Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΩΣΗ & ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ_Μέρος Γ΄, του Roberto Assagioli

Αντιδράσεις για την πνευματική αφύπνιση & Φάσεις της πορείας της μεταλλαγής

1. Αντιδράσεις για την πνευματική αφύπνιση
Οι αντιδράσεις που συνοδεύουν τη φάση αυτή είναι πολλές και συχνά λαμβάνουν χώρα σε σύντομο διάστημα μετά την αφύπνιση. Όπως προαναφέρθηκε, μία αρμονική εσωτερική αφύπνιση χαρακτηρίζεται από μία ευχαρίστηση και μία διανοητική λάμψη, η οποία συνεπάγεται μία επίγνωση της σημασίας και του σκοπού της ζωής, διαλύει πολλές αμφιβολίες, βοηθά στην επίλυση πολλών προβλημάτων και δημιουργεί ένα συναίσθημα ασφάλειας.

Ταυτόχρονα, ενισχύει την άποψη ότι η ζωή είναι μία και ότι η αγάπη μεταφέρεται από το αφυπνισθέν άτομο τόσο προς τους συνανθρώπους του όσο και προς ολόκληρη τη δημιουργία. Η προηγούμενη προσωπικότητα με τα ασυμβίβαστα χαρακτηριστικά της, φαίνεται να έχει αποσυρθεί στην άκρη και ένα νέο αγαπητό και αγαπησιάρικο άτομο χαμογελά σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο για να ευχαριστήσει, να υπηρετήσει και να συμμεριστεί τα νέα του πνευματικά πλούτη, η ποσότητα των οποίων φαίνεται στον ίδιο σχεδόν πάρα πολύ μεγάλη για να τη συγκρατήσει.

Μία τέτοια κατάσταση διαρκεί αρκετά χρονικά διαστήματα αλλά είναι καταδικασμένη να σταματήσει. Το προσωπικο εγώ είναι μόνο προσωρινά παντοδύναμο και δε μετασχηματίζεται πάντα. Η είσοδος φωτός και αγάπης είναι ρυθμική όπως κάθε πράγμα στον κόσμο. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα αυτη μειώνεται ή σταματά και την πλημμύρα ακολουθεί η άμπωτη.
Το φαινόμενο αυτό αποτελεί αναγκαστικά μία οδυνηρή εμπειρία και είναι ικανό σε μερικές περιπτώσεις να προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις και σοβαρές διαταραχές. Το προσωπικό εγώ ενεργοποιείται ξανά και ενισχύεται με μία νέα δύναμη. Όλοι οι βράχοι και τα σκουπίδια τα οποία καλύπτονται και κρύβονται στη μεγάλη παλίρροια, επανεμφανίζονται. Ο άνθρωπος με περισσότερο καθαρή και ακριβή συνείδηση και με έντονη πια δίψα για την τελειότητα, κρίνει με μεγαλύτερη αυστηρότητα και καταδικάζει την προσωπικότητά του με μία νέα βιαιότητα. Τείνει να απομακρύνει την λαθεμένη πεποίθηση ότι περιήλθε σε χαμηλότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία ήταν προηγουμένως. Κάποιες φορές επίσης, συμβαίνει οι κατώτερες κλίσεις και τα κίνητρα, που βρίσκει μέχρι εκείνη τη στιγμή το ασυνείδητο σε αδράνεια, να ζωογονούνται υπό την εισχώρηση υψηλότερης ενέργειας, ή να μεταβάλλονται σε μία αντιθετική κατάσταση λόγω της συγκέντρωσης του αφυπνισθέντος ανθρώπου –γεγονός που περικλείει μία πρόκληση και μία απειλή προς την ανεξέλεγκτη έκφραση τους.

