Πριν λίγες δεκαετίες, ο συλλογικός φόβος είχε ένα άμεσα αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Ο πυρηνικός όλεθρος, η ανθρωπότητα αυτοκαταστρεφομένη: το μισό φοβούμενοι το άλλο μισό, συμφωνώντας να καταστρέψουν το όλο.
Τώρα ο φόβος διαχέεται, διαχειριζόμενος επί σκοπώ, σαν μήνυμα μιας τυραννίας, πολιτικής και οικονομικής που τον δημιουργεί για να εκβιάσει συμμόρφωση, ή ως η υπόρρητη και αόρατη δύναμη της βίας: των οιονεί κρατών, των πολεμάρχων της εξουσιάζουσας ‘αντιεξουσίας’, της τυφλής βίας που αυτοδιαφημίζεται ως ‘τρόμος’, με σκοπό, ακριβώς, την τρομοκρατούσα αυτοδιαφήμισή του, η τρομοκρατία.
Ένα κλίμα φόβου που αγκαλιάζει τον πλανήτη, τρεφόμενος από την συνειδητοποίηση ότι είναι αδιάκριτος, δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε εμπλεκομένους και μη εμπλεκομένους. Είναι ακατανίκητος στον παραλογισμό του, μή επιτρέποντας έλλογη, όσο ανήθικη κι ανεπίτρεπτη, καταφυγή.
Σαν τέτοιος, ο φόβος, τρέφει όσο και τρέφεται από την εξουσία, επιτρέποντας την όλο και πιο εκ- βιαστική άσκησή της σαν ‘προστασία’ από την βία που η ίδια βοηθεί να υπάρξει, δημιουργώντας γι’ αυτήν τον χώρο για τον άλογο αντίλογό της στην ‘βία τής εξουσίας’, κρατικής, διακρατικής, άκρατης.
Ο φόβος είναι εδώ. Με νέο, πιο απρόσωπο πρόσωπο. Αδιόρατος, απροσδιόριστος, ακατανόητος. Στον ανεξιχνίαστο χώρο του ‘μεταξύ’: ανάμεσα στον φανατισμό του φανατικού και την αλαζονεία των πολιτικών ηγετών, στην πράξη της ανεξέλεγκτης βίας και την βία της ανεξέλεγκτης πράξης, ο νέος φόβος αναδιατυπώνει τους όρους της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύναμη κι ελευθερία, την υποταγή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον σκόπιμο νου πίσω από το αδιανόητο και το άσκοπο, τον κρύφιο λόγο πίσω από το άλλο του λόγου.
Παγίδα και σαγήνη μαζί, άφευκτη διότι… συνώνυμη, οι υποψίες για τον ‘λόγο’ του αλόγου φόβου καταλήγουν να τον εξυπηρετούν, τροφοδοτούν κι ενισχύουν. Όταν η απουσία μέλλοντος, έντεχνα επιβαλλόμενη για να στερήσει από την δυναμική οργάνωση αντίστασης, μεταφράζεται αδήριτα σε φόβο, δηλαδή την αδιόρατη προαίσθηση του μέλλοντος μιας απουσίας….
Είτε σαν φόβος της βίας είτε σαν βία του φόβου, η γλώσσα του φόβου είναι μία και αυτή. Πείτε την… πολιτική.
