«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 4ης εβδομάδας του Σεπτεμβρίου)
Αυτογνωσία των… εθνών
«Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι μπορούν να αντιπαρατεθούν στις αντιξοότητες, εάν όμως θέλετε να ελέγξετε τον χαρακτήρα του, τότε «δώστε του ισχύ» (power, εξουσία). Η φράση αυτή που ανήκει στον Αβραάμ Λίνκολν νομίζω ότι ισχύει και για τα κράτη. Τα αδύναμα κράτη είναι υπέρ της ειρήνης, της συμφωνίας, της κατανόησης, του σεβασμού στο διεθνές δίκαιο, δεν θα ξέρουμε όμως ποτέ εάν αυτό συμβαίνει λόγω της φιλοσοφίας που πρεσβεύουν για τη ζωή ή πηγάζει από την αδυναμία τους. Δεν αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας τους εάν δεν αποκτήσουν ισχύ».
“Η διαλεκτική της ισχύος” Ηρακλής Μήλλας, Το Βήμα, 30/9/2011
***
Επιστροφή στην πραγματική οικονομία
«Στροφή 180 μοιρών, νέων και μεσηλίκων 15-44 ετών, στη γεωργία, στο νότιο Αιγαίο και την Κρήτη, λόγω διάλυσης της οικοδομής. Η γεωργία αποτελεί το μόνο ελπιδοφόρο τομέα για δουλειά, αφού ο αγροτικός τομέας παρουσίασε αύξηση της απασχόλησης την τριετία 2008-2010 κατά 6,38% με 32.946 νέες θέσεις εργασίας.
Η επιστροφή νέων και μεσηλίκων στον πρωτογενή τομέα είναι εντυπωσιακή, αν θεωρήσουμε ότι εδώ και 25 χρόνια που άρχισαν τα κοινοτικά προγράμματα με ευνοϊκούς όρους για νέους γεωργούς, μόλις 30.000 νέοι αγρότες έμειναν στο επάγγελμα!»
32.946 επέστρεψαν στο χωράφι (της Άννας Στεργίου), Ελευθεροτυπία, 30/9/2011
***
Το περιβάλλον είναι πάντα εδώ
«Τα σωματίδια νέφους που εισπνέουν οι κάτοικοι των πόλεων σε ανοιχτούς αλλά και κλειστούς χώρους είναι υπεύθυνα για την εμφάνιση μιας σειράς δυσλειτουργιών και ασθενειών που μπορεί να αποβούν μοιραίες. Οξεία αναπνευστικά προβλήματα, άσθμα, προβλήματα στο κυκλοφορικό σύστημα, καρδιακά επεισόδια και καρκίνος των πνευμόνων είναι μερικές μόνο από τις ασθένειες που σύμφωνα με την έρευνα προκαλούνται από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Το 2011 εκτιμάται ότι περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας ασθενειών που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση. Οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν 1,34 εκ. το 2008 και 1,15 εκ. το 2004.
Οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για την ατμοσφαιρική ρύπανση σε πόλεις τόσο του ανεπτυγμένου όσο και του αναπτυσσόμενου κόσμου, είναι τα καυσαέρια των μεταφορών, οι βιομηχανικές μονάδες και τα νοικοκυριά που χρησιμοποιούν άνθρακα, η βιομάζα αλλά και η καύση ξύλων (σε πιο φτωχές περιοχές)».
“Πόλεις – Θάλαμοι Αερίων”, Άρης Καπαράκης, 29/9/2011
***
Ελεύθερη αγορά α-λα Καρτ
«Η σύγκρουση αξιών αποτελεί επίσης τη βάση της σύγχρονης διαμάχης μεταξύ ελεύθερου και δίκαιου εμπορίου. Πολλοί Αμερικανοί θεωρούν ότι η συμμετοχή της Κίνας στο διεθνές εμπόριο μπορεί να είναι ελεύθερη, αλλά δεν είναι δίκαιη. Κατά την άποψή τους, έχοντας εξευτελιστικά χαμηλά ημερομίσθια και εξαναγκάζοντας τους εργάτες να δουλεύουν υπό απάνθρωπες συνθήκες, η Κίνα μεταχειρίζεται αθέμιτες πρακτικές.
