«Εβδομαδιαία επισκόπηση ειδήσεων που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 4ης εβδομάδας του Απριλίου 2012 [22-29])
Ο ψυχισμός ενός πραγματικού διανοούμενου
«Ξέρω πάρα πολύ καλά πως η πραγματοποίηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης, και η ζωή της, δεν θα είναι καθόλου απλές, πως σε κάθε βήμα τους θα συναντούν δύσκολα προβλήματα. … Κι αν έστω, εγώ κι οι άλλοι, συναντούσαμε την αποτυχία σ’ αυτό τον δρόμο, προτιμώ την αποτυχία σε μια προσπάθεια που έχει νόημα, παρά μια κατάσταση που μένει πριν ακόμα κι απ’ την αποτυχία ή τη μη αποτυχία, που μένει γελοία. … Δεν υπολογίζω ότι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν σε αγγέλους, ούτε πως οι ψυχές τους θα γίνουν καθάριες σαν τις βουνίσιες λίμνες – που άλλωστε ανέκαθεν μου προξενούσαν βαθιά πλήξη. Ξέρω όμως πόσο η σημερινή κουλτούρα βαθαίνει και οξύνει τη δυσκολία τους να υπάρχουν, και να συνυπάρχουν με τους άλλους, και βλέπω πως πολλαπλασιάζει στο άπειρο τα εμπόδια στην ελευθερία τους.
Ξέρω, βέβαια, πως αυτός ο πόθος μου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα∙ κι ούτε θα πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά ενόσω ζω, ακόμη κι αν η επανάσταση γινόταν αύριο. Ξέρω ότι θα ζήσουν μια μέρα άνθρωποι που γι’ αυτούς ούτε η ανάμνηση των προβλημάτων που μπορεί σήμερα να μας προξενούν το μεγαλύτερο άγχος δεν θα υπάρχει. Αυτή είναι η μοίρα μου που πρέπει να επωμισθώ, και που επωμίζομαι. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να με οδηγήσει ούτε στην απελπισία ούτε στον κατατονικό μηρυκασμό. … Και αν η ανθρωπότητα εξαφανισθεί μια μέρα κάτω από τις υδρογονοβόμβες, αρνούμαι να το ονομάσω αυτό τραγωδία, το ονομάζω μαλακία. Θέλω την κατάργηση του Παλιάτσου και της μεταμόρφωσης των ανθρώπων σε νευρόσπαστα από άλλα νευρόσπαστα που τους «κυβερνούν». Όταν ένας νευρωτικός επαναλαμβάνει για την εικοστή φορά την ίδια συμπεριφορά αποτυχίας, αναπαράγοντας για τον εαυτό του και για τους δικούς του τον ίδιο τύπο δυστυχίας, το να τον βοηθήσεις να το ξεπεράσει αυτό, σημαίνει να εξαλείψεις από τη ζωή του τη χονδροειδή φάρσα, όχι την τραγωδία: σημαίνει να του επιτρέψεις ν’ αντικρίσει επί τέλους τα πραγματικά προβλήματα της ζωής του και ό,τι τραγικό μπορεί να περιέχουν, που η νεύρωσή του είχε για λειτουργία εν μέρει να εκφράζει αλλά κυρίως να καλύπτει.»
Κορνήλιος Καστοριάδης, “Οι υποκειμενικές ρίζες του επαναστατικού προτάγματος”, Tvxs,(Απόσπασμα από το “Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας”, 1978, εκδ. Κέδρος σελ. 137-141), 27/4/2012
_______________
Το περιβάλλον είναι πάντα παρόν
«Το 2008 μια ελαττωματική συγκόλληση σε πετρελαιαγωγό της Shell στο δέλτα του ποταμού Νίγηρα στη νοτιοανατολική Νιγηρία, προκάλεσε σημαντική διαρροή πετρελαίου. Η εταιρία, σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Νιγηρίας και διάφορους φορείς και εμπειρογνώμονες, ανακοίνωσαν ότι μόλις 1640 βαρέλια είχαν διαρρεύσει συνολικά. Κάτοικοι της περιοχής και διάφοροι φορείς από όλο τον κόσμο ξεκίνησαν έναν πολυετή αγώνα απέναντι σε αυτούς τους ισχυρισμούς. Τώρα μία αμερικανική ερευνητική εταιρία εκτιμά ότι διέρρεαν ημερησίως στην περιοχή 1440-4320 βαρέλια για δυόμιση τουλάχιστον μήνες!
