[…] Φτάνουμε σε ένα σημείο και αντιλαμβανόμαστε ό,τι δεν είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημά μας. Το πρόβλημα του λαού μας, είναι πρόβλημα ελευθερίας. Είναι πρόβλημα ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας. Και είναι αυτές οι έννοιες που έχουν καταστραφεί, έχουν χαθεί από το λεξιλόγιο, πια, δεν αναφέρονται από κανέναν πλέον. Αυτά όλα έχουνε πουληθεί! Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Καζάκος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”, το οποίο απαντούν πρόσωπα των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών.
K.K.: Το πρόβλημα των αιτιών… οι αιτίες που μας ‘φέραν εδώ… Ε, αυτό, είναι μέγα πολιτικό πρόβλημα.
Οι αιτίες και τα προβλήματα που δημιουργούνται, είναι αυτά που λέμε εγγενή του συστήματος. Είναι ο τρόπος που ασκείται η εξουσία. Αυτό το σύστημα που ζούμε, το οποίο έχει σαν στόχο την κερδοσκοπία, την ασύδοτη κερδοσκοπία που φτάνει σε απάνθρωπα επίπεδα.
Αυτή η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία, την ελεύθερη αγορά και την παγκοσμιοποίηση των αγορών, είναι καταστροφική. Είναι ότι χειρότερο σαν έμπνευση στον καπιταλισμό, είναι εξαχρείωση πια.
Έχουνε γκρεμιστεί όλες οι αξίες, όλη η ουσία της κοινωνικής ζωής.
Αυτό που ψάχνουνε οι άνθρωποι από τα αρχαία χρόνια, να φτιάξουνε μια κοινωνία ανθρώπινη, τώρα γύρισε στο ανάποδο και είναι σαν να σπρώχνεται η κοινωνία πίσω, στον πρωτογονισμό΄δεν έχει κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Αυτός ο αγώνας της ανθρωπότητας, για εξανθρωπισμό, έχει γυρίσει στο ανάποδο. Είναι μία από τις χειρότερες εποχές, τις πιο απάνθρωπες που έχει ζήσει η ανθρωπότητα.
Τα φαινόμενα είναι καθαρά πια και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν τα βλέπει. Δεν είναι να ρωτάς σήμερα «που πάμε;», ξέρουν όλοι πού πάμε:
Είναι ο δρόμος προς την καταστροφή, προς τον γκρεμό. Δεν ξέρω αν μετεωριζόμαστε ακόμα στο χείλος του γκρεμού ή αν έχουμε ήδη σαλτάρει…
Δεν υπάρχει καμία προοπτική ανάκαμψης αυτού του κατήφορου, δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Η κερδοσκοπία και οι τοκογλύφοι, έχουν φτάσει σε… Τί να λέμε; Είναι εγκληματική η κατάσταση, κατά της ανθρώπινης ζωής.
Και ψάχνουμε τις αιτίες, και πως διορθώνονται… Μα δεν διορθώνονται επί μέρους οι αιτίες! Πρέπει να εξαλειφθούν οι αιτίες. Πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος άσκησης της εξουσίας. Αν αυτός ο τρόπος, δεν αποκτήσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αν δεν υπάρχει ίχνος δικαιοσύνης, ισότητας, ισονομίας, δεν μπορεί να διορθωθεί τίποτα με επί μέρους μέτρα, όταν οι αιτίες παραμένουν αναλλοίωτες.
Απασχολούμαστε με τα αποτελέσματα των προβλημάτων, των αιτιών που προκαλούν αυτά τα ίδια τα προβλήματα. Δεν ασχολούμαστε ποτέ με την αιτία! Την αιτία, δεν τη θίγει κανείς. Κοιτάμε πάντα τα αποτελέσματα.
Αλλιώς, όλα τα προβλήματα, έχουν λύση. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν λύνεται. Είναι σαν το γόρδιο δεσμό: αν δεν μπορείς να το λύσεις με τα χέρια, τραβάς το σπαθί και κόβεις τον κόμπο.
Όλα τα προβλήματα, και η φτώχεια, και η αρρώστεια, και η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων σήμερα στον πλανήτη, λύνεται με μία μονοκοντυλιά, άμα θέλεις να εξαλείψεις τις αιτίες. Άμα δεν θές να θίξεις τις αιτίες, αυτό θα παραμένει, θα αναπαράγεται και θα χειροτερεύει.