           Μερικές φορές η αντίδραση είναι τόσο έντονη που προκαλεί στο άτομο ακόμα και την άρνηση της αξίας και της υπόστασης της πρόσφατης εμπειρίας του.  Αμφιβολίες και κριτικές εισέρχονται στο νου και οδηγείται στην αναγνώριση της συνολικής κατάστασης ως παραίσθησης, φαντασίας ή συναισθηματικής μέθης.  Γίνεται σαρκαστικό, γελοιοποιεί τον εαυτό του και τους άλλους και ακόμη απαρνιέται τα υψηλότερα ιδανικά και τις φιλοδοξίες τους.  Παρόλα αυτά και παρά τις προσπάθειές του δεν είναι σε θέση να επιτρέψει στην προηγούμενη κατάστασή του, έχει γνωρίσει την οπτασία και ευμορφία και η δύναμή τους τον ελκύουν παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει να τις απωθήσει.  Δεν μπορεί να αποδεχτεί την καθημερινότητά του,  όπως έκανε στο παρελθόν ή να είναι ικανοποιημένος με αυτή.  Μία «Θεία νοσταλίγα» τον κυνηγά και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Ορισμένες φορές η αντίδραση δείχνει μία περισσότερο παθολογική φάση και προκαλεί μία κατάσταση κατάθλιψης ή ακόμη και απογοήτευσης με τάσεις αυτοκτονίας.  Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρομοιαστεί με εκείνην της ψυχωτικής κατάθλιψης ή «μελαγχολίας»,  η οποία χαρακτηρίζεται από ένα συναίσθημα απαξίωσης, συστηματικής αυτοϋποτίμησης και αυτοκατηγορίας, μίας εντυπώσεως ότι θα πάει στην κόλαση που  πιθανόν να είναι τόσο έντονη,  ώστε να προκαλέσει την παραίσθηση ότι είναι καταραμένος και καταδικασμένος σε μία δυνατή και επίπονη κατάσταση διανοητικής ανικανότητας, απώλειας της δύναμης της βούλησης και του αυτοελέγχου, μίας αναποφασιστικότητας και μίας ανικανότητας και έλλειψης επιθυμίας για δράση.  Στην περίπτωση όσων είχαν μία εσωτερική αφύπνιση ή κάποια πνευματική γνώση, οι διαταραχές δεν θα εκλαμβάνονταν ως μία παθολογική κατάσταση αλλά ως διαταραχές με ιδιαίτερες ψυχολογικές αιτίες.  Μία από αυτές έχει τονιστεί τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Αγίο Ιωάννη (του Σταυρού) με την ίδια αναλογία.

         O Πλάτωνας στην περίφημη αλληγορία που περιλαμβάνεται στο έβδομο βιβλίο της Πολιτείας του, συγκρίνει τον αδιαφώτιστο άνθρωπο με τους φυλακισμένους σε ένα σκοτεινό σπήλαιο και αναφέρει:
        «Σκέψου τώρα, είπα εγώ, ποια θα ήταν η λύτρωσή τους, η θεραπεία τους από τα δεινά και την αφροσύνη, εάν τους ερχόταν με φυσικό τρόπο κάθε φορά που κάποιος θα ελευθερωνόταν και θα αναγκαζόταν ξαφνικά να σηκώνεται και να στριφογυρίζει τον αυχένα του και να βαδίζει και να σηκώνει τα μάτια του στο φως, θα αισθανόταν πόνους κάνοντας όλα αυτά και από το εκτυφλωτικό φως δεν θα είχε τη δύναμη να βλέπει καθαρά τα αντικείμενα εκείνα των οποίων τη σκιά έβλεπε …».

