Kάποτε στην παραλία της Μονής Πρέβελη, στα νότια του Ρεθύμνου, μετεωριζόσουν ηδονικά στο κενό για να κερδίσεις το μπάνιο σου: το μονοπάτι είχε ένα ζόρικο σημείο όπου πιανόσουνα με τα χέρια από δύο εσοχές του βράχου.
Τα πόδια σου ίσα που σε κρατούσανε σε ένα πλάτωμα λίγων εκατοστών.
Κι από κάτω το χάος.
Αυτά μέχρι τις αρχές του ’90.
Εκτοτε; Κάθε χρονιά και Βατερλό. Φαρδιά σκάλα να μην κουράζεσαι, παραδίπλα ταβέρνα και πάρκινγκ, μπιτς μπαρ με ντάμπα ντούμπα αλληλογρονθοκοπούμενα, ξαπλώστρες-ομπρέλες σετάκια, πορτοκαλί ποδήλατα και κανό στις εκβολές του μικρού ποταμού, ημερήσια D-Day απόβαση εκατοντάδων τουριστών με καραβάκια.
Ποια σλίπινγκ μπαγκ, ποιος γυμνισμός, ποια σεληνιασμένη χυμώδης λίμπιντο…
ωσπου, το 2010, μια πυρκαγιά έκανε στάχτη το σκηνικό της ύβρεως, μαζί με το φοινικόδασος στο παρακείμενο Κουρταλιώτικο φαράγγι – αυτό που «κουρταλεί», κροταλίζει, θορυβεί.
Φέτος όμως, όπως και πέρυσι, οι δασολόγοι διαπιστώνουν με χαρά ότι αρκετοί καμένοι φοίνικες αντιστέκονται. Ξανανθίζουν, λέει, αναγεννώνται επιβεβαιώνοντας τον μύθο τους. Ε, και λοιπόν; Τζάμπα κι άδικα συντελείται το θαύμα της φύσης! Όταν ξανακαούν – γιατί θα ξανακαούν –, οι ανοιχτομάτηδες ντόπιοι «επιχειρηματίες» θα χώσουν στην καυτή άμμο φοίνικες πλαστικούς. Απέθαντους…
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
Πηγή/φωτό: Το Ποντίκι