Αντίθετα, να κάνουμε τώρα επιμέρους υπολογισμούς, πόσα παίρνουμε, και πόσα δίνουμε για τα δάνεια και τους τόκους, κι αν μένει τίποτα για τον τόπο; Ε, είναι αστεία πράγματα αυτά΄ είναι βυζαντινισμός.
Πρέπει να αλλάξει εντελώς το σύστημα! Και από εκεί και πέρα, αν ψάξει κανείς και ενδιαφέρεται, δεν υπάρχουνε πολλές λύσεις. Δηλαδή, αν δεν αντικατασταθεί αυτό το απάνθρωπο, το βάρβαρο, το χυδαίο σύστημα, με ένα ανθρώπινο, που να δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους να ζήσουν μέσα μία κοινωνία ως άνθρωποι, και όχι να παλεύουν μόνο για τον αγώνα της επιβίωσης, που είναι ζωώδη κατάσταση – γιατί ο αγώνας της επιβίωσης είναι ζωώδης κατάσταση, δεν είναι ανθρώπινη.
Αγώνα επιβίωσης κάνουν τα ζώα στη φύση. Ο άνθρωπος, απ’ όταν άρχισε να σκέπτεται και πήρε η μηχανή του μπροστά, θέλει να ξεφύγει από αυτή τη ζωώδη κατάσταση. Πρέπει να γίνει άνθρωπος. Ε, για να γίνει άνθρωπος, δεν πρέπει να ζει για να δουλεύει. Ή να μη δουλεύει. Πρέπει να δουλεύει για να ζει. Για να έχει ελεύθερο χρόνο, για να απασχοληθεί με την προσωπικότητα του, για να μπορεί να διασκεδάζει, να μπορεί να γίνει άνθρωπος.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε ούτε προπαγάνδα, ούτε τίποτα. Θέλουμε ένα σύστημα, που να σκέφτεται τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη.
Αλλά, το θέμα είναι, ό,τι το μεγάλο πρόβλημα σε αυτές τις καταστάσεις εξαθλίωσης, είναι και κάτι άλλο.
Ξέρετε, το να εξαθλιώνετε ένας λαός, δεν σημαίνει ότι αυτό τον οδηγεί προς επαναστατικές λύσεις. Τον εξαθλιώνει και τον κάνει ακόμα περισσότερο ζώο. Τον σπρώχνει ακόμα περισσότερο στην υποταγή. Και αυτό είναι το φαινόμενο που βλέπουμε.
Βλέπουμε ένα λαό σαν το δικό μας, που έχει αρετές, που είναι έξυπνος, ανήσυχος, που ψάχνει…Όλοι οι λαοί έχουν αρετές, αλλά τούτος εδώ ο δικός μας, σε αυτόν τον τόπο, έχει και μία παράδοση μεγάλη, κάποτε έφτιαξε έναν πολιτισμό, που ήταν πρωτοφανής για την ανθρωπότητα. Αυτόν, τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, με την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία. Ε, αυτός, έχει καταντήσει τώρα, να είναι ένας λαός αγραμμάτων και αστοιχείωτων…
Ο λαός μας δεν καταλαβαίνει τίποτα, από όλα αυτά που του πετάνε στα μούτρα, οι πολιτικοί, οι αναλυτές, οι οικονομολόγοι, και όλοι αυτοί. Δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ όλα αυτά! Από το ένα αυτί του μπαίνουν και από το άλλο του βγαίνουν. Διότι του έχουν καταστρέψει την Παιδεία, έχει μείνει αμόρφωτος, αγράμματος, και αυτό είναι κατάρα.
Αυτός ο λαός, που μπορεί σε άλλες συνθήκες να έκανε θαύματα, βρίσκεται τώρα σαν το ποντίκι, τρομαγμένος, υποταγμένος, υποτελής, προσπαθεί να περισώσει τα λίγα που του έχουν απομείνει…
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που τους λέγαμε προνομιούχους (εκατομμύρια άνθρωποι), τους κόψανε, τους κόψανε, τους κόβουνε ακόμα, και έχουνε μείνει εκεί, τρομαγμένοι, να περισώσουν αυτά που έχουνε μείνει.
