1

O ΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Οι πολιτικοί φαίνεται να πιστεύουν – άλλοι το διατυπώνουν ρητά και άλλοι το αποδέχονται σιωπηρά – ότι ο φορέας του δημοσίου συμφέροντος είναι η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και τα αρμόδια όργανα, πράγμα που κατά την άποψή τους σημαίνει πως δεν μπορεί κανείς να αντιλέξει στις επιλογές τους παρά μόνον στις εκλογές!! Αλλά αυτό είναι μία τραγική αυταπάτη που μαρτυρά ότι η τάση για εξουσία αντιστρέφει τις αξίες ακόμη και εν αγνοία του ενδιαφερομένου για την αντιστροφή που τους κάνει.

Υπάρχει ένα αυτονόητο σε πολλές τραγωδίες και τα αυτονόητα είναι η καταστροφή κάθε ανθρώπινης προσπάθειας. 
Ο φορέας του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί παρά να είναι η κοινωνία, το σύνολο των ανθρώπων – αφού για το περιβάλλον δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα και υπάρχει ενδιαφέρον γι’ αυτό μόνον για χάρη του ανθρώπινου συμφέροντος και όχι του ίδιου το περιβάλλοντος, πράγμα που θα ήταν εξάλλου ακόμη πολύ μακράν της σημερινής ανθρώπινης αντίληψης για την ευθύνη. Το πολιτικό σύστημα είναι ο μηχανισμός, το μέσον ή η λειτουργία με την οποία θα πρέπει να εκπληρωθεί το δημόσιο συμφέρον και οι πολιτικοί και όλοι οι αρμόδιοι φορείς έχουν καθήκον να υπηρετήσουν αυτό το συμφέρον και όχι δικαίωμα για χάρη του εαυτού τους ή της ισχυρογνωμοσύνης τους. Βέβαια ο προσωπικός παράγοντας πάντοτε εμπλέκεται ως διαφοροποιημένη ατομική αντίληψη μέσα σε ορισμένα όρια. Οι εκλογές επομένως δεν δίνουν δικαίωμα σε κανέναν να χρησιμοποιήσει κατά βούληση το δημόσιο συμφέρον, αλλά τους επιφορτίζουν με το καθήκον να το υπηρετήσουν. Οι πολιτικοί μιλάνε για υπηρεσία προς τον λαό, αλλά παράλληλα δεν κατανοούν τις έννοιες. Αυτές οι αντιφάσεις δείχνουν και τη συνειδησιακή αντίφαση και άγνοια που εγγυάται τη σταδιακά επερχόμενη καταστροφή. Ωστόσο ούτε αυτό το απλό γεγονός του περιεχομένου του δημοσίου συμφέροντος δεν γίνεται αντιληπτό από τους πολιτικούς που παραπαίουν λεκτικά μέσα σε μία σύγχυση ανάμεσα στις έννοιες της εξουσίας και της υπηρεσίας, χωρίς να διακρίνουν με ακρίβεια τη μία από την άλλη και κλείνοντας σαφώς υπέρ της πρώτης. Αυτό εντείνεται από τη φιλοδοξία και την επιβαλλόμενη κομματική πειθαρχία, οι οποίες, πλήν της εννοιακής σύγχυσης, οδηγούν και στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών που είναι θεμέλιο της δημοκρατίας και της υπηρεσίας προς το σύνολο.

Το ότι λοιπόν φορέας του δημοσίου συμφέροντος είναι η κοινωνία αναφέρεται και στη νομική επιστήμη, όπως:

«Δημόσιο είναι το συμφέρον, οσάκις υποκείμενον αυτού είναι ο δια της εννόμου τάξεως εις κράτος οργανωμένος λαός. Συνεπώς το δημόσιον συμφέρον έχει κοινωνικόν χαρακτήρα και συνδέεται με την έννομον τάξιν» (Επ. Δεληκωστόπουλος, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, σελ. 87, εκδ. Σάκκουλα, 1982).

Ιωάννα Μουτσοπούλου, δικηγόρος, μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων

2Ιουλίου 2011

_____________________________________
Το παρόν άρθρο είναι μέρος του δοκιμίου με τίτλο: «Η έννοια του δημοσίου συμφέροντος και η προστασία του Συντάγματος» και θεωρεί πως το αληθινό επίκεντρο της σημερινής κρίσης του κόσμου δεν είναι ακριβώς η οικονομία, παρόλο που εκφράζεται μέσω αυτής, αλλά η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και η λανθασμένη αντίληψη των εννοιών. Το δοκίμιο θα δημοσιευτεί σταδιακά.