Μετά από πολλά χρόνια δράσης στην ελληνική ύπαιθρο, ήρθε η ώρα να κάνω έναν απολογισμό. Τι αμολάω, λοιπόν;
Λύκους με στριφογυριστές ουρές σε διάφορα χρώματα, μεταλλαγμένα ζώα, ανθεκτικά υβρίδια μεταξύ διαφορετικών ειδών, π.χ. λυκοτσάκαλα ή αλλιώς τσακαλόλυκα. Ζώα που απελευθερώνονται από «κόκκινα ελικόπτερα», από το «άσπρο» ή το «μαύρο βανάκι», ή ακόμα και φορτηγά-πλοία. Το παράπονό μου είναι ποτέ δεν απελευθερώνω πεταλούδες, κύκνους ή κάποιο άλλο όμορφο ζώο. Πάντα πρόκειται για αιμοβόρα ζώα, ειδικά εκπαιδευμένα να μην φοβούνται τον άνθρωπο, να κάνουν παράτολμα εγχειρήματα, πανέξυπνα και διαβολικά…
Για πρώτη φορά, αποκαλύπτω μερικά αληθινά περιστατικά:
Στη Στερεά Ελλάδα αμολάμε λύκους
Είμαστε στην ορεινή Φωκίδα, όπου θα μιλούσαμε για τα άγρια ζώα σε τοπική ημερίδα. Η κουβέντα έχει ανάψει από το προηγούμενο βράδυ στο καφενείο του χωριού, όπου μιλάμε για λύκους. Με τους ντόπιους κτηνοτρόφους γίνεται μια έντονη κουβέντα αλλά τα βρίσκουμε.
Μέχρι που μερικοί πρωτευουσιάνοι της παρέας αρχίζουν:
«Τους ξέρουμε αυτούς τους οικολόγους, τους ζούμε στην Αθήνα, αυτοί τους αμόλησαν, γέμισε ο τόπος λύκους και σας τρώνε τα ζώα!».
Η κατάσταση κοντεύει να φτάσει στη χειροδικία και οι γέφυρες με τους κτηνοτρόφους γκρεμίζονται.
Στο τρίγωνο των Κυκλάδων το φορτηγό-ψυγείο αμολάει φώκιες “γκουρμέ”
«Είναι κοινό μυστικό, κυρίως μεταξύ των ψαράδων της Άνδρου, ότι στο τρίγωνο Άνδρος-Τήνος-Σύρος, κυκλοφορεί ένα πλοίο φορτηγό-ψυγείο φάντασμα, από το οποίο οι οικολόγοι αμολούν φώκιες. Οι φώκιες είναι ειδικά εκπαιδευμένες και συχνά αναφέρονται ότι έχουν πουά – «όχι σαν τις κανονικές». Ένας χαρακτηριστικός διάλογος:
– Στην Άνδρο, οι οικολόγοι, πέταξαν 18 φώκιες στη θάλασσα από φορτηγό
– Αλήθεια, από τι φορτηγό;
– Από φορτηγό-ψυγείο!
– Kαι ποιος τις πέταξε, το είδες με τα μάτια σου;
– Α όχι, μου το είπε ο ‘τάδε’!
– Και αυτός που τις πέταξε, πού τις βρήκε τις φώκιες, υπάρχει καλλιέργεια φώκιας;
– ΑΑΑΑΑ δεν ξέρω άμα υπάρχει καλλιέργεια, αυτό που ξέρω είναι ότι έχει πολλές φώκιες. Και είναι έξυπνες πολύ, περιμένουν δίπλα στο παραγάδι και δαγκώνουν τα καλά και μεγάλα ψάρια. Μια χαψιά από δω, μια χαψιά από εκεί, και στο τέλος δεν μένει τίποτα!
Στη Μακεδονία, κυκλοφορούν παρδαλοί λύκοι ζαλισμένοι από τα πολλά ταξίδια
Συζήτηση στο πλαίσιο έρευνας για το απειλούμενο τσακάλι στη Μακεδονία:
– Κάνουμε έρευνα για τα τσακάλια. Ξέρετε αν έχουν απομείνει εδώ;
– Τσακάλια εδώ όχι, τά ‘χουνε φάει. Λύκους έχει πολλούς άμα θέλετε. Όχι από τους κανονικούς… τους άλλους, ξέρεις…
– Δηλαδή, ποιούς;
– Εκείνους μωρέ που αμολάνε οι οικολόγοι, τους παρδαλούς που είναι σαν αποχαυνωμένοι, πλησιάζεις και ούτε μέτρο πίσω δεν κάνουν. Είναι ζαλισμένοι απ τις μεταφορές πέρα-δώθε και τους ξεπαστρεύουμε εύκολα, δε μένουν και πολύ. Αλλά αμολάνε, αμολάνε… πόσους πια θα αμολήσουν ακόμα; Και πόσο ν’ αντέξουμε κι εμείς;!
