1

EΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ “ΔΡΟΜΟ” ΤΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΩΝ

Η επιμονή της αμερικανικής ηγεσίας για μία επικείμενη εισβολή στη Συρία, έρχεται σε αντίθεση τόσο με το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας, όσο και με το διεθνές δίκαιο αλλά και τηνκοινή γνώμη μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες
Η ευρύτερη αποσταθεροποίηση της περιοχής όμως, η οποία έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί, συμφέρει ιδιαίτερα τα αμερικά ενεργειακά σχέδια που αποδεικνύονται, για άλλη μια φορά, ισχυρότερα της λογικής. Μία επίθεση στη Συρία θα επιφέρει ακόμα περισσότερο χάος, και θα γίνει έναντι ενός “πιστού συμμάχου” της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιδοθεί σε ένα επικοινωνιακό ντεμαράζ [1] προκειμένου να πείσει το Κογκρέσσο να ανάψει το πράσινο φως για επίθεση στη Συρία. 
Ο Πρόεδρος πάντως, είναι τόσο αποφασισμένος να παρακάμψει τις όποιες …δημοκρατικές διαδικασίες έχουν απομείνει στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, ώστε το Σάββατο (31/8) να “προειδοποιήσει” ότι έχει την εξουσιοδότηση να διατάξει επίθεση, έστω και αν δεν αποφασίσει για αυτή το Κογκρέσσο. Σε πρόσφατη έρευνα το 80% των Αμερικάνων θεωρούν ότι ο Πρόεδρος πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσει την απόφαση του Κογκρέσσου, και όχι να ασκήσει το προεδρικό “δικαίωμα”. [2]

Περί αποδείξεων: Το νέο Ιράκ;
Όμως, οι αποδείξεις για τις οποίες κόπτεται ο Αμερικανός πρόεδρος και ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι, στηρίζονται σε κάποιες παντελώς ασαφείς φωτογραφίες και βίντεο, από τις οποίες εξάγεται μια σειρά αυθαίρετων συμπερασμάτων, όπως π.χ. ότι οι ομάδες ανταρτών που φαίνονται σε αυτές, δεν έχουν την τεχνογνωσία για χρησιμοποίηση χημικών όπλων, άρα δεδομένα η χρήση των χημικών βαραίνει την πλευρά Άσαντ. 
Η προσπάθεια πάντως της αμερικανικής ηγεσίας να προχωρήσει σε επίθεση ενισχύεται από την εικόνα ενός στυγνού δικτάτορα, του οποίου η μόνη “σοβαρή” δικαιολογία αν χρησιμοποιεί χημικά, είναι ότι “δεν το κάνω μόνο εγώ, αλλά και οι αντάρτες”, και ο οποίος δεν διστάζει να σφάζει τον ίδιο του το λαό επί δύο και πλέον χρόνια.

Τα δεδομένα όμως είναι αρκετά διαφορετικά από αυτά που παρουσιάζονται τουλάχιστον μέχρι στιγμής, με την υπόθεση των αποδείξεων περί κατοχής και χρήσης χημικών να θυμίζει όλο και περισσότερο το αντίστοιχο φιάσκο με την επίθεση στο Ιράκ το 2003. Πέρα από την διαβεβαίωση των Ηνωμένων Εθνών ότι οι αντάρτες χρησιμοποιούν χημικά όπλα [3], νέα στοιχεία έρχονται στο φως για ανάμειξη μυστικών υπηρεσιών και άλλων ομάδων. Οι Ντέιβ Γκάβλακ και Γιάχια Αμπαμπνέ αναφέρουν ότι σε συνεντεύξεις τους κάτοικοι της περιοχής Γκούτα (όπου και η περιβόητη επίθεση με χημικά στις 21 Αυγούστου) θεωρούν δεδομένο ότι οι αντάρτες χρησιμοποίησαν χημικά, τα οποία όπως αναφέρουν μάλλον προμηθεύτηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες της Σαουδικής Αραβίας (εξέχων αντίπαλος του καθεστώτος Άσαντ). Επιπλέον οι τουρκικές αρχές έχουν γνωστοποιήσει τη σύλληψη μελών ομάδων ανταρτών στην κατοχή των οποίων βρέθηκαν ποσότητες του χημικού αερίου σαρίν. [4]

Η επίθεση στη Συρία φαίνεται να έχει ήδη αποφασιστεί. Από εκεί και πέρα, η αντίθεση Ρωσίας-Κίνας, η ευρωπαϊκή αποχή, με εξαίρεση τον ζήλο που δείχνει η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία, και η σταθερή αντίθεση της αμερικανικής κοινής γνώμης, θα θέσουν μία σειρά παραμέτρων οι οποίες θα πρέπει να καθοριστούν:
-τι κλίμακας θα είναι η επίθεση σε ένταση και χρόνο,
-ποιοί προτίθενται να υποστηρίξουν μια αμερικανική ενέργεια στην περιοχή.

Επιπλέον η αμερικανική ηγεσία πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της δύο ζητήματα, ένα εξωτερικής και ένα εσωτερικής πολιτικής:
-ποιά θα είναι η επόμενη ημέρα τόσο στη Συρία όσο και στη Μέση Ανατολή, αλλά και στις σχέσεις της Ουάσινγκτον με την Ρωσία και την Κίνα
-ποια θα είναι η επόμενη ημέρα της ίδιας της κυβέρνησης, με δεδομένο ότι η κοινή γνώμη αντικρούει σθεναρά τα αμερικανικά σχέδια επίθεσης. [5]

Η κυβέρνηση Ομπάμα, θυμίζοντας σε πολλούς αρθρογράφους –ακόμα και συντηρητικούς- την αντίστοιχη του Τζ. Μπους Τζ. στο Ιράκ φαίνεται αποφασισμένη να παρακάμψει τη θέληση των αμερικανών πολιτών, τους διεθνείς νόμους, τις αντιρρήσεις της διεθνούς κοινότητας, αλλά και την ίδια τη λογική, παρουσιάζοντας ανύπαρκτες έως τώρα- αποδείξεις που θα δικαιολογήσουνάλλη μία ιμπεριαλιστική επέμβαση. Ο ζήλος της αυτός όμως, για άλλη μία φορά εκπορεύεται από τον πετρελαϊκό πλούτο της περιοχής.