Αν, λοιπόν, δεν σηκωθεί λιγάκι το ηθικό του λαού, να θυμηθεί τις αρετές του, να ξαναγίνει περήφανος, φιλότιμος, ανεξάρτητος, ελεύθερος, και να πάρει μέτρα για να υπερασπιστεί τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, θα πάμε χαμένοι. Συνεχώς θα κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια προς την αθλιότητα. Εκεί. Όλος ο αγώνας μας είναι εκεί.
Ο λαός μας έχει αφήσει τις τύχες του, τώρα, σε κάποιους που αυτοαποκαλούνται σωτήρες. Και είναι οι ίδιοι που έχουν δουλέψει για την καταστροφή του! Και παρουσιάζονται ως σωτήρες, τώρα, για κάποια πατρίδα που είναι αόριστη και που αποτελείται από ύποπτα στοιχεία.
Διότι λέμε πατρίδα και ο καθένας έχει άλλο πράγμα στο μυαλό του. Άλλοι θεωρούν πατρίδα το τραπεζικό σύστημα, άλλοι την πλουτοκρατία του τόπου. Τί θεωρεί πατρίδα ο καθένας; Με έναν εξαθλιωμένο λαό, δεν σώζεται η πατρίδα!
Κάπως, λοιπόν, πρέπει αυτά τα πράγματα, να μπούνε σε μία τάξη. Κάπως πρέπει ο κόσμος να ξέρει την πραγματικότητα που βιώνει, για να μπορεί να πάρει μέτρα για να καθορίσει τη στάση του μέσα στην πραγματικότητα.
Αλλιώς, θα τον πετάξουνε στον γκρεμό. Και βλέπετε, σήμερα, όλες οι αρετές των Ελλήνων, έχουν εμφανιστεί με τα αντίθετά τους. Έχει βγει στην επιφάνεια, όλο το… ελαφρό στοιχείο, για να μην πούμε… εκφράσεις που δεν λέγονται. Όλα τα καλά υλικά έχουνε πάει στον πάτο, καταπιέζονται και εξαφανίζονται.
Χρειάζεται μία αναγέννηση του φρονήματος του λαού μας. Και όποιος δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση είναι άξιος ο μισθός του. Όποιος δουλεύει προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι… σκέτη προδοσία.
Αλλά από πού το πιάσει και που να το φτάσει κανείς; Γιατί έτσι όπως χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ερώτημα, αναγκαστικά, πάμε στη σφαίρα της φιλοσοφίας. Πρέπει να δούμε δηλαδή, τις βασικές αρχές, απάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί και να οικοδομηθεί μια ανθρώπινη κοινωνία. Ε, αυτά, τώρα, έχουν όλα ανατραπεί, έχουν εξαφανιστεί! Τί να πούμε; Για την ασφάλιση, για την ανεργία, για τη φτώχεια, για τη σύνταξη, για το σύστημα της υγείας, για το σύστημα της παιδείας;
Δηλαδή, φτάνουμε σε ένα σημείο και αντιλαμβανόμαστε ό,τι δεν είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημά μας. Το πρόβλημα του λαού μας, είναι πρόβλημα ελευθερίας. Είναι πρόβλημα ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας. Και είναι αυτές οι έννοιες που έχουν καταστραφεί, έχουν χαθεί από το λεξιλόγιο, πια, δεν αναφέρονται από κανέναν πλέον. Αυτά όλα έχουνε πουληθεί!
Και έχουμε μείνει στο οικονομικό… Και ανοίγεις την τηλεόραση, όποια ώρα της ημέρας, και ακούς για ένα χορό δισεκατομμυρίων ευρώ! Πόσα δισεκατομμύρια χρωστάμε, πόσα δισεκατομμύρια θα μας δώσουνε, πόσα δισεκατομμύρια λείπουνε, πόσα θα μαζέψουμε από τον κοσμάκι, και μιλάνε για δισεκατομμύρια, και όμως δεν έχουμε στην τσέπη μας ούτε ένα χάλκινο σέντσι. Αυτό είναι παραλογισμός. Αλλά είναι σύστημα. Σύστημα παραπλάνησης, αποπροσανατολισμού και υποταγής.