Στη Ροδόπη, λύκοι-πρωταθλητές μαθαίνουν να πηδούν εμπόδια
Ένας κτηνοτρόφος που διατηρεί έγκλειστα σε φάρμα πρόβατα μας λέει ότι ο λύκος του έκανε ζημιές.
– Έχετε δοκιμάσει να βάλετε περίφραξη;
– Βέβαια! Όμως αυτοί που… αμολάνε τους λύκους, τους έχουν εκπαιδεύσει να πηδούν σε διάφορα ύψη. Ξεκινούν να τα εκπαιδεύουν από μισό μέτρο, ένα, ενάμισι, δύο… Έβαλα δυόμισι μέτρα φράχτη και πάλι τον πηδάνε!
Στην Πελοπόννησο αμολάμε… ;;;
Είμαστε στην Πελοπόννησο για καταγραφή τσακαλιών, είδους απειλούμενου με εξαφάνιση στην Ελλάδα. Στο στέκι τοπικού κυνηγετικού συλλόγου συζητάμε και συλλέγουμε πληροφορίες από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και τους τοπικούς θηροφύλακες. Η διάθεση καλή και από τις δυο πλευρές με σύσφιξη σχέσεων και αμοιβαία κατανόηση.
Μέχρι που παρεμβαίνει ο γραμματέας του συλλόγου:
«Όλα καλά ρε παιδιά, αλλά τελευταία στην περιοχή μας γίνονται ανεξήγητα πράγματα… πείτε την αλήθεια: ποιος έχει αμολήσει όλους αυτούς τους ψύλλους…;»
Υπό την απειλή όπλου…
Το 2006, ήμουν στα Τζουμέρκα μαζί με συνάδελφο εντομολόγο από την Ολλανδία, στα υπαλπικά λιβάδια πάνω από τον Καταρράχτη. Μας σταματάνε δυο εξαγριωμένοι κυνηγοί με την καραμπίνα επ’ ώμου, φωνάζοντας ακατάληπτες εκφράσεις και χειρονομώντας.
Σταμάτησα το τζιπάκι, σημειωτέον χαμηλών κυβικών και μικρού μεγέθους.
Μου είπαν λοιπόν να ανοίξω το πορτ-μπαγκάζ, για να δούνε την άλλη αρκούδα που κουβαλάω… Και πως σίγουρα εγώ αμόλησα μία, γιατί τα ίχνη της σταματούσαν στα 1800μ, όπου είχαμε αφήσει το τζιπάκι για δειγματοληψία… και ήταν ανάποδα, δηλαδή έφευγαν από το αυτοκίνητο.
Τι να κάνω, τι να κάνω… τους είπα: «Ανοίξτε παιδιά, δεν υπάρχει αρκούδα, αλλά προσέξτε τα φίδια, γιατί τα έχω ατάιστα…». Αφού διχάστηκαν λίγο, άνοιξαν όντως διστακτικά το πορτ-μπαγκάζ, για να ανακαλύψουν εντομολογικό εξοπλισμό και μόνο… Μετά ανέβηκαν στο τζιπ τους και έφυγαν μουρμουρίζοντας πως τους ξέφυγα αυτή τη φορά…
Άντε τώρα να εξηγήσω εις την Αγγλικήν, στον φίλο μου τον Luc το συμβάν, ο οποίος σημειωτέον έπεσε σε κατάθλιψη την επόμενη μέρα. Εμένα με έσωσε το χιούμορ…
Ο μύθος των απελευθερώσεων ικανοποιεί τη φαντασία, αλλά καίει γέφυρες συνεργασίας και ενθαρρύνει την αυτοδικία ενάντια στη φύση. Βοηθήστε να διαδοθεί η αλήθεια: ότι πρόκειται για έναν μύθο με επικίνδυνες προεκτάσεις.
Πηγή/φωτογραφίες: wwf.gr