Οι Κινέζοι απ’ την πλευρά τους απαντούν ότι είναι απαράδεκτο το ότι οι πλούσιες χώρες, ενώ ευαγγελίζονται την ελευθερία του εμπορίου, προσπαθούν να θέσουν φραγμούς στις κινέζικες εξαγωγές επιβάλλοντας περιορισμούς στην εισαγωγή προϊόντων που κατασκευάζονται από εργάτες-σκλάβους. Θεωρούν άδικο το να μην μπορούν να εκμεταλλευτούν το μοναδικό συγκριτικό τους πλεονέκτημα – τα φθηνά εργατικά χέρια.
Όταν οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να επιβάλλεται κανένα κανονιστικό πλαίσιο, καθώς θα περιορίσει την «ελευθερία» μιας συγκεκριμένης αγοράς, εκφράζουν απλώς μια πολιτική άποψη, όπου απορρίπτουν τα δικαιώματα που υπερασπίζει η εκάστοτε προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση. Η ιδεολογική τους επικάλυψη συνίσταται στο να προσποιούνται ότι τα πολιτικά τους κίνητρα δεν είναι στην πραγματικότητα πολιτικά, αλλά μια αντικειμενική οικονομική αλήθεια, ενώ τα κίνητρα των υπολοίπων είναι πολιτικά. Ωστόσο τα κίνητρά τους είναι εξίσου πολιτικά με αυτά των αντιπάλων τους.
Η διάλυση της ψευδαίσθησης περί αντικειμενικότητας της αγοράς είναι το πρώτο βήμα για την κατανόηση του καπιταλισμού».
“Xα-Τζουν Τσανγκ: 23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό”, Protagon, 26/9/2011
***
Χωρίς σχόλιο
«Σαράντα έξι εκατοµµύρια αµερικανοί πολίτες, το 15,1% του πληθυσµού, βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, 3 εκατοµµύρια περισσότεροι από πέρυσι και 7 εκατοµµύρια περισσότεροι από το 2007, πρώτη χρονιά της κρίσης.
Για την ακρίβεια, οι ΗΠΑ έχουν πλέον σταθεροποιηθεί στην κορυφή των χωρών του αναπτυγµένου κόσµου όσον αφορά τα ποσοστά φτώχειας: από τις 34 χώρες που παρακολουθεί ο ΟΟΣΑ, µόνο η Χιλή, το Ισραήλ και το Μεξικό κατατάσσονται υψηλότερα. Ως όριο της φτώχειας καθορίζονται τα 11.000 δολάρια ανά άτοµο ή τα 22.000 δολάρια για µια τετραµελή οικογένεια…
Είναι γνωστό άλλωστε ότι το επίσηµο ποσοστό ανεργίας (9,1% σήµερα) αποτελεί µαγική εικόνα, αφού µε διάφορα τρικ δεν καταγράφονται σε αυτό εκατοµµύρια άνεργοι. Οπως προκύπτει λοιπόν από την απογραφή, το πραγµατικό ποσοστό του πληθυσµού (και όχι του εργατικού δυναµικού) που βρίσκεται σήµερα εκτός αγοράς εργασίας ξεπερνά το 16%!»
“ΗΠΑ: Yπερδύναμη σε… αδυναμία» Γιώργος Τσιάρας, Το Βήμα, 29/9/2011
***
Ο άνθρωπος, ρυθμιστής της επιτυχίας – αποτυχίας των θεωριών
«Συχνά στην πολιτική συναντιέται η ανάγκη υποκατάστασης ενός προτύπου με επικοινωνιακά και επιχειρησιακά μέτρα διαχείρισης της συμβατότητας της πραγματικότητας με το πεδίο αυτό.
Το πρότυπο αργά ή γρήγορα θα κινηθεί σε έκφραση. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί η κατάλληλη μορφή ωριμότητας, ομαλότητας και μέσου ώστε να μην κυριαρχεί σε αυτό η ισχύς μιας ουτοπικότητας ή μιας ιδεολογηματικής παθητικότητας ή αδράνειας.