Κρ.Π.: Επειδή είπατε παραπάνω, ότι ο κόσμος επιστρέφει σε μία ζωώδη κατάσταση, τί έχετε να πείτε για τον φασισμό;
Κ.Κ.: Μα αυτά τα φαινόμενα εμφανίζονται, όσο πάμε προς τη ζωώδη κατάσταση. Οι άνθρωποι, τουλάχιστον οι δικοί μας πρόγονοι από τα αρχαία χρόνια, διαχωρίζανε την ανθρώπινη ζωή από τη ζωώδη: Είναι άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Για να γίνεις άνθρωπος, δεν είναι κάτι αυτονόητο. Δεν σημαίνει ότι επειδή γεννήθηκες άνθρωπος, είσαι και άνθρωπος. Για να αποκτήσεις, να κατακτήσεις τις ιδιότητες που κουβαλάει αυτή η λέξη «άνθρωπος» πρέπει να αγωνίζεσαι μέχρι την τελευταία σου πνοή. Διότι αν σταματήσει αυτός ο αγώνας του εξανθρωπισμού, μεταπίπτεις αμέσως στο ζωώδες και γίνεσαι υποταγμένος, ψοφοδεής, παύεις να είσαι άνθρωπος, δεν έχεις καμία ιδιότητα του ανθρώπου, σε αυτή την κατάσταση.
Και να μιλάμε, τώρα, για τον πολιτισμό, και για σαχλαμάρες! Τί να πεις για τον πολιτισμό; Ποιόν πολιτισμό; Ο πολιτισμός είναι ανθρώπινη έννοια. Η φύση δεν ασχολείται με πολιτισμό. Αυτό είναι εφεύρεση του ανθρώπου για να φτιάξει την ζωή του α ν θ ρ ώ π ι ν η. Τί να λέμε, τώρα, πώς πάει ο πολιτισμός; Αισθάνεται γελοίος κανείς!
Κρ.Π.: Μια που θίγεται το θέμα του πολιτισμού, με τί κριτήριο επιλέξατε το έργο που ετοιμάζεται για φέτος;
Κ.Κ.: Το έργο που διαλέξαμε τώρα, μέσα σε αυτή την κατάσταση, μπροστά σε ένα χειμώνα που δεν ξέρει κανείς τί μας φέρνει, στη χειρότερη φάση που περνάμε, και με τον κόσμο να έχει κατεστραμμένη κάθε διάθεση… διότι δεν είναι μόνο το οικονομικό, πώς θα ανταπεξέλθει στο εισιτήριο, είναι το θέμα ότι δεν έχει και διάθεση. Διότι, όταν είσαι στον αγώνα της επιβίωσης το μόνο που δεν σκέφτεσαι είναι η ψυχαγωγία – με το ακριβό νόημα του όρου.
Εν πάση περιπτώσει, σε αυτή την κατάσταση, αισθάνεται κανείς ό,τι αν έχει κάτι να προσφέρει η τέχνη, και το θέατρο, συγκεκριμένα, -που είναι η επίκαιρη τέχνη, του τώρα, που δεν γίνεται για την αιωνιότητα αλλά απευθύνεται στους σημερινούς ανθρώπους που ζούμε μαζί τους- αν έχει κάτι να προσφέρει, είναι προς αυτή την κατεύθυνση:
να τον ξυπνήσει, να τον ερεθίσει, να πάρει μέτρα για τη ζωή του. Και ο Μπρεχτ αναδεικνύεται σε αυτές τις καταστάσεις, ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα της εποχής, διαχρονικά.
Γιατί έχει συλλάβει τα προβλήματα στη βάση τους, στην ουσία τους. Και με ένα πολύ λαϊκό τρόπο, άμεσο, εύθυμο, γεμάτο ευφορία, χωρίς να κάνει μπροσούρες, χωρίς να κάνει προπαγάνδα, επειδή είναι μεγάλος ποιητής, τα δίνει με τόση ποίηση και με τόση ομορφιά τα πράγματα, που έχουμε την αίσθηση πως είναι ό,τι πιο χρήσιμο, ωφέλιμο, όμορφο και ενδιαφέρον μπορεί να δώσει η σκηνή στους θεατές. Αυτή την προσπάθεια κάνουμε.
Όπως λέει και το τραγούδι του προλόγου που έχει ο Μπρεχτ, ζούμε σε εποχή πολύ σκληρή και όποιος ενδιαφέρεται, σοφός΄ αλλά είναι ανόητος και βλαξ όποιος αδιαφορεί.
