ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΟΥΣΟΥΔΕΣ (της Κατερίνας Αγγελιδάκη)

Μπορεί ο Δημήτρης Ψαθάς να μη σκάμπαζε γρι από Μπέκετ και να κορόιδευε το «Περιμένοντας τον Γκοντό», υπήρξε ωστόσο ο πατέρας πολλών μεγάλων συγγραφικών και θεατρικών επιτυχιών, που ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του. 
Ανάμεσά τους, περίοπτη θέση κρατάει η πασίγνωστη «πυργοδέσποινα του Μπύθουλα», η φοβερή και τρομερή «Μαντάμ Σουσού».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, φυσικά ως φάρσα. Στην Ελλάδα των ημερών μας, γνω­στοί άνθρωποι των τεχνών κοροϊδεύουν τη Σουσού και τον Ψαθά, όχι επειδή δεν τους καταλαβαίνουν, αλλά επειδή τους θεωρούν γραφικούς. Ομοίως και το ανέβασμα της «Μαντάμ Σουσούς» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το οποίο κάποιοι χαρα­κτήρισαν μέχρι και «απαράδεκτο» για μια κρατική σκηνή.

Προς τι τόση σνομπαρία για την καημένη τη Σουσού, που καταδέχτηκαν να ενσαρκώ­σουν στο θέατρο ονόματα – μύθοι, όπως η κυρία Κατερίνα, η Μαρίκα Νέζερ, η Μαίρη Αρώνη, η Γεωργία Βασιλειάδου (στο ραδι­όφωνο) και πιο πρόσφατα η Άννα Παναγιωτοπούλου; Προς τι τόσο μένος εναντίον του φίλτατου Παναγιωτάκη που τον ενσάρ­κωσαν ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Κώστας Ραυτόπουλος, ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Ιάκωβος Ψαρράς, ο Θανάσης Παπαγεωργίου;

Η αφ’ υψηλού και de facto αποστροφή για οτιδήποτε λαϊκό ανεβαίνει σε ένα κρατικό ή ιδιωτικό θέατρο θυμίζει ειρωνικά όσα ο Ψαθάς στηλίτευσε με το έργο του. Τον σύγ­χρονο – και καθόλου πασέ – σουσουδισμό ανθρώπων που περνιούνται για κάτι άλλο από αυτό που είναι, δήθεν πολύ ανώτερο και πολύ καθωσπρέπει, ανθρώπων που δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με θέματα συνοικιακής μπασκλασαρίας.

Μόνο που η μεγαλομανής Σουσού από την ταπεινή Ακαδημία Πλάτωνος (Βούθουλας) είχε πάθος, δύναμη ψυχής και καρδιά που τους χωρούσε όλους. Ακόμα και τα «ανθρω­πάκια» που συναντούσε στο αγέρωχο διάβα της, παλεύοντας με νύχια και με δόντια να περισώσει το ζωτικό ψεύδος της και να κρύ­ψει στην πόζα τη θλιβερή ένδειά της. Όσοι την κοροϊδεύουν σήμερα, τι έχουν; Μικρές ή πιο μεγάλες επιτυχίες, ίσως ταλέ­ντα, μα σίγουρα το βαθύ κόμπλεξ ότι ποτέ δεν ενέγραψαν στη θεατρική διαδρομή τους ένα brand name τόσο ανθρώπινο, ζωντανό, πολυδιάστατο, γοητευτικό, αστείο, τραγικό, παράδοξο και πάντα επίκαιρο σαν τη Μα­ντάμ Σουσού.

Έγραφε ο Αιμίλιος Βεάκης στον Ψαθά το 1941: «Αυτή η τραγική ύπαρξη, η Σουσού σου, αυτός ο θηλυκός Δον Κιχώτης, ο καθα­ρά Ρωμαίικος, είναι ένα τεράστιο κωμικο­τραγικό σύμβολο της μικροαστικής μεγα­λομανίας του λαού μας, μεγαλομανίας που περικλείνει όλες τις αιτίες και τις βαθύτερες αφορμές της τραγικής μας μοίρας».

Κατερίνα Αγγελιδάκη
Πηγή/φωτό: Το Ποντίκι