1

H ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (του Γιάννη Ζήση)

Στο ανθρώπινο στάδιο εξέλιξης εμφανίζονται άλλα πεδία συνείδησης από των άλλων γνωστών μορφών ζωής. Πιθανή εξαίρεση ίσως αποτελεί το ζωικό στάδιο, αλλά η σαφής εκδήλωση άλλων πεδίων συνείδησης υπάρχει στο ανθρώπινο στάδιο εξέλιξης.

Υπάρχουν τα πεδία των φυσικών, των συναισθηματικών και των νοητικών γεγονότων, ενώ δεν αποκλείεται και η εμφάνιση νέων πεδίων.

Κάθε πεδίο έχει ορισμένες πολώσεις. Για παράδειγμα:

  • στο συναισθηματικό πεδίο υπάρχει το μοντέλο της Διονυσιακής,  της Χριστιανικής ή Ορφικής και της Βουδικής αισθαντικότητας.  Αυτές είναι οι τρεις κύριες κατηγορίες του συναισθηματικού πεδίου. Όμως τα πεδία είναι διατεμνόμενα και όχι καθαρά, έτσι προκύπτουν αλυσίδες μορφών όπου δεν διακρίνεται η καθαρότητα των πεδίων.
  • στο νοητικό πεδίο έχουμε το Απολλώνιο στοιχείο σε αντιστοιχία με το Βουδικό, το Ψυχαναλυτικό πεδίο σε σχέση με το Διονυσιακό και το Μαρξιστικό ή Προμηθεϊκό πεδίο σε σχέση με το Χριστικό ή Ορφικό.

Για την βιωματική των εννοιών
Η Αλλοτροπία,
 δηλαδή το γεγονός ότι η άλλη διάταξη του ίδιου του συστατικού σημαίνει και άλλη ιδιότητα είναι μια θεμελιακή συνέπεια της ομαδικής φύσης του χωρόχρονου και της ύλης. Η Αλλοτροπία  εξελίσσεται σε περιεκτική αραιότητα, δηλαδή σε κατάσταση όπου η οντότητα είναι η απόσταση, ο χώροςδηλαδή ο χώρος σαν περιεκτικός του Είναι.

Αυτές είναι οι έννοιες προς τις οποίες η σύγχρονη φυσική κινείται αλλά δεν έχει βιωθεί ακόμη η σημαντικότητα τους σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας. Χρειάζεται ένα νέο γίγνεσθαι στις αισθήσεις μας, για να μπορούμε να βιώνουμε τις έννοιες. Χρειάζεται μια ομαδοποίηση της εκπαίδευσης με τους βαθύτερους πυρήνες της συνείδησης και της αίσθησης του ανθρώπινου ατόμου. Πάντως η αναλογία είναι φανερά νοηματική καθώς ο πολιτισμός περνάει κρίση λόγω της μαζικής οργάνωσης, της κατάρρευσης των οικολογικών και ψυχολογικών αποστάσεων στις πόλεις του μπετόν, στις εργασιακές συνθήκες κτλ.

Η τελευταία πεδιακή διάσταση, που πρέπει να αναδυθεί στην ανθρωπότητα, είναι αυτή της κοινωνίας των αποστάσεων, της ταύτισης με την υπέρβαση των κοινωνικών αντικειμένων και υποκειμένων προς ένα κόσμο όπου η ενότητα θάναι αυταξία καθώς και φύση των υποκειμένων. Η τελευταία αυτή διάσταση είναι η άρνηση της χωριστικότητας, το τέλος της ιδιοτελούς ενόρμησης, η καθαρή κοινωνικότητα.

Σήμερα -στην  μέση περίπτωση- ο άνθρωπος είναι ον έλλογης αυτοσυντήρησης και συνειδητού συμφέροντος. Φυσικά η απόσταση από τη σημερινή στην επόμενη κατάσταση είναι τεράστια, αν ληφθεί υπόψη η παγκόσμια κατάσταση.

Το επόμενο στάδιο λοιπόν πρέπει να είναι αυτοεξέλιξη, αυτοτελειοποίηση, ενσυνείδητη ανιδιοτέλεια, που θα είναι το τέλος του κράτους της αναγκαστικότητας. Τότε τα προϊόντα της ιστορικότητας της ανθρωπότητας, τα έθνη, θα είναι οντότητες σε αφαίρεση από την αναγκαστική δέσμευση που ασκούν σήμερα, θα είναι οντότητες πλουραλισμού τελετουργικού του πλανήτη. Η τότε τελετουργία δεν θα είναι στη σκιά του αυτονόητου, αλλά στο φως της απελευθέρωσης της υποκειμενικότητας.

Κείμενο: Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

(Φωτό: wikimedia)

______________________________

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος του δοκιμίου “Η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ, ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗκαι αναφέρεται στην ανάγκη να υπάρξουν Νέες Επιστήμες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η αποξένωση των γνώσεων από τη ζωή του επιστήμονα -η αλλοτρίωση της χρήσης τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο από την αλλοτρίωση των ανθρώπων και τα  οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και η ανεπάρκεια της γνώσης για τον σύγχρονο κόσμο, όλα αυτά- μας αναγκάζουν στη διατύπωση της πρότασης για την ανάπτυξη εκείνων των Νέων Επιστημών που θα γεφυρώσουν την αποξένωση των τεχνολογιών από το ψυχικό βάθος της ζωής και του ανθρώπινου Είναι.

Το δοκίμιο θα δημοσιευτεί σταδιακά. Με την παρούσα σειρά δημοσιεύσεων πιστεύουμε πως συμβάλουμε στον διάλογο για την αναζήτηση ενός βιώσιμου πολιτισμού με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.