1

ΑΛΛΟΤΡΟΠΙΑ, ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΑΡΑΙΟΤΗΤΑ & ΦΑΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (του Γιάννη Ζήση)

Αν και η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την τεχνολογική και πληροφοριακή επανάσταση,  αυτή δεν έχει το αντίστοιχό της στο επίπεδο της συνείδησης. Η σημερινή εννοιολογική κατανόηση του κόσμου βρίσκεται σε υστέρηση σε σχέση με τη μαθηματική του περιγραφή. Αυτό δεν είναι κάτι νέο.  Ο κατά πολλούς “πολυμαθέστερος ανήρ μετά τονΑριστοτέλη” [1] Βίλχελμ Λάιμπνιτς στο δοκίμιό του για την ανθρώπινη νόηση [2] διατύπωσε τη θέση ότι πάντα υπήρχε μια υστέρηση στην εννοιολογική ολοκλήρωση και κατανόηση των μαθηματικών που χρησιμοποιούνται. Ουσιαστικά, αυτός ήταν ο λόγος που ο Λάιμπνιτς κινήθηκε σε αντίθετο δρόμο από αυτόν του Ντάβιντ Χίλμπερτ, ο οποίος επιχείρησε να εκβάλλει την “εννοιολογική προοπτική” των γεωμετρικών συμβόλων.

Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το αλλάξουμε. Η έρευνα φαινομένων όπως το EPR [3] ή της συγχρονικότητας, αναδεικνύει νέες έννοιες όπως της συνεκτικότητας στη μη τοπικότητα. Αυτές οι έννοιες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες γιατί ανοίγουν νέους βιωματικούς ορίζοντες της υφιστάμενης μαθηματικής δομής, της κοσμολογίας.

Συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός μοντέλου βασικών εννοιών που μπορούν να περιγράψουν -εσωτερικά και υπερβατικά- την κοσμολογική και οντολογική δυναμική, εισηγούμαστε τρείς αρχές:
1. την αρχή της αλλοτροπίας,
2. την αρχή της περιεκτικής αραιότητας και
3. την αρχή της φασματικότητας.

1. Η αρχή της αλλοτροπίας
Όλες τις μορφές και όλες τις υποστάσεις τις διέπει η αρχή της αλλοτροπίας, δηλαδή, η διαφορετική διάταξη του ίδιου πράγματος αποδίδει διαφορετική ποιότητα. Αυτό σημαίνει ότι η διάταξη έχει τη δική της ποιότητα. (Επίσης, η ποσότητα είναι ποιοτικό ζήτημα και τανάπαλιν).

Η αρχή της αλλοτροπίας αναδεικνύει τη δυναμική των διαστάσεων επί των υποθεμάτων στη σχέση των πεδίων. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να προσεγγίσουμε την αλλοτροπία ως ενοποιούσα συνιστώσα μιας κοσμολογικής θεώρησης.

2. Η αρχή της περιεκτικής αραιότητας
Η περιεκτική αραιότητα αναφέρεται στη διάσταση ως περιεκτική οντότητα, αντιστρέφοντας -στην ουσία φαινομενολογικά- τη συνήθη αισθητηριακή μονοδιάστατη προτίμηση του εγκεφάλου και την ελλειμματικότητα προσομοίωσης του όντος σε επίπεδο παράστασης.

Ακόμη και ο Λένιν στα «Φιλοσοφικά Τετράδια» -συναινώντας και με τον Χέγκελ- ισχυρίζεται ότι η σκέψη δεν είναι παράσταση και ότι το υποκείμενο είναι κίνηση στην ελευθερία. Υπό αυτή την έννοια υποδηλώνεται και μια αρχή υποκειμενικότητας του όντος στην αρχή της περιεκτικής αραιότητας.

Η περιεκτική αραιότητα αναδεικνύεται:
α. ως υπέρβαση της έννοιας του διεκδικούμενου ζωτικού χώρου

β. η καταλυτικότητα της διάστασης ως οντότητας, ως επέκταση και ευαισθησία της.  

Παράδειγμα: Η ευαισθησία μιας γεωμετρικής διάστασης μπορεί να εκφραστεί μέσα από την έννοια της καμπυλότητας που προκαλεί η ένταση ενός πεδίου. Μια άλλη έκφραση εκδηλώνεται και υπό την έννοια της συντόμευσης της διαδρομής του φωτός, δηλαδή των μποζονίων. Η αρχή της συντόμευσης μπορεί να μας δείξει πάρα πολλά στο μέλλον για την κοσμολογία και την οντολογία. Μπορεί να μας ανοίξει νέους ορίζοντες θεωρώντας ότι η υπέρ-συμμετρική δυναμική του πληθωριστικού σύμπαντος -με τις δυνάμεις που συνδέονται με την μποζονιακή έκκληση και με τη θερμιονική πύκνωση- αναδεικνύουν μια ασυμμετρία. Αυτή η ασυμμετρία είναι συνυφασμένη με την αρνητική καμπυλότητα του χωροχρόνου και την επέκταση της συμπαντικής χωρητικότητας.

