|
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα εναντίον του σχεδίου διάσωσης για την Ελλάδα από πλευράς Γερμανίαςστηρίχθηκε στο γεγονός ότι η ίδια η Γερμανία διαρκώς βρίσκεται σε καθεστώς περικοπών χάριν της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της με αποτέλεσμα να θεωρείται αδιανόητη σε επίπεδο οικονομίας η όποια Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Δηλαδή το εσωτερικό κοινωνικό κεκτημένο της Γερμανίας εδώ και χρόνια μειώνεται και θυσιάζεται στο βωμό κυριαρχίας της οικονομίας στο διεθνή Χώρο και το βωμό των αγορών. Μιλάμε βέβαια για την αναλογικά ή δημογραφικά – σε σχέση με τις μεγάλες χώρες – την ισχυρότερη διαρθρωτικά οικονομία του κόσμου, η οποία μόλις τώρα υποχώρησε στη δεύτερη θέση στις εξαγωγές και η οποία έχει χρέος υποπολλαπλάσιο του δικού μας. |
|
Αν λοιπόν σε μια τέτοια οικονομία οι ουσιαστικοί κοινωνικοί δείκτες ευημερίας επιδεινώνονται πρέπει να προβληματισθούμε για τη βαθειά αποτυχία ενός συστήματος που πριν από λίγα χρόνια λανσάριζε την «πραγματικότητά» του ως μια νέα μπελ επόκ για χάρη των καταναλωτών. Δήθεν οι αγορές δουλεύουν υπέρ των καταναλωτών. Δεν δουλεύουν όμως υπέρ των εργαζομένων και των ανέργων οπότε δουλεύουν σε βάρος των καταναλωτών. Σε βάρος όμως των καταναλωτών λειτουργεί η ρεαλιστικά ολιγοπωλιακή δομή των αγορών που υπονομεύει το ρόλο των καταναλωτών σε μάκρος χρόνου στις αγορές. Οι κυβερνήσεις και οι αγορές υποσχέθηκαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, διασφάλιση εργασίας, καλύτερο εισόδημα και ποιότητα ζωής. Έτσι εξ άλλου νοηματοδοτείται η τεχνολογική πρόοδος, ο αυτοματισμός της παραγωγής και η πλήρης εκμηχάνισή της. Τι έγιναν όλα αυτά;! Που πηγαίνει η κοινωνία της αφθονίας; |
|
Για ποιον εργάζονται οι κοινωνίες; Μήπως το ίδιο το σύστημα είναι ένας φαύλος κύκλος που απαξιώνει, για παράδειγμα, τις δημογραφικές ποιότητες και των ανεπτυγμένων οικονομιών; Είναι φανερό πώς όλες οι υποσχέσεις του συστήματος πια έχουν καταρρεύσει και συντηρούνται μόνο μέσα στην υστέρηση της αντίληψής μας που ποδηγετείτε από τα ΜΜΕ και την μυωπική ιδιοτέλεια μας. Η παράσταση των υποσχέσεων έχει την συνενοχή μας, όπως και το πρότυπο ζωής στην κορύφωση τόσο του Κευνσιανού όσο και του φιλελεύθερου μοντέλου. Τον ελεύθερο χρόνο και την λεγόμενη ποιότητα ζωής την οδηγήσαμε σε βαθιά αποτυχία μέσα από τα αγοραία καταναλωτικά και επικοινωνιακά μας πρότυπα. Το σύστημα κτίσθηκε και απέτυχε με την δική μας καταναλωτική και πολιτική συνενοχή. Πρώτα αποτύχαμε στην δική μας πολιτισμική και πολιτική συνειδητότητα και λειτουργία και τώρα κατρακυλά σε μια ολόπλευρη κρίση αποτυχίας όλο το σύστημα. Η εκπαίδευση μισθώθηκε και αλλοτριώθηκε πλήρως, με την δική μας συνενοχή, για την οικονομία και την αγορά. Έτσι πια μόνο η όξυνση της κρίσης μπορεί να θεραπεύσει τον φαύλο κύκλο που την γέννησε, εξαναγκάζοντας μας να την αντιμετωπίσουμε στα αίτια. Η κρίση οικονομικά και πολιτικά είναι ανακυκλούμενη. Είναι μια κρίση που για την ώρα αφήνει ενισχυμένους και ανέπαφους τους πρωτεργάτες, τις διασυνδεόμενες ελίτ, ενώ οι συντεχνίες όλο και πιο πολύ χρεοκοπούν μέσα στον δικό τους συνένοχο ρόλο.
Πολιτικοί σε χειμερία νάρκη Είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται τέτοια κρίση. Είναι μια κρίση χωρίς ζωτικούς χώρους εκτόνωσης του ανταγωνισμού. Είμαστε βέβαια στην αρχή αυτής της κρίσης και δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τα εκρηκτικά σημεία της. Ένα τέτοιο εκρηκτικό σημείο αποφεύχθηκε μ’ ένα μεγάλο ανακυκλωτικό και θεσμικό κόστος. Ήταν το κόστος αποτροπής χρεοκοπίας των ισχυρών κεφαλαιουχικών επενδυτικών και χρηματοπιστωτικών πιστωτικών εταιρειών και του επακόλουθου ντόμινο στις οικονομίες. Η μεταβολή του πλήρους άμεσου κραχ και της καταστροφής σε μακροχρόνια και διανεμητική κρίση έχει τις δικές της συνέπειες καθώς μάλιστα οι «λογικές» και οι επιθυμίες των αγορών δεν άλλαξαν. Η επιδείνωση είναι εμφανής στην Γερμανία που αποτελεί προνομιακή χώρα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Σημειώνουμε ότι η Γερμανία υπήρξε μια χώρα που: Παρ’ όλα αυτά τα πεδία ισχυρού συγκριτικού πλεονεκτήματος της και η Γερμανία θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην κρίση μείωσης της ευημερίας των πολιτών της, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι και άνεργοι και όχι επιχειρηματίες. Ο καθένας μας πια πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του χωρίς ψευδαισθήσεις. Θα βοηθούσε ίσως αν επεκτείνουμε το συλλογισμό της κας Μέρκελ περί «τραπεζιτών σε χειμερία νάρκη» μιλώντας για πολιτικούς που προτιμούν τώρα την χειμερία νάρκη μέσα στις συστημικές ψευδαισθήσεις τους. Το τίμημα για την ανάπτυξη που καταβάλλεται από τις κοινωνίες έχει όλο και μικρότερο όφελος γι’ αυτές και επισωρεύει μια αυξανόμενη κρίση. Γι’ όλα αυτά ας προσθέσουμε και την αδυσώπητη περιβαλλοντική όπως και την γεωπολιτισμική και γεωπολιτική κρίση. |
|
Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας |
