Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Η πλάνη, η αυταπάτη και η συστημική λειτουργική ειδωλοποίηση της χωριστικότητας και της ιδιοποίησης ή φραγής του όντος φαίνεται πολυδιάστατα. |
Αυτό επίσης φαίνεται στις συμπεριφορές που αφορούν την ιδιωτικοποίηση και την αχρήστευση για παράδειγμα στον τομέα των προσφορών υγείας, αίματος, οργάνων, βλαστοκυττάρων και ομφαλοπλακουντιακού υλικού μέσα από την γενεακή τμηματοποίηση ή νεποτική ναρκισσιστική χρήση του υλικού. Αυτή η εσφαλμένη στάση θεμελιώνεται πάνω σε όρους αμάθειας και κατευθυνόμενης επιστημονικής και κοινωνικής προσέγγισης που οδηγεί σε ένα γιγαντισμό των ελληνικών τραπεζών αυτών των υλικών. Η Ελλάδα έχει το 1/5 των ιδιωτικών τραπεζών αίματος του κόσμου, την ίδια ώρα που έχει πολύ μικρές προσφορές και πληθυσμό.
Η ιδιωτικοποίηση της ζωής ως το ατέρμονο πιθάρι των Δαναΐδων Δυστυχώς όμως το καλό, το αγαθό, το αληθινό και το ωραίο σε αυτή την χώρα είναι σε πολύ αδύναμη θέση. Αυτό όμως υπάρχει απλώς και έχει απομονωθεί σε μια θέση μη ελέγχου. Ενώ βρισκόμαστε ως χώρα στην διαδικασία επιδείνωσης από την σημερινή δημοσιονομική κρίση, τα αντανακλαστικά είναι τελείως χαμηλά, η αίσθηση της δικαιοσύνης και των ιδεών σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτή η τραγωδία της χώρας δείχνει έναν απόλυτο φαύλο κύκλο, δείχνει ότι η χώρα αυτή βρίσκεται σε ένα εξωφρενικό σημείο σήψης, παρά την αυτοκριτική της υπεράσπιση. Παρότι η αυτοκριτική πολλές φορές επιχειρείται ψυχολογικά, κριτικά και ιδεολογικά από ανθρώπους που διατηρούν ένα πλαίσιο θετικότητας απέναντι στην όλη κατάσταση και που αναφέρονται στην αγορά ή στο «μουσείο» ή στις συνθήκες «οργισμένου αγάλματος» δηλαδή ενός αγάλματος που οργίζεται με την κατάσταση, τελικά όμως – προς το παρόν τουλάχιστον – η χώρα δεν κινείται και παραμένει ως άγαλμα. Δεν επικρίνουμε αυτή την θεωρία και τους εκφραστές της, ίσα-ίσα τους υπερασπιζόμαστε. Δείχνει ακριβώς το απύθμενο σημείο της κρίσης μόνο που βέβαια ακριβώς σε αυτές τις κρίσεις υπάρχει και η δυνατότητα μιας οριακής και θεμελιακής αλλαγής. Θα θυμίσουμε εδώ τα έργα των ληστών του Κάλβου, τα τραγούδια που αρκετά επιτυχημένα μελοποιήθηκαν, που επικαλούνται τις φοράδες των Τούρκων ως τους λυτρωτικούς παράγοντες σε σχέση με τα έργα των εγχώριων ληστών. Επίσης, θα θυμίσουμε την εξαιρετική ισχυρή εθνική ροπή προς την διαίρεση και την ρήξη που την βλέπουμε να αναγεννιέται συχνά και σταθερά από την εποχή της ελληνικής επανάστασης μέχρι και σήμερα. Θα θυμίσουμε όμως ωστόσο το ότι όταν «της γαρ ανομίας αυξανομένης» τότε λειτουργεί ο παράγοντας της σωτηρίας ή αυτό που έλεγε ο Χέντερλιν «εκεί που ο κίνδυνος εκεί και η σωτηρία». Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα – όπως και κάθε χώρα – πρέπει να βρει ξανά τον δρόμο της μέσα από τον μόχθο της κατανόησης των ιδεών και την υπευθυνότητα απέναντι σε αυτές, κάτι που θα αποτρέψει την αναγέννηση ενός νέου κύκλου εντροπίας. Το εγχείρημα της διάσωσής της σε μήκος χρόνου, δεν μπορεί να το επιχειρήσει με κάτι λιγότερο από ένα εσωτερικό και συστημικό ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Είναι μια πρόκληση επανιστορικοποίησης σε αυτή ακριβώς την χώρα που γέννησε την ελευθερία και που την αλλοτρίωσε μέχρις εσχάτων και την