ΥΠΕΡΤΡΑΓΩΔΙΕΣ: ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (της Λήδας Παπαδοπούλου)

Ο τραγικός απολογισμός του τυφώνα Χαϊγιάν στις Φιλιππίνες θέτει για άλλη μία φορά το ερώτημα της ικανότητας των πιο φτωχών χωρών του κόσμου να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής και να θωρακιστούν απέναντι στα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Και, πέραν της βραχυπρόθεσμης διεθνούς επίδειξης αλληλεγγύης αμέσως ύστερα από μια φυσική καταστροφή, το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι τι κάνουν οι ανεπτυγμένες και ισχυρότερες χώρες για να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια.

Το θέμα βρίσκεται στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται στη Βαρσοβία, όπως έχει βρεθεί και στο παρελθόν σε αντίστοιχες διασκέψεις. Παρ’ όλα αυτά, η διεθνής χρηματοδότηση υπέρ της προσαρμογής των ευάλωτων χωρών παραμένει περιορισμένη. Τα κεφάλαια για τα οποία οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν δεσμευθεί μέσω των διαφόρων μηχανισμών που συνδέονται με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές ανέρχονται σε μόλις 1 δισ. δολάρια από το 2002. Ο πιο πρόσφατος από αυτούς τους μηχανισμούς, το Ταμείο Προσαρμογής, βρίσκεται στο χείλος της πτώχευσης, θύμα της κατάρρευσης των αγορών άνθρακα στις οποίες βασίζεται το κύριο μέρος της χρηματοδότησής του.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλα κεφάλαια, που έχουν διατεθεί μέσω των ειδικών ταμείων διεθνούς αναπτυξιακής βοήθειας διαφόρων κρατών, αλλά όλα μαζί απέχουν πολύ από την κάλυψη των αναγκών σε επενδύσεις και υποδομές τις οποίες η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει σε 100 δισ. δολάρια το χρόνο ώς το 2050.

Θεωρώντας τα βιομηχανικά κράτη «ιστορικά υπεύθυνα» για την υπερθέρμανση του πλανήτη, οι ευάλωτες χώρες ασκούν τώρα πιέσεις για τη δημιουργία ενός μηχανισμού «απωλειών και αποζημιώσεων». Είναι μια πρόταση στην οποία οι ανεπτυγμένες χώρες για την ώρα αντιστέκονται φοβούμενες ότι μπορεί ν’ ανοίξει το δρόμο για δικαστικές προσφυγές.

Λήδα Παπαδοπούλου
Πηγή/φωτό: Ελευθεροτυπία από www.lemonde.fr, www.un.org