Η γενική αυτή σύγκρουση εξειδικεύεται σε μια ποικιλία από δευτερεύουσες συγκρούσεις και διαμάχες, τις οποίες μπορούμε να κατατάξουμε σε δύο βασικές κατηγορίες που πρέπει καθαρά να διαφοροποιηθούν. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η σύγκρουση η οποία δημιουργείται από την ένταση της καθημερινής ζωής. |
Η σύγκρουση αυτή ανανεώνεται, σε κάθε γενιά, ανάμεσα στους μεγάλους και στους νέους και ειδικότερα ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά. Αυτή είναι μια φάση της ευρύτερης και συνεχούς πάλης ανάμεσα στον αυταρχισμό και στον έλεγχο από το ένα μέρος και στην ελευθερία και στην ανεξαρτησία από το άλλο. Οι συγκρούσεις της δεύτερης κατηγορίας αναφαίνονται κατά τη διάρκεια μιας γενικής κρίσης, ή όταν ένας ορισμένος πολιτισμός ή μια κουλτούρα οδηγούνται προς την παρακμή και ένας άλλος διαφορετικός πολιτισμός και μια άλλη διαφορετική κουλτούρα αρχίζουν να εμφανίζονται. Τις συγκρούσεις αυτές τις συναντάμε βέβαια και στο παρελθόν αλλά όχι στην έκταση που παρουσιάζονται σήμερα ֺ ήταν δηλαδή περιορισμένες σε ορισμένες περιφέρειες ή ζώνες και σε ειδικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ενώ η έκταση τους περιορίζονταν σε μια ήπειρο. Αντίθετα η σημερινή κρίση περικλείει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πράγμα που οφείλεται στην καθολική εξάπλωση των συγχρόνων μέσων επικοινωνίας. Κάθε κοινωνία αισθάνεται την πίεση, την επίμονη απαίτηση για ανανέωση και ειλικρινή απόρριψη του παρελθόντος. Σήμερα οι δύο αυτοί τύποι συγκρούσεων βρίσκονται στο μάξιμουμ πράγμα που εξηγεί την ένταση και τη σφοδρότητα που συνοδεύουν τις διάφορες εκδηλώσεις του. Ανεξάρτητα από το αν το επιθυμούμε ή όχι είμαστε παρόντες ή μάλλον συμμετέχουμε στη ραγδαία παρακμή και στο λυκόφως μιας εποχής καθώς και στην απότομη εμφάνιση μιας νέας. Μια δημιουργική λύση της παρούσης κρίσης και μια παραπέρα μετάβαση από την παλιά στη νέα εποχή, είναι απαραίτητη για να εξασθενίσει η πάλη ανάμεσα στους μεγάλους και στους νέους (της πρώτης κατηγορίας που αναφέραμε παραπάνω) και να καταβληθεί προσπάθεια για την εδραίωση αμοιβαίας κατανόησης και συνεργασίας. Οι προσπάθειες αυτές αν και δύσκολες, είναι εφικτές. Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω με συντομία τις κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να ακολουθήσουμε και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσουμε για το σκοπό αυτό. Πρωταρχικό βήμα πρέπει να είναι η εδραίωση αρμονικών σχέσεων ανάμεσα στους αντιπροσώπους των δυο γενιών με τη βοήθεια του διαλόγου. Υπάρχει μια μέθοδος την οποία πάντοτε θεωρώ επιτυχή για την προαγωγή των αρμονικών σχέσεων με τους νέους. Η μέθοδος αυτή αρχίζει με τη συγγνώμη που ζητάμε για τον κόσμο μέσα στον οποίο βρέθηκαν οι νέοι, κόσμος που δημιουργήθηκε από τους μεγάλους και με την ειλικρινή αναγνώριση των πολλών και σοβαρών ελατωμμάτων. Απευθύνομαι στους νέους λέγοντάς τους «έχετε σοβαρούς λόγους να μην εμπιστεύεσθε τους μεγάλους και να αρνείσθε να υιοθετήσετε τις απόψεις και τις θέσεις τους». «Ο Paul Tournier, ένας από τους σκαπανείς της ανθρωπιστικής ιατρικής, διατύπωσε παρόμοιες απόψεις. Αφιέρωσε το βιβλίο του «Οι δυσαρμονίες της σύγχρονης ζωής» στα παιδιά του