Ο Αγιος Ιωάννης (του Σταυρού) χρησιμοποιεί κατά περίεργο τρόπο όμοιες λέξεις, όταν αναφέρεται στην κατάσταση που ονομάζει «η σκοτεινή νύχτα της ψυχής».
Το εγώ είναι στο σκοτάδι γιατί τυφλώνεται από ένα φως μεγαλύτερο από εκείνο το οποίο μπορεί να αντέξει. Όσο καθαρότερο είναι το φως τόσο περισσότερο τυφλώνονται τα μάτια και όσο δυνατότερες είναι οι ηλιακές ακτίνες τόσο περισσότερο τυφλώνονται τα οπτικά όργανα υπερνικώντας τα εξαιτίας της αδυναμίας τους και αφαιρώντας από αυτά την ικανότητα να βλέπουν. Όπως οι αδύνατοι και χλωμοί οφθαλμοί υποφέρουν όταν το καθαρό φως πέφτει πάνω τους, έτσι και η ψυχή, εξαιτίας της μη καθαρότητάς της, υποφέρει αρκετά όταν το Θείο φως πέσει πάνω της. Και όταν οι ηλιακές ακτίνες του καθαρού φωτός φωτίζουν την ψυχή για να εξαφανίσουν το σκοτάδι, η ψυχή την εκλαμβάνει τόσο ακάθαρτη και ελεεινή ώστε να φαίνεται ότι ο Θεός έχει τοποθετήσει τον Εαυτό του απέναντι στο Θεό (Στο βιβλίο του Underhill, 1913, σελ. 453).

Προτού προχωρήσουμε πιο πέρα, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε ότι οι κρίσεις που είναι λιγότερο ολοκληρωτικές και δραστικές αλλά σε πολλά σημεία όμοιες με εκείνες που εκδηλώνονται πριν και μετά την αφύπνιση, εμφανίζονται σε δύο βασικούς τύπους δημιουργικών ατόμων-καλλιτεχνών και επιστημόνων.
Συχνά οι καλλιτέχνες σε ταραγμένες περιόδους παραπονιούνται για ανικανότητα για εργασία. Σε αυτές τις περιόδους αισθάνονται θλιμμένοι και ανήσυχοι και ίσως να δέχονται την επιρροή πολλών από τα ενδιαφερόμενα ψυχολογικά συμπτώματα (σελ 6-7). Είναι ικανοί να καταβάλουν απεγνωσμένες προσπάθειες φυγής ή υπεκφυγής μίας επίπονης κατάστασης, όπως είναι αυτή της χρήσης του οινοπνεύματος και των φαρμάκων. Όταν όμως φτάσουν στο όρια της απελπισίας ή της απογοήτευσης ίσως να αναδυθεί μία ξαφνική ροή έμπνευσης, η οποία θα εγκαινιάζει μία περίοδο ανανεωμένης και εντατικής δημιουργικής δραστηριότητας.

Συχνά η δουλειά του καλλιτέχνη παρουσιάζεται σαν ένα τελειωμένο έργο επεξεργασμένο ασυνείδητα ή κάπως ευσυνείδητα ή ως περιοχή του εσωτερικού είναι του καλλιτέχνη. Όπως ο Murray (1959, σελ 107) έχει τονίσει στο εξαιρετικό έργου του «Περιπέτειες της Δημιουργικότητας» μιλώντας για τις απαιτήσεις της δημιουργίας, «πρέπει να υπάρχει επαρκής ελαστικότητα (ευλιγισία) των ορίων, ορίων μεταξύ κατηγοριών καθώς και ορίων μεταξύ διάφορων σφαιρών ενδιαφέροντος και το σημαντικότερο μεταξύ ορισμένων τάξεων δημιουργίας –επαρκής ελευθερία (permeadity) μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων έργων… Η μεγάλη ελευθερία οδηγεί σε τρέλα και η λιγότερη σε υπερβατική λογικότητα».

