Ενάμιση μήνα πριν τη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στο Κανκούν του Μεξικού (COP-16) τίποτα δεν θυμίζει την αντίστοιχη «φρενίτιδα» ενθουσιασμού και φιλοδοξιών που παρατηρούνταν πριν από ένα ακριβώς χρόνο ενόψει της πολυδιαφημισμένης Διάσκεψης της Κοπεγχάγης (COP-15).
Η οικονομική κρίση, η απροθυμία των “μεγάλων παικτών” να αναλάβουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και το αρνητικό προηγούμενο τoυ COP-15 έχουν ως αποτέλεσμα μια άνευ προηγουμένου απαισιοδοξία…
|
Η Διάσκεψη του Κανκούν δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας, καθώς οι περισσότεροι –σχεδόν όλοι- προβλέπουν πως οι συμμετέχοντες δεν θα καταφέρουν να καταλήξουν, όχι σε κάποια δεσμευτική συμφωνία, αλλά ούτε καν στην υιοθέτηση κάποιων επιμέρους μικρότερων συμφωνιών για το κλίμα (π.χ. συμφωνία για προστασία περιοχών από αποψίλωση), καθώς οι έριδες και τα συμφέροντα όπως αυτά φάνηκαν καθαρά στην Κοπεγχάγη, παραμένουν στην πρώτη γραμμή. Με τη βαθύτατη οικονομική κρίση στο επίκεντρο των προβλημάτων όλων σχεδόν των κυβερνήσεων, το 2010 κύλησε με κατηγορίες για την «γραφειοκρατική» λειτουργία των Ηνωμένων Εθνών, την αξιοπιστία των περιβαλλοντικών εκθέσεων του Οργανισμού, αλλά κυρίως την άρνηση των σημαντικών ρυπαντών του πλανήτη να αναλάβουν σημαντικές ευθύνες και πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Τα κράτη «εμμένουν στις θέσεις τους, καθώς δεν βλέπουν καμία κίνηση από την άλλη πλευρά» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άχιμ Στάινερ, επικεφαλής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για να προσθέσει ότι «βρισκόμαστε σε μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση». Όσοι εκτιμούν ότι στη Διάσκεψη του Κανκούν (29 Νοεμβρίου-10 Δεκεμβρίου) η παγκόσμια κοινότητα θα βρεθεί και πάλι όμηρος της διαμάχης των δύο μεγαλύτερων μολυντών, ΗΠΑ και Κίνας, δικαιώθηκαν απόλυτα με το αδιέξοδο των συνομιλιών μεταξύ των δύο χωρών στην Τιανγίν. Ένα επιπλέον «αγκάθι» στην ανάληψη ευθυνών και πρωτοβουλιών αποτελεί και η άτυπη κόντρα των ταχέως αναπτυσσόμενων κρατών με τις ανεπτυγμένες σχετικά με τις ιστορικές ευθύνες για τη δημιουργία του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Πίσω από τις ιστορικές ευθύνες κρύβεται βέβαια η σκληρή διαπραγμάτευση για το ποια κράτη και σε ποιο βαθμό θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλες αυτές οι διαμάχες φανερώνουν την ουσιαστική απροθυμία των κυβερνήσεων –και εν τέλει και των πολιτών τους- να συνεισφέρουν ουσιαστικά αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Οι περισσότερες κυβερνήσεις φαίνεται ότι δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά από το περσινό φιάσκο της Κοπεγχάγης, απασχολημένες με την προσπάθεια διάσωσης των οικονομιών-φούσκας και αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι η περιβαλλοντική κρίση είναι μία κρίση παράλληλη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική και όχι άλλο ένα ζήτημα προβολής και προώθησης οικονομικών συμφερόντων, ή άσκησης διπλωματικών και άλλων γεωστρατηγικών παιγνίων. Το 2009, ήταν φανερό όλο και περισσότερο καθώς πλησίαζε η Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ότι οδεύουμε σε μία αποτυχία. Φέτος για την αντίστοιχη Διάσκεψη του Κανκούν, όλοι μοιάζουν σίγουροι… |
|
15 Οκτωβρίου 2010 |