γ. ως μορφογενετική και εξελικτική ποιότητα περιορισμού της πύκνωσης (κατ’ οικονομία μορφοποίησης)

δ. ως ρυθμιστική αρχή μερισμού και αρμονίας:

  1. αποκλείει τη δημιουργία καταστάσεων θερμικής εντροπίας
  2. αποκλείει τη δημιουργία καταστάσεων στατιστικής κατάρρευσης και υποστασιακής πύκνωσης.

Αυτές οι δύο αρχές, υπό μία έννοια, συγκροτούν την οργανισμική ή μεταφυσική πρόοδο (organism process) του Άλφρεντ Ουάιτχεντ. [4] Θα πρέπει όμως να τη συμπληρώσουμε με μια τρίτη αρχή.

3. Η αρχή της φασματικότητας 
Η αρχή της φασματικότητας υποδηλώνει την πολλαπλότητα των διαστάσεων και των φαινομένων. Αναδεικνύει τη δυναμική της υπερβατικότητας στη σχέση φέροντος σώματος και φερόμενης κυματικότητας, ιδιότητας ή ταυτότητας. Αναδεικνύεται ως υπέρβαση της στενότητας και της ελλειμματικότητας της υπόστασης. Αφορά στην υπέρβαση του φέροντος σχήματος έναντι του φερόμενου. Αυτή η αρχή λειτουργεί και εκφράζεται ως εσωτερικότητα και υπερβατικότητα με την έννοια που προσδιορίσαμε στο προηγούμενο άρθρο. [5]  

Η αρχή της αλλοτροπικότητας είναι μια αρχή, επίσης, φασματικότητας, χρωματικότητας ή ακτινικότητας. Το πιο γλαφυρό της παράδειγμα είναι ακριβώς αυτή η δυναμική που υπάρχει της χρωματικής απεικόνισης-ανταπόκρισης του εγκεφάλου στις αλλαγές της ηλεκτρομαγνητικής συχνότητας, στα αισθητήρια των διαφόρων έμβιων ειδών. Υπό αυτή την έννοια η γνωστή χρωματική επταδικότητα ενέχει μια φέρουσα ψυχολογική, λειτουργική και οργανική σημασία. Η αλλοτροπικότητα όπως είπαμε διέπει το πεδίο της υπόστασης, διέπει το πεδίο του μη εαυτού.

Αυτή η φασματικότητα αποτελεί έναν πυλωρό, ένα δαίμονα του κατωφλίου, έναν ωσμωτικό ρυθμιστή της εξέλιξης των ειδών στην κατ’ οικονομία ενσάρκωση του Λόγου στη φύση.

Παράδειγμα: Η ζωή συναρθρώνει την ύλη με αλλοτροπική δυναμική. Αυτό κάνει η πληροφορία-συνείδηση ελκύοντας και εφελκύοντας προς τα άνω στο μοτίβο του «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιω. 12:32).  Είναι εκείνη η έλξη -υπό την έννοια της υπέρβασης- η οποία  οδηγεί στη σύνθεση και λειτουργεί στο πλαίσιο μιας φασματικής τοπολογίας και φυσιολογίας. Ξεδιπλώνεται ως η καταλυτική ανελικτική δυναμική της φασματοποίησης και της πολλαπλότητας των επίκεντρων, των κέντρων, των πεδίων, των όψεων της χρονικότητας της εξέλιξης. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πως η εσωτερικότητα και η υπερβατικότητα εκλύουν τον κόσμο μακράν της βαρύτητας της ύλης, στο γίγνεσθαι του πνεύματος, στην ταύτιση με το πνεύμα.

Αναφορές:
[1] Λάιμπνιτς Γκότφριντ Βίλχελμ, βικιπαίδεια
[2] Leibniz, Gottfried Wilhelm, Νέα δοκίμια για την ανθρώπινη νόηση, Εκδ. Δρόμων, 2009
[3] Κβαντική μη τοπικότητα: τα επαναστατικά πειράματα (Έρβιν Λάσζλο)
[4] Alfred North Whitehead, wikipedia
[5] Γιάννης Ζήσης, Η υπέρβαση της συνειδησιοφάνειας

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

Φωτό: βικιπαίδεια
Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Ιανουαρίου 2013