Η έρευνα που διεξήχθη για λογαριασμό της Διεθνούς Αμνηστίας από την αμερικανική ερευνητική εταιρία Accufacts, εκτιμά ότι η Shell, η κυβέρνηση και οι εμπειρογνώμονες δημοσιοποίησαν νούμερα τα οποία ήταν δεκάδες ή και εκατοντάδες (αναλόγως της εκτίμησης) φορές κάτω των πραγματικών. Έτσι, ενώ οι επίσημοι ισχυρισμοί έκαναν λόγο για 1640 βαρέλια πετρελαίου συνολικά, σύμφωνα με την Accufacts, το συνολικό νούμερο διαρροής κοντά στο Μπόντο, στα νοτιοανατολικά της χώρας, κυμαίνεται από 103 έως 311 χιλιάδες βαρέλια! Η έρευνα κάνει λόγο για διαρροή που κράτησε 72 ημέρες, με το μέγεθός της να κυμαίνεται από 1440 έως και 4320 για κάθε ημέρα.
Σύμφωνα με την Όντρεϊ Κόχραν της Διεθνούς Αμνηστίας “η διαφορά είναι τεράστια καθώς ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί η μετριοπαθέστερη εκτίμηση της έρευνας της Accufacts, το μέγεθος της πετρελαιοκηλίδας είναι 60 φορές μεγαλύτερο από αυτό που επανειλημμένως είχε ανακοινώσει η Shell”. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ανεξάρτητη έρευνα αποδεικνύει μέγεθος καταστροφής πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ανακοίνωσε η εταιρία. Σε παλαιότερη ανεξάρτητη έρευνα οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για ανυπολόγιστη καταστροφή και διαρροή τουλάχιστον 280.000 βαρελιών.»
Άρης Καπαράκης, “Πετρελαιοκηλίδα της Shell στη Νιγηρία: Ένα παράλογο “παιχνίδι” αριθμών”, 24/4/2012
_______________
Νέα στοιχεία για το ερχόμενο … Δικαστήριο για Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας
«Επιστήμονες εντόπισαν αλλαγές στην αλατότητα των ωκεανών οι οποίες αποτελούν «δείκτη» σχετικά με τα… δεινά που περιμένουν τον πλανήτη μας εξαιτίας της υπερθέρμανσης. Επιστήμονες ανίχνευσαν σαφή αλλαγή στην αλατότητα των ωκεανών και ανακάλυψαν ότι ο κύκλος βροχόπτωσης και εξάτμισης του νερού έχει ενταθεί εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Τα νέα ευρήματα που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science» βοηθούν στο να γίνουν πιο ακριβείς εκτιμήσεις σχετικά με το πώς διαφορετικές περιοχές του πλανήτη θα «πληγούν» από έντονες βροχοπτώσεις ή αντιθέτως από ξηρασία καθώς η θερμοκρασία της Γης ανεβαίνει. Μια τέτοια διαδικασία είναι άκρως σημαντική για το μέλλον του παγκόσμιου πληθυσμού καθώς επηρεάζει τις σοδειές και τα αποθέματα νερού.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Πολ Ντούρακ από το Εθνικό Εργαστήριο Lawrence Livermore στις ΗΠΑ αναφέρουν ότι εμφανίζονται σαφείς αλλαγές στα μοτίβα αλατότητας των ωκεανών σε ολόκληρο τον πλανήτη μεταξύ του 1950 και του 2000.