Λοιπόν, θέλουμε να δείξουμε, ότι δεν αδιαφορούμε, ότι νοιαζόμαστε για τον κόσμο μας που ζούμε μαζί του, που μας έχει διαμορφώσει.
Και θέλουμε να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε να ξεφύγει από αυτές τις παγίδες, να ορθώσει το ανάστημά του, ότι αυτός είναι, ουσιαστικά, που διαθέτει τη δύναμη, και να πάρει μέτρα για τη ζωή του, να υπερασπιστεί το αγαθό της ζωής.
Εδώ, βλέπετε το φαινόμενο, ότι φεύγει ο αφρός του τόπου, δεν υπάρχει πτυχιούχος αυτή τη στιγμή, που δεν ονειρεύεται να φύγει στο εξωτερικό για να βρει μια δουλειά, όπου να ‘ναι.
Λοιπόν, ποιός θα μείνει στον τόπο; Και όχι τίποτε άλλο, αλλά αισθάνονται οι γονείς και ευχαριστημένοι, ο γιός μου –λένε- βρήκε δουλειά στην Αγγλία, στην Ελβετία, στη Γερμανία, τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και τρέχει έξω να βρει μια δουλειά, και παίρνει περισσότερα λεφτά, που του φτάνουν να νοικιάσει ένα διαμερισματάκι και να επιβιώνει.
Αντί να λέμε στα παιδιά μας, πως ότι ζητάει ο άνθρωπος, δηλαδή, δουλειά, οικογένεια, σπίτι, να κάνει παιδιά, να τα μορφώσει, να τα βάλει σε ένα δρόμο με μια προοπτική για να πεθάνει κάποια ώρα ικανοποιημένος ό,τι έφτιαξε κάτι, όλα αυτά, που απαιτείτε ως άνθρωποι πρέπει να τα απαιτήσετε στον τόπο σας, πρέπει να αγωνιστείτε στον τόπο σας, να πείτε εδώ θέλουμε και δουλειά και οικογένεια και σπίτι και προοπτική, όχι στη Γερμανία και στην Αυστραλία και στην Αμερική, και αν δεν αγωνιστούμε εδώ να φτιάξουμε τη ζωή μας, είναι λιποταξία, είναι σα να φεύγεις από τη μάχη γιατί φοβάσαι και το βάζεις στα πόδια…
Κρ.Π.: Δώσαν τα παράδειγμα αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό…
Κ.Κ.: Έτσι. Όλα τα μυαλά, όλες τις ικανότητες των ανθρώπων που αναπτύσσονται, τα ρουφάνε έξω. Όπως ρουφάνε και το χρήμα. Το χρήμα, δεν μένει στον τόπο. Φεύγει. Αμέσως.
Όλα αυτά τα πολυεθνικά συγκροτήματα, όσα κέρδη βγάζουν, τα βγάζουν έξω αυθημερόν. Δεν μένουν στον τόπο. Όλο το ξεπούλημα που γίνεται, αυτό το νόημα έχει.
Και ψάχνουνε για επενδυτές! Ποιός τρελάθηκε να επενδύσει;
Κρ.Π.: Μα, και τις επενδύσεις, λέγεται, ότι δεν θέλουν να τις κάνουν υπέρ της Ελλάδας, αλλά για δικό τους κέρδος, με μισθούς πείνας, με δικό τους, κυρίως, προσωπικό, χωρίς να τους ενδιαφέρει, π.χ. εάν θα καταστραφεί η ελληνικός φυσικός και πολιτιστικός πλούτος.
Κ.Κ.: Βέβαια. Όπου υπάρχει κέρδος, εκεί θα πάνε. Όπου θα βγάλουν περισσότερα.
Γι’ αυτό λένε, ότι στην πλουτοκρατία, στον σύγχρονο καπιταλισμό, δεν υπάρχει πατρίδα, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν τέτοιες έννοιες, είναι αστεία αυτά.
Πατρίδα αισθάνεται ο λαός, που όταν κινδυνέψει, όπως έγινε το ’40, ξυπόλητος, πεινασμένος, άοπλος, μετά από 5 χρόνια δικτατορίας, εξαθλιωμένος, καβάλαγε τα φορτηγά και τα τραίνα να τρέξει στο μέτωπο. Και έκανε αυτό το θαύμα. Οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που κάνανε εκείνο το θαύμα, είναι τώρα σε αυτή την κατάσταση. Της υποτέλειας. Της υποταγής. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι, δεν είναι άλλοι, ο λαός μας αυτός είναι.