Οι διαταραχές που καταπονούν τον επιστήμονα σε διάφορα στάδια της έρευνας και ο ρόλος που διαδραματίζουν αυτές «διοχετεύουν την ενέργεια εσωτερικά σε πιο πλούσιες πηγές έμπνευσης» και έχουν περιγραφεί λεπτομερειακά από τον Progoff (1959, σελ. 223-232).
Η ενδεδειγμένη θεραπεία σε τέτοιου είδους κρίσεις περιλαμβάνει τη μεταβίβαση σε αυτόν που υποφέρει μίας κατανόησης της πραγματικής φύσης τους και της ερμηνείας ενός αποτελεσματικού τρόπου υπερνίκησή τους. Πρέπει να επισημάνουμε στο σημείο αυτό το γεγονός ότι η ιδιόρρυθμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται δεν είναι δυνατόν από τη φύση της να διαρκέσει για πάντα και ότι η σχετική αντίδραση είναι αναπόφευκτη κατάσταση. Είναι σαν να έκανε ένα υπέροχο ταξίδι στην ηλιόλουστη κορυφή ενός βουνού απολαμβάνοντας το μεγαλείο και την ευμορφία του πανοράματος το οποίο απλώνεται αλλά τη στιγμή που θα επανέλθει ακούσια στο αρχικό σημείο με τη θλιβερή αναγνώριση ότι η κρημνώδης ατραπός που οδηγεί στα ύψη πρέπει να ανεβεί βήμα-βήμα. Η αναγνώριση και η κατάβαση ή η «πτώση» είναι ένα φυσικό φαινόμενο που προσφέρει συναισθηματική και ψυχική ανακούφιση και ενθαρρύνει το άτομο να επιχειρήσει το δύσκολο έργο συμβιβαζόμενο προς την ατραπό της Αυτοτελείωσης.

2.Φάσεις της πορείας της μεταλλαγής

Πρέπει στο σημείο αυτό να ασχοληθούμε με εκείνο το στάδιο κατά το οποίο έχει αναγνωριστεί ότι οι απαραίτητες συνθήκες που πρέπει να γίνουν και η αμοιβή που θα δοθεί για την καλύτερη επίτευξη της Αυτοτελείωσης, αποτελούν μία δραστική μεταλλαγή και αναγέννηση της προσωπικότητας. Αυτό περιλαμβάνει μία μακρά και πολύπλευρη πορεία η οποία περικλείει φάσεις δυναμικής μετατόπισης των εμποδίων που εισρέουν, των λειτουργιών των υπερσυνείδητων ενεργειών και των φάσεων ανάπτυξης των παραπάνω λειτουργιών, οι οποίες παρέμειναν αδρανείς ή φάσεις που δεν έχουν αναπτυχθεί και κατά τις οποίες το μικρό εγώ πρέπει να αφήσει το ανώτερο Εγώ να εργαστεί υπομένοντας την πίεση και τον αναπόφευκτο πόνο της πορείας.

Αυτή η περίοδος είναι γεμάτη συμβάντα και μεταβολές, μεταβολές μεταξύ φωτός και σκότους, χαράς και ταλαιπωρίας. Οι ενέργειες και η προσοχή του ατόμου είναι συχνά εστιασμένες στο έργο ώστε κατά πάσα πιθανότητα η δύναμή του για την αντιμετώπιση προβλημάτων και δραστηριοτήτων της κανονικής του ζωής να έχει μειωθεί. Παρατηρώντας το άτομο εξωτερικά και αξιολογώντας το με βάση τη συνηθισμένη αποδοτικότητά του, φαίνεται να έχει χειροτερεύσει και να είναι λιγότερο ικανό από ότι ήταν στο παρελθόν. Δε δέχεται τη μεροληπτική κριτική των καλών αλλά αδιαφώτιστων φίλων ή των γιατρών και γίνεται συχνά στόχος καυστικών και σαρκαστικών παρατηρήσεων που αναφέρονται στα «ωραία» πνευματικά του ιδεώδη και τις εμπνεύσεις, πράγμα που το καθιστά ανίκανο για την πρακτική ζωή. Το είδος αυτό της κριτικής προκαλεί ανικανότητα για την πρακτική ζωή και η επίδραση αυτής πάνω στο άτομο ενδεχομένως να δημιουργήσει αμφιβολίες και απογοήτευση.

Αυτή η δοκιμασία αποτελεί ένα από τα κριτήρια της ατραπού που οδηγεί στην Αυτοτελείωση, διδάσκει ένα μάθημα που αναφέρεται στην κατάκτηση της προσωπικής ευσιγκινησίας και αποτελεί μία ευκαιρία για την ανάπτυξη της εσωτερικής ανεξαρτησίας και αυτοπεποίθησης χωρίς μίσος. Πρέπει η δοκιμασία αυτή να γίνεται αποδεκτή ευχάριστα ή τουλάχιστον ήρεμα και να χρησιμοποιείται σαν μία ευκαιρία για την ανάπτυξη της εσωτερικής δύναμης. Εάν αφετέρου οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του ατόμου είνα φωτισμένοι και διαθέτουν κατανόηση, μπορούν να βοηθήσουν αρκετά και να αποφύγουν μη απαραίτητες προστριβές και ταλαιπωρίες.

Στην πραγματικότητα αυτή αποτελεί μία μεταβατική περίοδο και είναι μία εγκατάλειψη των παλαιών συνθηκών χωρίς να έχει ακόμη αποκτήσει τη νέα κατάσταση, είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο κατά το οποίο όπως έχει σωστά ειπωθεί, το άτομο μοιάζει με κάμπια που υφίσταται την πορεία της μεταμόρφωσης σε πεταλούδα. Το έντομο πρέπει να περάσει το στάδιο της χρυσαλλίδας, μία κατάσταση αποσύνθεσης και ανικανότητας. Αλλά το άτομο γενικά δεν έχει την προστασία ενός περιβλήματος (κουκουλιού) εντός του οποίου να επιχειρήσει την πορεία του μετασχηματισμού με ηρεμία και γαλήνη. Πρέπει αυτό και σύμφωνα με τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης να παραμείνει εκεί όπου ζει εκτελώντας τα οικογενειακά, επαγγελματικά και κοινωνικά του καθήκοντα κατά τον καλύτερο τρόπο και σαν να μην συνέβαινε κάτι. Το πρόβλημά του είναι σχετικό με εκείνο του μηχανικού ο οποίος ασχολείται με την κατασκευή ενός σιδηροδρομικού σταθμού που δε διακόπτει την κυκλοφορία των συρμών ούτε για μία ώρα. Δεν είναι επομένως περίεργο, όταν ένα τέτοιο δύσκολο και περίπλοκο έργο, «μία διπλή ζωή» προκαλεί μία πληθώρα ψυχολογικών διαταραχών, όπως εξάντληση, αυπνία, συναισθηματική κατάθλιψη, νωθρότητα, διανοητική ταραχή και ανησυχία. Αυτές εξάλλου (οι διαταραχές) μπορούν εύκολα να προκαλέσουν όλα τα σωματικά συμπτώματα και όλες τις ανωμαλίες.

Kάποιες φορές οι διαταραχές αυτές δημιουργούνται ή τουλάχιστον προκαλούνται από μία απεγνωσμένη προσωπική προσπάθεια για την επίσπευση της ανώτερης επίγνωσης μέσω μίας ισχυρής αναχαίτισης και απώθησης των σεξουαλικών και επιθετικών κινήτρων –μία προσπάθεια που συντείνει στη δημιουργία μίας έντασης της σύγκρουσης με αποτέλεσμα τα νευρωτικά συμπτώματα. Μία τέτοια στάση είναι συχνά το αποτέλεσμα των ηθικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων πολυ αυστηρών και δυϊστικών –οι οποίες (πεποιθήσεις) περικλείουν την καταδίκη των φυσικών κινήτρων που εκλαμβάνονται ως «κακές» ή «αμαρτωλές». Υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά έχουν εγκαταλείψει τη διάθεση αυτή αλλά ασυνείδητα είναι ακόμη εξαρτημένοι από αυτή σε ένα βαθμό και εκδηλώνουν είτε αμφιθυμία (Ambivalance), είτε ταλάντευση μεταξύ των δύο ακραίων στάσεων– δηλαδή της καταστολής και της ανεξέλεγκτης έκφρασης όλων των κινήτρων.
Η τελευταία, αν και είναι καθαρτική, εντούτοις δεν αποτελεί αποδεκτή λύση ούτε από ηθική άποψη ούτε από ιατρική γιατί αναπόφευκτα προκαλεί νέες συγκρούσεις – μεταξύ των διάφορων βασικών κινήτρων, ή μεταξύ των κινήτρων αυτών και των περιορισμών τους οποίους θέτει όχι μόνο η κοινωνική τάξη αλλά και οι απαιτήσεις των διαπροσωπικών σχέσεων και της σωστής κοινωνικής ολοκλήρωσης και προσαρμογής.