με τις λέξεις: «Στα δύο μου παιδιά και στη νεώτερη γενιά από τους οποίους η δική μας γενιά πρέπει να ζητήσει συγχώρηση γιατί τους κληρονόμησε ένα τόσο άρρωστο κόσμο». Στο σημείο αυτο ενήλικας πρέπει να βρει έναν τρόπο ανάλογο με την περίπτωση για να μεταφέρει τη σκέψη: «Ας εξετάσουμε, αν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουμε τη σύγκρουση με τη συνεργασία, τουλάχιστον ως ένα σημείο. Κατόπιν ας προσπαθήσουμε για το συμφέρον όλων να σώσουμε την ανθρωπότητα από τους κινδύνους που παρεμποδίζουν τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, ενός νέου πολιτισμού και μιας νέας κουλτούρας, ενός κόσμου που θα ανταποκρίνεται στις νέες απαιτήσεις των νέων και στις νέες εξωτερικές συνθήκες που δημιούργησε η νέα τεχνολογία». Κατ’ αρχήν, αυτή η συνεργασία απαιτεί αμοιβαία καλή θέληση, και μια αμοιβαία κατανόησηֺ αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργασία θα πρέπει οι μεγάλοι εθελοντικά να πάρουν την πρωτοβουλία. Δεν φθάνει να προχωρήσουν οι μεγάλοι στο μισό δρόμο για να συναντήσουν τους νέους, όπως αυτό φαίνεται σωστό σε μια ορθολογιστική βάση. Πρέπει να προχωρήσουν τα δύο τρίτα ή τα τρία τέταρτα του δρόμου. Τούτο δεν αποτελεί μόνο μια ψυχολογική ανάγκη. Είναι η πλήρης αναγνώριση από τους μεγάλους ότι ο παλιός τρόπος του σκέπτεσθαι, οι παλιοί τύποι και οι παλιές δομές δεν ισχύουν πια, ότι δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν και ότι επομένως πρέπει να αλλάζουν κι αν είναι ανάγκη να καταστραφούν-στα παραπάνω ανήκουν και οι θεσμοί εκείνοι που αν και ήταν καλοί στο παρελθόν, δεν προσαρμόζονται πια στις νέες συνθήκες. Όμως, είναι φανερό ότι μόνη η καταστροφή δεν μας ικανοποιεί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε στην αναρχία και στην ανωμαλία. Είναι ανάγκη επομένως να αναζητήσουμε, να βρούμε και να δοκιμάσουμε νέες ιδέες, νέες αντιλήψεις και νέες μορφές πολιτιστικής ζωής που να μπορούν να αντικαταστήσουν τις παλιές. Αυτό είναι ανάγκη επιβεβλημένη σύμφωνα με την οποία και οι δύο παρατάξεις, ενήλικες και νέοι, μπορούν να αρχίσουν να συνεργάζονται. Ο ενήλικας πρέπει να είναι πρόθυμος να κάνει το πρώτο βήμα γι’ αυτή τη συνεργασία. Αυτό μπορεί να το πράξει με το να ερωτήσει το νέο: «Τι προτείνετε εσείς;». 1.Λύσεις άμεσες και επείγουσας φύσης, έστω και αν οι λύσεις αυτές δεν έχουν γενική εφαρμογή και είναι προσωρινής εφαρμογής. |
Στην τελική φάση πρέπει να πειραματιστούμε με τις διάφορες λύσεις, με αντιπροσωπευτικές ομάδες. Ο πειραματισμός αυτός είναι προτιμότερο, να γίνει με μικρές ανομοιογενείς ομάδες, αρχίζοντας με δύο τύπους ομάδων: ομάδες που θα αποτελούνται από νεαρά άτομα και ενήλικες που θα είναι ειδικοί (πεπειραμένοι) ή τεχνικοί και ομάδες από άτομα, τα οποία επειδή δεν θα έχουν ειδικές γνώσεις θα είναι ελεύθερα από προκαταλήψεις ή έμμονες ιδέες και ως εκ τούτου θα δέχονται ευκολότερα τις νεωτεριστικές ιδέες. Συνέβη συχνά άτομα χωρίς ειδική κατάρτιση να κάνουν πράγματα που οι ειδικοί είχαν χαρακτηρίσει ως αδύνατα. Μια φορά ένας ειδικός απέδειξε ότι σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής οι πεταλούδες δεν μπορούν να πετάξουν αλλά οι πεταλούδες που δεν γνώριζαν αυτό το νόμο συνέχισαν και συνεχίζουν να πετούν.
|