Η ΠΑΡΑΔΟΞΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΣΩΣΕΩΝ (του Γιάννη Ζήση)

Η περίπτωση της Ιρλανδίας αναδεικνύει ξεκάθαρα την μετακύλιση του βάρους της ιδιωτικής οικονομίας στην κοινωνία. 
Παρόλα αυτά ακόμη συνεχίζονται οι διασώσεις με πολιτικές δημοσιονομικής συρρίκνωσης και δραστικής μείωσης του κοινωνικού κράτους. 

Ε, λοιπόν πια δεν υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο αυτό; Δεν φαίνεται κάτι σάπιο; Δεν φαίνεται η γάγγραινα του βασιλιά;

Όλες οι δημοσιονομικές αναδιαρθρώσεις της μεγάλης ιδιωτικής οικονομικής χρεοκοπίας εξελίσσονται με εναρμονισμένες πρακτικές μείωσης της κοινωνικής ευημερίας. Όλοι ωθούνται προς την περαιτέρω μείωσή της για «λόγους ανταγωνιστικότητας». Δεν είναι αυτό τελικά ένα δείγμα ότι το ίδιο το σύστημα είναι σάπιο και νοσεί; Ότι όλο αυτό το δόγμα της παρούσας δομής της οικονομίας είναι ένα κακό δόγμα;

Ξαναμιλάμε για την αποσπασματική δογματοποίηση της σκέψης του Άνταμ Σμιθ [1] και το δόγμα εξουσίας των οικονομικών ελίτ που κυριολεκτικά βασίζεται στη δημιουργία ενός εργασιακού περιβαλλοντικού θεσμικού ντάμπινγκ. Ζούμε τον ανταγωνισμό στο ντάμπινγκ ελαχιστοποίησης κόστους νομιμότητας και κοινωνικής ευθύνης.   [2] Ο ανταγωνισμός μείωσης του εργασιακού κόστους που κατά παράδοξο τρόπο μεθοδεύτηκε τόσο από την Φριντμανιανή Χιλή όσο και από Σταλινική Κούβα έχει κάτι κακό.

Αναφορές:

[1] Αμάρτυα Σεν, “Το Οικονομικό Μανιφέστο – Μια άλλη ανάγνωση του Adam Smith”
[2] ντάμπινγκ:  η εξαγωγή και πώληση προϊόντων σε τιμή χαμηλότερη (ή ακόμη και κάτω του κόστους) από ό,τι στην εγχώρια αγορά ή σε διεθνές επίπεδα με σκοπό την εκμηδένιση των ανταγωνιστών, http://el.wiktionary.org 

Διαβάστε σχετικά:
-Τα κυλιόμενα αίτια της οικονομικής κρίσης 
-Οικονομική Κρίση: Αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού 

Γιάννης Ζήσης