Όλα για το πετρέλαιο

Η αμερικανική πολιτική για άλλη μία φορά έχει ως πρωταρχικό της στόχο τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.

Ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Ουέσλι Κλαρκ, σε συνέντευξή του σε ανύποπτο χρόνο (2007) είχε καταστήσει σαφές, ότι ο μεγάλος στόχος της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, παραμένει ο έλεγχος των τεράστιων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το πρόβλημα είναι σύμφωνα με τον κ. Κλαρκ ενεργειακό και κοστίζει στην Ουάσινγκτον περίπου μισο τρις δολάρια ετησίως: «Οι ΗΠΑ ξοδεύουν 300 εκ. δολάρια για να αγοράζουν πετρέλαιο και άλλα 600 δις στον αμυντικό τους προϋπολογισμό. (…) Θα μπορούσαμε να πούμε ότι 150 από αυτά ξοδεύονται για πολέμους οι οποίοι αφορούν το πετρέλαιο. Και θα μπορούσα να πω ότι το μισό του υπόλοιπου (σ.σ. των 450 δις που απομένουν) που ξοδεύονται για την άμυνα, συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για τη διατήρηση αμερικανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό, οι οποίες έχουν στόχο την προστασία της πρόσβασης στα πετρελαϊκά αποθέματα. Πρόκειται για μία τραγική αποτυχία της πολιτικής των ΗΠΑ και της πολιτικής της ηγεσίας της».[6]

Η κυβέρνηση Άσαντ φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των αμερικανικών, αραβικών και άλλων δυτικών ενεργειακών γιγάντων. Το 2009 αρνήθηκε πρόταση για την δημιουργία αγωγού ο οποίος θα διέσχιζε νότιες περιοχές της χώρας, ξεκινώντας από το Κατάρ και καταλήγοντας στην Τουρκία. Αντιθέτως, υπέγραψε συμφωνία το 2010 με το Ιράν και το Ιράκ για την δημιουργία άλλου αγωγού, εξοργίζοντας την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, τη Σαουδική Αραβία και τα μικρά πετρελαιαγωγά κράτη του Περσικού, με πρώτο το Κατάρ. [7]

Η πτώση ενός συμμάχου της  Μόσχας και του Πεκίνου θα στερήσει από τις δύο υπερδυνάμεις της Ανατολής ένα σημαντικό έρεισμα στη Μεσόγειο. Επιπλέον θα περικλείσει κι άλλο το Ιράν, την πραγματικά μοναδική περιφερειακή δύναμη της περιοχής εκτός του Ισραήλ και θα βυθίσει σε περαιτέρω χάος άλλη μία χώρα της περιοχής (μετά τη Λιβύη και την Αίγυπτο) βελτιώνοντας την δυνατότητα παρεμβάσεων της Ουάσινγκτον σε πολιτικό, κοινωνικό, άρα και γεωστρατηγικό επίπεδο. Οι δυνατότητες που προσφέρει η πολιτική του “διαιρεί και βασίλευε” έχουν άλλωστε εκτιμηθεί πολλές φορές στο παρελθόν από τις εκάστοτε μεγάλες γεωστρατηγικές δυνάμεις.

_______________
[1] “Επίθεση έτσι κι αλλιώς”, Σόλων, 2 Σεπτεμβρίου 2013,
[2] “Poll: Americans want Obama to get Congress OK on Syria”, USA Today, 30 Αυγούστου 2013,
[3] “UN accuses Syrian rebels of chemical weapons use”, Telegraph, 6 Μαΐου 2013,
[4] “We Now Have a Credible Report that the Rebels Gassed Ghouta, not Assad’s Forces”, Dailykos, 30 Αυγούστου 2013,
“France’s “Intelligence Brief” for War on Syria: Collection of Discredited Lies”, Global Research, Alex Landier, 3 Σεπτεμβρίου 2013,
[5] Όλες οι δημοσκοπήσεις που έχουν διεξαχθεί στις ΗΠΑ από τις 31 Μαΐου έως τις 3 Σεπτεμβρίου, δείχνουν ότι οι πολίτες ζητούν μία διπλωματική λύση στο συριακό ζήτημα. Αναλυτές συμφωνούν σχεδόν ομόφωνα, ότι η στάση αυτή της αμερικανικής κοινής γνώμης εκπορεύεται από τους καταστροφικούς μακροπρόθεσμα πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά και την αναξιοπιστία των στοιχείων, που θυμίζουν έντονα την εποχή προ της επίθεσης στο Ιράκ το 2003. Διάγραμμα από Reuters, 3 Σεπτεμβρίου 2013,
[6] “WHO Exclusive: Gen. Wesley Clark on Oil, War and Activism”, James Huang, 24 Σεπτεμβρίου 2012,
[7] “Syria intervention plan fueled by oil interests, not chemical weapon concern”, The Guardian, Nafeez Ahmed, 30 Αυγούστου 2013

Φωτό: Αμερικανικά “αμφίβια” σκάφη – wikipedia

Άρης Καπαράκης
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων
ariskaparakis@gmail.com

4 Σεπτεμβρίου 2013