Οι ωκεανοί καλύπτουν το 71% της επιφάνειας της Γης και αποτελούν τις «αποθήκες» του 97% του νερού του πλανήτη. Ο κύκλος της βροχόπτωσης και της εξάτμισης του νερού από το έδαφος και την επιφάνεια των ωκεανών δημιουργούν τον κύκλο του νερού ο οποίος εμφανίζει διαφορετικά μοτίβα σε διαφορετικές περιοχές. Ετσι περιοχές όπως οι τροπικές είναι πιο υγρές ενώ μεγάλα τμήματα της Αυστραλίας, των ΗΠΑ και της Βόρειας Αφρικής είναι πιο ξηρά. Ορισμένα τμήματα των ωκεανών είναι πιo αλμυρά, γεγονός που συνδέεται με λιγότερες βροχοπτώσεις ενώ άλλα είναι λιγότερο αλμυρά, γεγονός που σχετίζεται με υψηλότερο αριθμό βροχοπτώσεων. Με βάση αυτά τα δεδομένα είναι επόμενο ότι οι μετρήσεις της αλατότητας των ωκεανών αποτελούν και έναν καλό τρόπο μέτρησης των μοτίβων βροχόπτωσης.»
Θεοδώρα Τσώλη, “Η αλατότητα των ωκεανών «δείκτης υγείας» του κλίματος”, Το Βήμα, 26/4/2012
_______________
Για την Ευρώπη των δικαιωμάτων των … τραπεζών
«Η έκθεση τονίζει ότι η νομοθεσία που απαγορεύει τις διακρίσεις στην απασχόληση δεν έχει εφαρμοστεί σωστά στο Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Επιτρέπεται στους εργοδότες να κάνουν διακρίσεις, με το επιχείρημα ότι τα θρησκευτικά ή πολιτισμικά σύμβολα προκαλούν συγκρούσεις με πελάτες ή συνεργάτες ή ότι υπάρχει αντιπαράθεση με την εταιρική εικόνα μιας επιχείρησης ή με την «ουδετερότητά» της. Αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) κατά των διακρίσεων, που επιτρέπει διαφοροποιήσεις της μεταχείρισης στην απασχόληση, μόνο στην περίπτωση που απαιτείται ρητά από τη φύση του επαγγέλματος.
«Η νομοθεσία της ΕΕ που απαγορεύει τις διακρίσεις για λόγους θρησκείας ή πεποιθήσεων στον τομέα της απασχόλησης φαίνεται ότι είναι αναποτελεσματική σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς παρατηρούνται υψηλότερα ποσοστά ανεργίας μεταξύ των μουσουλμάνων, και ειδικά των μουσουλμάνων γυναικών με ξένη καταγωγή» δήλωσε ο Marco Perolini.
Στη Γαλλία, το 2009, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών με γαλλική υπηκοότητα ήταν 60.9%, ενώ το ποσοστό των μαροκινών γυναικών στη χώρα ήταν 25,6% και των γυναικών από την Τουρκία 14.7%. Στην Ολλανδία, το 2006, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών τουρκικής και μαροκινής καταγωγής ήταν 31% και 27% αντίστοιχα, σε σύγκριση με το ποσοστό των μη προερχόμενων από εθνικές μειονότητες ολλανδών γυναικών, που ήταν 56%. «Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι το Ισλάμ είναι ‘εντάξει’ και ότι οι μουσουλμάνοι δεν ενοχλούν, εφόσον δεν είναι πολύ ορατοί. Αυτή η τοποθέτηση προκαλεί παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να αμφισβητηθεί» δήλωσε ο Marco Perolini.»
