1

ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΡΕΟΥΣ (του Αλέξανδρου Μπέλεση)

 Η κρίση χρέους στην Ελλάδα είναι η απόδειξη ότι ένα Δικαστήριο Διεθνών Χρεών είναι απαραίτητο. Και η πίεση για κάτι τέτοιο είναι παρακαταθήκη για όλη την Ευρώπη.

      Η κρίση του χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί απόδειξη ότι η «χρηματοδότηση», εξακολουθεί να προκαλεί προβλήματα παντού. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου οι δανειστές μπορούν να δανείζουν με ατιμωρησία και οι δανειολήπτες θα πρέπει πάντα να πληρώνουν το τίμημα.

       Το τίμημα αυτή τη στιγμή το πληρώνει η φτώχεια στην Ελλάδα, αλλά εδώ και δεκαετίες αυτή η μονομέρεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει προκαλέσει τη φτώχεια και τον πόνο σε δεκάδες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Μετά από μήνες, στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης και ένα πακέτο διάσωσης, που ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, η ελληνική κρίση δεν έχει ακόμη επιλυθεί, διότι οι μηχανισμοί που θα μπορούσαν να επιτρέψουν μια πραγματική λύση δεν υπάρχουν στο οικονομικό μας σύστημα. Καμία χώρα δεν έχει πρόσβαση στη δικαιοσύνη για να απαλλαγεί από τα αθέμιτα και ανεξόφλητα χρέη της.

      Ενώ οι άνθρωποι οδεύουν στη ζωή τους χωρίς υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, ο δανειστής μπορεί να αναμένει πάντα την επιστροφή του. Η χώρα δανεισμού έχει δύο επιλογές:

    1.  να πληρώσει τα χρέη της χωρίς να δώσει σημασία στις επιπτώσεις των πολιτών της και στο πόσο άδικες είναι οι απαιτήσεις αυτές 
    2. την αθέτηση των οφειλών και τον κίνδυνο της διεθνούς οικονομικής απομόνωσης. Ακόμη και αν η τελευταία λύση θα ήταν καλύτερη για τους πολίτες, λίγες κυβερνήσεις το κάνουν.

      Ουσιαστικά πολλές αναπτυσσόμενες χώρες ήταν και συνεχίζουν να είναι κλειδωμένες στην  φυλακή του οφειλέτη τους.

      Σήμερα η Ελλάδα έχει λάβει μια γεύση από το φάρμακο που έχει δοθεί στις φτωχότερες χώρες για πάρα πολύ καιρό. Που αναγκάζονται να αποδεχθούν επιζήμιες οικονομικές πολιτικές που τους επιβάλλονται αντιδημοκρατικά από τους πιστωτές τους.

      Ως οικονομολόγος η Jayati Ghosh λέει: «Η ελληνική κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει μέτρα λιτότητας που θα προκαλέσουν σημαντική μείωση του εισοδήματος και της απασχόλησης άμεσα τώρα, αλλά και στο προβλέψιμο μέλλον, και τα οποία δεν θα διορθώσουν τις υπάρχουσες ανισότητες, αλλά στην πραγματικότητα θα επιδεινωθούν»

      Αυτό δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα της Ελλάδας. Ο Juan Somavia, ο επικεφαλής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, εξέφρασε σοβαρές ανησυχίες αυτήν την εβδομάδα σχετικά με την κυρίαρχη κρίση του χρέους στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με την αυτοκαταστροφή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μπορεί να θέσει τις ήδη εύθραυστες προσπάθειες παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης σε περαιτέρω κίνδυνο.