Η λύση επομένως έγκειται περισσότερο στην αρμονική απαρτίωση όλων των κινήτρων σε όλη την προσωπικότητα, αρχικά μέσω της κατάλληλης καθυπόταξης και του συντονισμού και κατά δεύτερον μέσω του μετασχηματισμού και του εξαγνισμού της υπερβολικής και αχρησιμοποίητης ενέργειας.
Η επίτευξη μιας τέτοιας ολοκλήρωσης είναι όχι μόνο δυνατή αλλά διευκολύνεται κατά πολύ από τη δραστηριότητα των υπερσυνείδητων λειτουργιών από την αναγνώριση του Εγώ, γιατί τα υψηλά αυτά ενδιαφέροντα δρουν ως μαγνήτης που σύρει προς τα πάνω τη «λίμπιντο» ή την ψυχική ενέργεια που είναι αποθηκευμένη στα «κατώτερα» κίνητρα. Επιπροσθέτως, όταν μία απο τις ειδικές λειτουργίες του Εγώ, η βούληση, αναγνωρίζεται και χρησιμοποιείται, μπορεί επίσης να συμβάλει ικανοποιητικά μέσω της κανονικής και ελεγχόμενης δύναμης στην αρμονική ολοκλήρωση, στη βιο-ψυχοσύνθεση του συνολικού ανθρώπινου όντος.

Μία διαφορετική και κατά κάποιον τρόπο αντίθετη δυσκολία αντιμετωπίζεται από το άτομο κατά την περίοδο στην οποία η εισροή υπερσυνείδητης ενέργειας είναι εύκολη και άφθονη. Αν η εισροή αυτή δεν ελέγχεται λογικά πιθανόν να διασκορπιστεί σε πυρετώδεις εξάψεις και δραστηριότητες. Ή αντίθετα, να διατηρείται ως εκκρεμότητα και να παραμένει ανέκφραστη με τρόπο ώστε η υψηλή τάση ή εκείνη που προκαλείται από τη συσσώρευση ενδεχομένως να τραυματίσει το νευρικό σύστημα, όπως ακριβώς πάρα πολύ ηλεκτρικό ρεύμα μπορεί να κάψει την ασφάλεια. Η ενδεδειγμένη θεραπεία συνίσταται στη χρησιμοποίηση εκείνης της ενέργειας που εισρέει δημιουργικά και αρμονικά στο έργο της εσωτερικής αναγέννησης, στη δημιουργική έκφραση και στην καρποφόρα υπηρεσία με τέτοιους τρόπους που καθορίζονται από τις ικανότητες, τις συνθήκες και τις ευκαιρίες του ατόμου.

Το θέμα της συγκεκριμένης μελέτης καθιστά αναγκαία την έμφαση στη σκοτεινή και επίπονη πλευρά της πνευματικής ανάπτυξης χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι που βρίσκονται στο δρόμο της Αυτοτελείωσης είναι περισσότερο πιθανό να υποστούν την επίδραση των ψυχολογικών διαταραχών από τους μέσους άνδρες και γυναίκες. Το στάδιο της πιο εντατικής ταλαιπωρίας συχνά δεν επισυμβαίνει. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η διασαφήνιση των κατωτέρω σημείων:
1. Σε πολλά άτομα μία τέτοια ανάπτυξη κατορθώνει σε μεγάλο βαθμό και με αρμονικό τρόπο αυτό που ήδη περιγράφηκε έτσι ώστε οι εσωτερικές συγκρούσεις να αντιμετωπίζονται. Το άτομο περνά από εκείνα τα στάδια χωρίς μεγάλες αντιδράσεις ενώ τα συμπτώματα που παρουσιάζονται δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα.