“Διεθνής Αμνηστία: Διακρίσεις εναντίον μουσουλμάνων λόγω έκφρασης της πίστης τους”, 25/4/2012
_______________
Επανεμφάνιση στον πολιτικό λόγο της αδελφοσύνης;
«Ναι, μιλάω για την ευτυχία, για την αγάπη. Αυτές οι λέξεις μετράνε στη ζωή. Εξελισσόμαστε βαθμιαία σε έναν πολιτισμό που μιλάει μόνο με αριθμούς, με χρήματα. Θεωρώ ότι είναι αδύνατο να ζήσεις ευτυχισμένος μέσα σε έναν ωκεανό δυστυχίας. Δεν επιθυμώ να επιχειρηματολογήσω για το δικαίωμα στην ευτυχία, αλλά μπορώ να πω ότι κοστίζει λιγότερο να ζεις ευτυχισμένος από το να οργανώνεις τη δυστυχία. Το να θεραπεύεις τις ασθένειες κοστίζει λιγότερο στην κοινωνία από το να αφήνεις τους ανθρώπους άρρωστους. Το Μέτωπο της Αριστεράς δεν μπορεί να αναπτύξει το πρόγραμμά του παραβλέποντάς τα όλα αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντικαπιταλιστικό από το σύνθημα «Πρώτα οι άνθρωποι». Είναι το αντίθετο του «Πρώτα το χρήμα».
Άλλωστε, τι είναι ο άνθρωπος; Ως κοινωνικά όντα καθοριζόμαστε από ένα πυκνό δίκτυο ανταλλαγών. Αυτό όμως που ξεχωρίζει τον άνθρωπο είναι ό,τι μπορεί να δώσει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, η ελευθερία. Ο καπιταλισμός είναι η αποθέωση της φτήνιας, η εκμετάλλευση του χαμηλού κόστους. Γιατί ο εργαζόμενος να πληρώνεται μόνο ένα μέρος της αξίας που παράγει; Αυτός είναι κι ο λόγος που αγωνιζόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο. Πιστεύω πως κεντρική αξία για έναν κόσμο χωρίς αντίτιμο είναι η αγάπη. Η πιο μεγάλη εκδήλωση αποεγωιστικοποίησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι η αγάπη. Δε θα πρέπει να φοβόμαστε να μιλάμε γι’ αυτή. Είναι μια ριζοσπαστική αξία. Θυμάμαι εκείνη την ανυπέρβλητη φράση του Σαιν-Ζυστ: «Η ευτυχία είναι μια καινούρια ιδέα στην Ευρώπη.»
H αγάπη, μια ριζοσπαστική ιδέα:από τη συνέντευξη του Ζαν-Λυκ Μελανσόν στη «Liberation», Red Notebook, 22 Απρ 2012
_______________
Αυτορρύθμιση των αγορών και ολοκληρωτισμός
«Παντού στον κόσμο οι πλούσιοι γίνονται πάντοτε πλουσιότεροι παρ’ όλες τις οικονομικές κρίσεις» επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ», ακραία συντηρητική και βεβαίως καθόλου εχθρική προς τους ζάπλουτους. Το ίδιο δείχνουν και στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και αφορούν αποκλειστικά τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα αυτόν μόνο στις ΗΠΑ, μέσα στις συνθήκες της παρούσας οικονομικής κρίσης. Το 2010, λοιπόν, παρατηρήθηκε ότι το ασύλληπτα υψηλό ποσοστό του 93% του πρόσθετου ΑΕΠ που παρήχθη στις ΗΠΑ σε σχέση με το 2009 πήγε στο ανώτερο οικονομικά… 1% του πληθυσμού!
Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία που δείχνουν πόσο ραγδαία αυξάνεται στις ΗΠΑ το ποσοστό του πρόσθετου ΑΕΠ που αποσπά το οικονομικά ισχυρότερο 1% του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας. Όπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», στα χρόνια του Κλίντον (δεκαετία του 1990) το 1% των πλουσίων απορρόφησε το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στα χρόνια του Τζορτζ Μπους (2001-2008) το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 65% και επί προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, μεσούσης της σοβαρότατης οικονομικής κρίσης, το αντίστοιχο ποσοστό απογειώθηκε το 2010 στο ασύλληπτο 93%, όπως προαναφέραμε. Όσο περνάει ο καιρός δηλαδή οι πλούσιοι και οι ζάπλουτοι τα θέλουν και τα παίρνουν όλα…»
Γιώργος Δελαστίκ, Το “Κλαμπ των Δέκα Μηδενικών”, Έθνος, 23/4/2012
Αλεξάνδρος Μπέλεσης
Μέλος της ΜΚΟ Σόλων
info@solon.org.gr
2 Μαΐου 2012
