Πριν από 60 ακριβώς χρόνια, το 1953, οι ορειβάτες Edmund Hillary και Tenzing Norgay υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι που κατάφεραν να πατήσουν στο υψηλότερο σημείο της Γης, στη κορυφή του όρους Έβερεστ στα Ιμαλάια, σε υψόμετρο 8.848 μέτρα. Από τότε όλο και περισσότεροι ορειβάτες, και όχι μόνο, προσπάθησαν και πέτυχαν να πατήσουν στη κορυφή και πλέον εκατοντάδες άνθρωποι πατάνε τη κορυφή του Έβερεστ κάθε χρόνο. Για παράδειγμα το 2012 τη κορυφή πάτησαν συνολικά 234 άνθρωποι.
Το θέμα είναι ότι οι ορειβάτες που ανεβαίνουν στο ‘Έβερεστ χρειάζονται και πολλά εργαλεία τα οποία τις περισσότερες φορές καταλήγουν να μένουν στο βουνό με συνέπεια να έχει συγκεντρωθεί στη συγκεκριμένη περιοχή μία μεγάλη μάζα σκουπιδιών! Βέβαια τα σκουπίδια εκεί δεν είναι του είδους των σκουπιδιών που συσσωρεύονται σε τουριστικές περιοχές όπως κουτάκια από μπύρα ή γόπες από τσιγάρα.
Τα συγκεκριμένα σκουπίδια είναι σκουπίδια του βουνού όπως φόρμες, φιάλες οξυγόνου και σκισμένες σκηνές. Και δυστυχώς ότι πετιέται εκεί, παραμένει και εκεί αφού εξαιτίας των θερμοκρασιών παγώνουν και δεν μετακινούνται εύκολα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κορυφή του Έβερεστ μολύνεται και εφόσον αυτά τα σκουπίδια αυξάνονται σε ποσότητα με τη πάροδο του χρόνου, δεν είναι βέβαια και ότι καλύτερο για το περιβάλλον.
Όμως κάποιοι ορειβάτες ευαισθητοποιήθηκαν με το θέμα και δημιούργησαν συγκεκριμένες ομάδες καθαρισμού των σκουπιδιών, η εν πάση περιπτώσει όσων σκουπιδιών έχουν τη δυνατότητα να απομακρύνουν. Όμως οι ορειβάτες αυτοί είναι λίγοι διότι το να μαζεύονται σκουπίδια στη ψηλότερη κορυφή του κόσμου είναι κάτι που λίγοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν, ακόμη και να το θέλουν πολύ, εξαιτίας των εξαιρετικά αντίξοων συνθηκών που επικρατούν εκεί με το δριμύ ψύχος αλλά και την έλλειψη επαρκής ποσότητας οξυγόνου.
Πηγή/φωτό: Ecotimes