2. Τα νευρωτικά συμπτώματα και οι συναισθηματικές διαταραχές ενός μέσου άνδρα ή γυναίκας είναι συχνά πιο σοβαρά και πιο έντονα, περισσότερο δύσκολα γι’αυτούς να τα φέρουν εις πέρας και για τους γιατρούς να τα θεραπεύσουν παρά εκείνα που συνδέονται με την Αυτοτελείωση. Οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στις έντονες συγκρούσεις μεταξύ των διάφορων φάσεων της προσωπικότητας ή σε μία παράλογη ανταρσία εναντίον των περιστάσεων και των ανθρώπων. Μερικές από τις συγκρούσεις αυτές είναι δυνατόν να εξηγηθούν κατά την ερμηνεία που δίνει ο Freud (1953) (η οποία οπωσδήποτε δεν είναι έγκυρη για όλες τις περιπτώσεις) αλλά σύμφωνα με τη θεωρία του Adler (1931), του Frankl (1955), της Horney(1945), του Jung (1953-1954) και άλλων. Είναι συχνά δύσκολο για τις παραπάνω συγκρούσεις να θεραπευτούν ικανοποιητικά –των ανώτερων ψυχολογικών επιπέδων και λειτουργιών των ασθενών αυτών που δεν εκτίθενται μέχρι τώρα σε ενέργεια – γιατί υπάρχει μικρή πιθανότητα να πεισθούν οι πάσχοντες να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες ή να υποταγούν στην απαιτούμενη πειθαρχία για να πετύχουν την προσδοκώμενη προσαρμογή.

3. Τα νευρωτικά, συναισθηματικά και διανοητικά προβλήματα που προκύπτουν κατά την πορεία της Αυτοτελείωσης, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητά που παρουσιάζουν, είναι απλώς προσωρινές αντιδράσεις, υποπροϊόντα όπως αναφέρεται, μίας οργανικής πορείας προς την εσωτερική ανάπτυξη και αναγέννηση. Κατά συνέπεια, είτε εξαφανίζονται αυτόματα, όταν η κρίση που τα παρήγαγε έχει περάσει ή υπόκεινται πιο εύκολα στην κατάλληλη θεραπεία.

4. Οι ταλαιπωρίες που προκύπτουν σε περιόδους κατάθλιψης από την ύφεση της εσωτερικής ζωής, αντισταθμίζονται πλούσια από την ανανεωμένη εισροή υπερσυνειδητών ενεργειών και από την προσδοκία της απελευθέρωσης και της εξύψωσης της προσωπικότητα συνολικά και η οποία προκαλείται από την Αυτοτελείωση. Η οπτασία αυτή αποτελεί την πιο δυνατή έμπνευση, μία συνεχή παρηγοριά και μία διαρκή πηγή δύναμης και θάρρους. Πρέπει επομένως το άτομο να κάνει μία προσπάθεια για τη συνεχή ανάπλαση της οπτασίας αυτής όσο το δυνατόν πιο έντονη και μία από τις καλύτερες υπηρεσίες την οποία μπορούμε να προσφέρουμε σε όσους αγωνίζονται σε αυτή την κατεύθυνση, είναι να τους βοηθήσουμε να διατηρήσουν την οπτασία του σκοπού πάντα παρούσα μπροστά στο εσωτερικού του ματιού.

Έτσι, μπορούμε να προσδοκούμε και να μαντεύουμε την κατάσταση της συνείδησης του ατόμου που βαδίζει στην πορεία της Αυτοτελείωσης. Είναι μία κατάσταση της συνείδησης που χαρακτηρίζεται από χαρά, γαλήνη, εσωτερική ασφάλεια, ενός αισθήματος ήρεμης δύναμης, καθαρής κατανόησης και λαμπερής αγάπης. Στις υψηλότερες φάσεις της είναι η αναγνώριση του ουσιώδους Είναι, της επικοινωνίας και της ταυτοποίησης στην Παγκόσμια Ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο: “Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ”, του οποίου, η μετάφραση πραγματοποιήθηκε από τον κ.Τριαντάφυλλο Τριανταφύλλου. Τον ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική παραχώρηση του αποσπάσματος, προς δημοσίευση.

Μεταφορά καθαρεύουσας σε δημοτική: solon.org.gr