Δεν έχει άλλη λύση, σήμερα η Ελλάδα, από το λαό. Να σηκώσει το ανάστημά του, να ξαναγίνει περήφανος και ελεύθερος, και να βγει στο δρόμο να αγωνιστεί για τα συμφέροντά του. Να μην αφήνει να του διαχειρίζονται τα συμφέροντα οι εχθροί του, διότι αυτό κάνει μονίμως.
Μονίμως, τους στηρίζει και ηθικά και με την ψήφο του, κάθε τέσσερα χρόνια, κάθε τρία, όποτε του δίνουν το δικαίωμα να έχει επιλογή –που δεν είναι δικαίωμα, διότι του το έχουν εξαγοράσει από πριν- στηρίζει μονίμως τους εκμεταλλευτές του.
Εάν δεν πάρει είδηση και δεν βγει στο δρόμο, να αγωνιστεί συντεταγμένα και οργανωμένα, διότι, δεν είναι να βγούμε στην πλατεία, ούτε να βγούμε σε μια πορεία, αυτά είναι αστεία πράγματα, άλλο που δεν θέλει το σύστημα… Αν δεν γίνει οργανωμένος αγώνας, δεν έχει αποτέλεσμα κανένα. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος, αλλά εκεί είναι και το πιο δύσκολο, πράγματι, είναι δύσκολο.
Όλοι οι πολιτικοί μας λένε στον κόσμο, κάτσε ήσυχος και θα στα λύσω εγώ΄ και πας, εσύ, και του λες από την άλλη πλευρά βγες στο δρόμο και αγωνίσου! Δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα. Αυτό θέλει αγώνα. Μεγάλο αγώνα και οργανωτική δύναμη και όλα τα συνακόλουθα.
Κρ.Π.: Και συνεργασία, και αλληλεγγύη και όχι μόνο ο καθένας… το κονάκι του;
Κ.Κ.: Ε, βέβαια. Γιατί δεν είναι ανάγκη να μιλάμε, έτσι απλά, για να μιλάμε. Είναι φανερό. Η μόνη δύναμη που υπάρχει αυτή τη στιγμή, που μπορεί να οργανώσει το λαϊκό κίνημα, να το αναπτύξει, να το καθοδηγήσει, για να έχει αποτέλεσμα – κατά την άποψή μου- αλλά που έχει αυτή την προοπτική, είναι το ΚΚΕ. Δεν έχει άλλον συμπαραστάτη ο λαός.
Και δεν χρειάζεται να πολιτικολογήσουμε. Το πράγμα είναι καθαρό: πρέπει να βγεις στο δρόμο και να αγωνιστείς, και αυτό πρέπει να γίνει οργανωμένα, συντεταγμένα.
Αν νομίζεις ότι μπορείς να το κάνεις ως ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας, ή του Πασόκ, ή της Δημάρ, ή της Χρυσής Αυγής… Ε, τι να πούμε; Από εκεί και πέρα, τα βάζει κάτω κανείς, μυαλό έχει ο κόσμος, να σκεφτεί και να αποφασίσει: με ποιους πρέπει να συνταχτεί, για να έχει ο αγώνας του αποτέλεσμα. Αλλιώς δεν θα έχει.
Δεν έχω καμία διάθεση να πω σε κανέναν τί πρέπει να κάνει, αλλά να βάλει κάτω το μυαλό του και να σκεφτεί τα συμφεροντά του, να υπερασπιστεί τα παιδιά του, τη ζωή του. Κι όταν λέμε συμφέροντα για το λαό, δεν εννοούμε κέρδη.-
Πηγή/φωτό: Tvxs
Ο δημόσιος διάλογος που ξεκίνησε εθελοντικά η Κρυσταλία Πατούλη, και δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010, συνεχίζεται για όσους επιθυμούν να συμμετέχουν, και επίσης για όσους θέλουν να δώσουν επιπλέον απάντηση, εφόσον τα γεγονότα συνεχώς εξελίσσονται. Επικοινωνία: cpatouli@yahoo.gr