οδήγησε στην αυτοπαράδοσή της σε κυριαρχίες τρίτων, από την εποχή των συμμαχικών μπλοκ στην περίοδο των Μηδικών πολέμων μέχρι την εποχή των Συμπολιτειών, την «εξωτερική» διαφοροποίηση του ελληνικού της πολιτικού σκηνικού μέχρι και σήμερα. Η ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα είναι παρασιτική και αχρηστευτική ως προς την παραγωγική πραγματική ανταγωνιστική διαδικασία. Είναι απαξιωτική στο συγκριτικό πλεονέκτημα και αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε δει τίμια. Ως χώρα, δεν μπορούμε να καλύψουμε το κόστος της ανταγωνιστικότητας και αυτό εκδηλώνεται με την σήψη τελικά των ομολογιών μας, δημόσιων και ιδιωτικών. Εκδηλώνεται η απαξιωτικότητα που έχουμε – την οποία έχουμε λειτουργήσει στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα – ενάντια στην ποικιλομορφία και στο εύρος των περιβαλλοντικών και των κοινωνικών συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, που είναι αρκετά μεγάλα από μια άποψη. Υποκείμεθα στην απαξιωτική οικονομία μας και το τίμημα είναι ποικιλόμορφο. Αυτό φαίνεται και στην αδυναμίας μας, να αξιοποιήσουμε με σύγχρονο τρόπο ένα ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν μεγάλης κλίμακας, παρότι το επικαλούμαστε φονταμενταλιστικά, ναρκισσιστικά, ανθρωπολογικά και πολιτικά στα διεθνή μας ζητήματα και τις διεθνείς σχέσεις, χωρίς να κοιτάζουμε στο μέλλον, χωρίς να μπορούμε να το επανιστορικοποιήσουμε εξελικτικά και επίκαιρα. Επανεκτιμώντας την αναγκαιότητα και την λειτουργικότητα της τραγικότητας Είναι μια κρίση που απαιτεί τη ριζική αλλαγή μας, ατομικά, ομαδικά και συλλογικά. Δυστυχώς η παθολογία αυτή εμφανίζεται και στους εναλλακτικούς χώρους σκέψης στην χώρα αυτή. Αυτά τα σύνδρομα εμφανίζονται και στην κοινωνία των πολιτών, στην κοινωνία των ΜΚΟ με την παθολογία των «μεγάλων» και των «μικρών» των G8, G10 αλλά και των «G πάντων». Είναι μια τυφλή πορεία στην οποία πρέπει να μπορέσουμε να πούμε ένα πραγματικό και με νόημα, με μέθοδο και με εργασία «όχι, όχι άλλο, φτάνει πια»! Αλλά να έχει περιεχόμενο, να μην είναι ρητορικό να μην είναι ένα μαντρί ναρκισσισμού ατομικής και συλλογικής αυτοπαγίδευσης, να μην είναι μια περιχαράκωση και μια εξιδανίκευση από την οποία πάσχουμε εξαιρετικά και στο επίπεδο της έκθεσης των ιδεών αλλά ακόμη και με την μορφή μιας ανόητης οικειοποίησης των λέξεων από την οποία τόσο βρίθουν πολλά πρόσωπα της νομενκλατούρας του θεάματος και που εντούτοις απολαμβάνουν αξίες επειδή είναι διασκεδαστές και μείς ως κριτές των διασκεδαστών σε μια διαδικασία του ειδωλοποιημένου και της ειδωλοποίησης του τίποτε συνεχίζουμε ακάθεκτοι να στηρίζουμε με τις διασκεδαστικές επιλογές μας την συνεχή μας πτώση μέσα σε όλους τους χώρους: του τραγουδιού, του θεάματος, του αθλητισμού, της επικοινωνίας και κάθε ατομικής και κοινωνικής έκφρασης στην χώρα μας. Οπωσδήποτε το πρόβλημα δεν προσφέρεται για ατομικιστικούς μεσσιανισμούς – όπου και εδώ διαπρέπουμε – στον εναλλακτικό και υποτίθεται τον ομαδικό συνεργατικό χώρο με την χωριστικοποίηση της ομαδικότητας, μιας ομαδικότητας που στην πραγματικότητα είναι ατομοκεντρική ως οργάνωση και που πάσχει από μια εξαιρετική οκνηρία απλοϊκότητας σκέψης, ελλείμματος κοσμοθεώρησης και ως ελλείμματος μόχθου διαλεκτικής.
