!” “Η άμβλωση είναι φροντίδα υγείας!” “Το σώμα μου, η επιλογή μου!” Δεν έχει σημασία πόσο χαζό, ανακριβές ή  αντιφατικό είναι  το πολιτικό σύνθημα. Αυτό που έχει σημασία είναι όλοι μας να το επαναλαμβάνουμε υπάκουα για να αποδείξουμε την υποταγή μας στο σύστημα και την αφοσίωσή μας στο σύστημα. Και εκεί βρίσκεται το κλειδί της σωτηρίας μας.  

Αμφισβητήστε τα ψέματα και αμφισβητήστε το σύστημα. Αντισταθείτε στο κρατικό “μονοπώλιο στην αλήθεια” και ακρωτηριάστε τη νομιμότητα του κράτους. Γιορτάστε την ατομικότητα και σπάστε την νοητική φυλακή της ομαδικής σκέψης. Ζήστε «στην αλήθεια» και διαβρώστε τον έλεγχο του κρατικού δόγματος. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι ενισχύουν ατομικά το Κράτος υποκύπτοντας στα ψέματά του, τότε οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι όλο το κατασκεύασμα του συστήματος επιβιώνει καθαρά μέσω της ατομικής τους συναίνεσης. Σε εκείνο το σημείο, γίνεται προφανές ότι ο μικρός αριθμός των ανθρώπων στην κορυφή του συστήματος δεν ελέγχει πραγματικά τίποτα. Είναι ο μεγάλος πληθυσμός – που κακοποιείται ψυχολογικά και βασανίζεται από την κυβέρνησή του – που ασκεί την εξουσία όταν το επιλέξει. Μόλις οι ανίσχυροι θα έχουν αυτή την επιφοίτηση, αυτοί από μόνοι τους θα  ελέγξουν τη μοίρα τους.  

Διακρίνετε την τυραννία. Αμφισβητείστε τα ψέματα. Αντισταθείτε στην καταπίεση. Επιβεβαιώστε την αλήθεια. Ενδυναμώστε τους ανίσχυρους. Καταστρέψτε την ψευδαίσθηση ελέγχου του συστήματος. Μη φοβάστε. Είναι τόσο απλό.

πηγή: American Thinker