      Μια νέα έκθεση της I.L.O. αναφέρει ότι οι εξαναγκαστικές – από τις αγορές – δημοσιονομικές πολιτικές δεν μπορεί να είναι προς το συμφέρον τους, εφόσον θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη οικονομική συρρίκνωση ή ακόμη και σε μια βαθύτερη ύφεση. Ήταν απλώς αυτή η τακτική που βοήθησε να επέλθει η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Οι εκθέσεις του οργανισμού λένε ότι η παγκόσμια ανεργία βρίσκεται στο υψηλότερο ποσοστό όλων των εποχών, με 34 εκατομμύρια άτομα να χάνουν την δουλειά τους διαμέσου της οικονομικής κρίσης και 110 εκατομμύρια άνθρωποι ωθούνται σε «διακυβευόμενες» θέσεις εργασίας.  

      Δεν πρέπει να πάρουμε αυτόν τον δρόμο. Χρειάστηκε η κρίση του χρέους να χτυπήσει το κατώφλι του σπιτιού μας για να ξυπνήσουμε απέναντι στα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά δεν είναι πολύ αργά για να τα διορθώσουμε.

      Ένα Διεθνές Δικαστήριο Χρέους θα μπορούσε να ανατρέψει την κατάσταση, επιστρέφοντας στους ανθρώπους κάποια δύναμη από αυτή που τους πήρε η παγκόσμια οικονομία.   

       Ένα τέτοιο δικαστήριο θα επιτρέψει μια ουδέτερη διαιτησία σε περιπτώσεις διαφορών χρέους. Εάν συσταθεί σωστά, θα αποτρέψει τους δανειστές από την υπερβολική συμπίεση των οφειλετών – συνειδητοποιώντας ότι η πρωταρχική υποχρέωση ενός κράτους είναι η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων των λαών της. Θα μπορούσε να αποτρέψει τις περιπτώσεις ανεύθυνων δανειστών να δίνουν χρήματα για άχρηστα, επιβλαβή, ή επικίνδυνα σχέδια. Θα μπορούσε να σταματήσει τις κρίσεις ιδιωτικού χρέους να μετατρέπονται σε κρίσεις δημόσιου χρέους. Θα μπορούσε να αποτρέψει την κρίση χρέους του Τρίτου Κόσμου της δεκαετίας του 1980 και του ’90 και να σταματήσει τα «ταμεία όρνια» που κατέστρεψαν ότι απέμεινε από τις χώρες οφειλέτες.

      Η Γερμανία ζήτησε πρόσφατα κάτι σαν το εν λόγο Διεθνές Δικαστήριο Χρέους να ασχοληθεί με την κρίση του χρέους στην Ελλάδα. Αλλά εμείς πρέπει να είμαστε  σίγουροι ότι ένα τέτοιο δικαστήριο θα λειτουργεί πραγματικά προς όφελος των φτωχότερων.

      Κατά τους προσεχείς μήνες, το Jubilee Debt Campaign (JDC) θα συνεργαστεί με τους διεθνείς εταίρους για μια εκστρατεία για ένα Διεθνές Δικαστήριο Χρέους. Πιστεύουμε ότι ένα τέτοιο δικαστήριο θα πρέπει να είναι:

  • Ουδέτερο: ότι δεν θα ελεγχθεί από τους πιστωτές, όπως είναι το ΔΝΤ. Αυτό είναι το πρόβλημα με το σημερινό σύστημα
  • Περιεκτικό: πρέπει να ασχολείται με όλα τα χρέη από όλους τους πιστωτές και να εξετάζει το «δίκαιο του δανεισμού» πίσω από το χρέος, καθώς και τη βιωσιμότητα του χρέους αυτού καθαυτού.
  • Προσιτό: σε απλούς ανθρώπους να καταθέσουν
  • Δυνατότητα διαταγής άμεσης στάσης πληρωμών για την εν λόγω χώρα


(Πηγή 
http://www.jubileedebtcampaign.org.uk/ )   

Διαβάστε επίσης: Δέκα Αρχές για τη δημιουργία ενός Διεθνούς Δικαστηρίου Επιδιαιτησίας των χρεών των κρατών

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της ΜΚΟ Σόλων
info@solon.org.gr

8 Ιουνίου 2010