Ηθικά παραδείγματα του παρελθόντος Εμείς συνήθως διατηρούμε τα ονόματα αυτά αποκλειστικά ως φορείς, ως είδωλα υπεραξίας για το δικό μας τίποτε, θέλουμε να αθωώσουμε χωρίς κόστος, χωρίς τίμημα την χώρα – που γνώρισε πολύ καλά την τραγικότητα της συνείδησης και της ζωής, του εαυτού και του κόσμου – και να ζήσουμε καταναλωτικά την απόλυτη φαντασίωση. Την ίδια ώρα είμαστε μια χώρα μη παραγωγική σε τεχνολογία, μη παραγωγική σε πολιτισμό πλέον, οι ίδιοι που λειτουργήσαμε απαξιωτικά στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και οι ίδιοι που συνεχίζουμε να τα απαξιώνουμε γιατί εξακολουθούν και υπάρχουν εστίες παραγωγής ιδεών και καινοτομιών.
Μαθαίνοντας από το παράδειγμα της Leehman Brothers Αυτή η νοσηρότητα πρέπει να πάρει τέλος και η Ελλάδα πράγματι έχει μια συνάφεια με την Leehman Brothers, δεν πρέπει να την απαξιώνουμε. Αυτή, ήταν ένα ορόσημο που επιβίωσε επί πολύ καιρό, πέρασε από την οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’30, αντιμετωπίστηκε από παράγοντες που είχαν την προτίμησή τους στην Goldman Sachs σημειολογικά μέσα από την Αμερικάνικη κυβέρνηση, από τον Πόλσον, αλλά ήταν και ένα πεδίο διδαχής του συστήματος. Αν δεν μαθητεύσουμε λοιπόν σε αυτή την ανάλογη θέση μας, υπό όλες τις διαστάσεις, υπό την έννοια διαδοχής όλων των κυβερνήσεων αλλά και της μαζικής μας κοινωνίας και όλων των συντελεστών, αν δεν δούμε όλα τα μερίδια ευθύνης, την διαλεκτική τους ενότητα και την προσθετικότητα τους στην προστιθέμενη απαξία τους – και υπό την τελευταία βέβαια διακυβέρνηση αλλά και υπό την διαχείριση την παρούσα της κρίσης από την τελευταία προηγούμενη διακυβέρνηση που τόσο πολύ απυρόβλητη υπήρξε στα μέσα ενημέρωσης παρά τον ειδεχθή υπαρξιακό της χαρακτήρα – αλλά και την τελευταία με την διαχείριση της κρίσης που λειτουργεί με τους όρους μιας προνομιακής προβοκάτσιας για την λήψη των μέτρων έκτακτης ανάγκης, για το άλλοθι αλλά και για την στρατηγική και χρονική αναποτελεσματικότητα των μέτρων αλλά και για αυτή ακόμη την επιδίωξη μιας βιωσιμότητας σφετεριστικά μέσα από την ίδια την κρίση του πολιτικού συστήματος, αν δεν τα δούμε λοιπόν όλα αυτά και δεν δούμε πώς συμμετέχουμε εμείς ως κοινό, ως συμμέτοχοι και δεν μπορέσουμε να ακεραιοποιηθούμε απέναντι σε αυτή την κατάσταση, να μεταρσιωθούμε να γεννηθούμε άνωθεν πράγματι δεν θα δούμε λύση.
Κερδοσκοπία: απομυζώντας τόσο όσο να μην πεθάνει το θύμα Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο μας στο οποίο είναι ατελέσφορα βέβαια όλα τα ιδεολογικά και διακυβερνητικά μας προτάγματα από πλευράς της χώρας μας. Είναι μια χώρα που πρέπει να κάνει μια απόλυτη επανάσταση χωρίς αυτές τις απλοϊκές αναμνήσεις για ένα νέο Γουδί άσχετα από το πώς θα γίνουν και θα πραγματοποιηθούν οι οποιεσδήποτε αλλαγές.
Μεταξύ συγκυριακής και συστημικής βιωσιμότητας Οι συγκυριακές αναβολές επίσης δεν πρέπει να συγχέονται με την υπέρβαση της κρίσης και πάνω από όλα δεν πρέπει να μείνουμε στην εκφώνηση μιας άποψης ή ενός μονολόγου ή στον ρόλο ενός ακροατή και θεατή ή στον ρόλο του κριτικού του λόγου άλλων, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε σε έναν συνεργατικό διάλογο χωρίς αδημονία, με ποιότητα και ισηγορία, με αξιοποίηση του συνειδησιακού αποθέματος και της εμπειρίας χωρίς την σχισματικότητα των παράλληλων προτασιακών και κριτικών μονολόγων. Η κρίση της ανθρωπότητας είναι και κρίση της Ελλάδας και η κρίση της Ελλάδας είναι και κρίση της ανθρωπότητας και αυτό είναι ίσως το σημείο παρεξήγησής μας για την θέση των άλλων που βλέπουν υπό άλλη οπτική γωνία, αλλά και της παρεξήγησης της δικής μας θέσης από τους άλλους.
Διαβάστε επίσης: Η αγορά ως εμπόδιο στη ροή των κοινωνικών αγαθών |