Μεταβατικά προκύπτει η ανάγκη του μύθου, της αίγλης και της ποιότητας των αρχών και των οραμάτων. Μέρος των τραγωδιών εμφανίζεται από την ποιότητα των προτύπων όταν αυτά δεν μπορούν να συμβατικοποιηθούν λόγω της ουτοπικότητάς τους και της ιδεολογηματικής τους τριβής με την πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι πρωταρχικά πρόβλημα των ίδιων των προτύπων αλλά της διαμεσολάβησης της έκφρασης τους και της επιχειρησιακής επάρκειας της πολιτικής μορφής του πολιτικού πλαισίου».
“Επτά φασματικοί ακτινικοί τομείς της πολιτικής”, Γιάννης Ζήσης
***
Για τις φούσκες του πολιτισμού
«Οι κροκόδειλοι του πολιτισμού που περνιούνται ως η πνευματική ελίτ αυτής της χώρας χύνουν τα δάκρυά τους κρυφίως. Τα περασμένα μεγαλεία και οι τεμενάδες τελειώνουν μαζί με τις κάθε λογής «ευγένειες», που κατάντησαν η χαρά του κάθε ατάλαντου, ο οποίος περιμένει εντιμότητα μόνο από τους άλλους, πάντα προς όφελός του και ποτέ προς όφελος της τέχνης που υπηρετεί.
Οι περισσότεροι μπλοφάρουν παριστάνοντας τους πρωτοπόρους μεταμοντερνιστές, τα ιδιοφυή «τέρατα» της τέχνης, τους οικουμενικούς, τους παγκόσμιους καλλιτέχνες. Η παρτίδα, όμως, (και η πατρίδα) δεν σώζεται με μπλόφες. Σώζεται κυρίως από αυτούς που αξίζουν κι ας μην τους ξέρει κανένας. Ο φάκελος κουλτούρα και πολιτισμός στην Ελλάδα είναι χειρότερος κι απ’ το Κυπριακό. Και θέλει χρόνο μέχρι να ανοίξει διάπλατος, να δούμε ποιος είναι ποιος και να ξημερώσει μια άσπρη μέρα»
“Οι κροκόδειλοι του πολιτισμού”, Κατερίνα Αγγελιδάκη, Το Ποντίκι, 28/9/2011
***
Ελλάδα: από καταλύτης της δημοκρατίας σε καταλύτη της οικονομίας
«Οι υπερτράπεζες ξέρουν πόσο τρωτές έχουν γίνει οι ίδιες, ακριβώς ως αποτέλεσμα της … επιτυχίας τους! Κατάφεραν να πετύχουν θεμελιώδεις απορρυθμίσεις την τελευταία δεκαετία, όπως την κατάργηση του διαχωρισμού επενδυτικών και αποταμιευτικών τραπεζών και την πλήρη απελευθέρωση της απολύτως αδιαφανούς αγοράς των παραγώγων. Μπόρεσαν έτσι να δημιουργήσουν την κολοσσιαία παγκόσμια φούσκα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, από την οποία άντλησαν τα τεράστια υπερκέρδη τους, υφαρπάζοντας ουσιαστικά από τα κράτη μέρος του εκδοτικού προνομίου χρήματος και στο κέντρο της τη φούσκα των ασφαλιστηρίων συμβολαίων, των παραγώγων προϊόντων. Τώρα η φούσκα σκάει και αν δεν σκάσει εις βάρος των κρατών και των κοινωνιών, θα σκάσει εις βάρος τους και θα απειλήσει την ίδια την ύπαρξή τους.
Η δράση φέρνει βέβαια και αντίδραση. Κυρίως από τις πιο παραγωγικές δυνάμεις του κεφαλαίου, που δεν είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν τον ριζοσπαστισμό της «σχολής του Σικάγου», δεν επιθυμούν να εξοντώσουν οικονομικά τους αγοραστές των προϊόντων τους και δεν θέλουν να μπουν στην περιπέτεια των απερίγραπτων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών που, αναπόφευκτα εγκυμονεί η επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αν θέλετε να έχουμε εμφυλίους πολέμους στην καρδιά της Ευρώπης, τότε διώξτε την Ελλάδα από το ευρώ, «κραύγασε» προ ημερών ο πρόεδρος της επιτροπής κεφαλαιαγοράς της Γαλλίας»
Από τη χρεωκοπία της Ελλάδας στο τέλος της Ευρώπης , Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Konstantakopoulos.blogspot.com, 24/9/2011
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
info@solon.org.gr
3 Οκτωβρίου 2011
