|
Μέσα από τη διαφήμιση πολλές εταιρείες δημιουργούν επίπλαστες ανάγκες, αλλοτριώνουν και καταστρέφουν το νόημα στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό δε γίνεται μέσα από ένα συνωμοτικό χώρο ολίγων διεστραμμένων επιχειρηματιών. |
Ο όρος εταιρική κοινωνική ευθύνη προσδιορίζει την ευθύνη που έχουν οι εταιρείες έναντι του προσωπικού της, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, όχι μόνο ως οντότητες που επηρεάζουν σημαντικά το κοινωνικό γίγνεσθαι μέσα από την οικονομική τους δραστηριότητα αλλά και μέσα από τη διαμόρφωση ανθρώπινων προτύπων και τρόπων ζωής για τα οποία είναι υπεύθυνες. | Το ίδιο το οικονομικό σύστημα που απαιτεί μια διαρκώς μεγεθυνόμενη ανάπτυξη για την επιβίωσή του, προσπαθεί μέσα από τις επιμέρους και ασυντόνιστες επιχειρηματικές δράσεις να γεννήσει νέες καταναλωτικές κατευθύνσεις. Έτσι εμφανίζεται η «οικονομική φούσκα» που θα ήταν λάθος να την εντοπίσουμε μόνο στα άυλα ή «τοξικά» χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Εξίσου φούσκα είναι και όλη αυτή η βιομηχανία που με άξονα το ποτό συνδέει τα κλαμπ με τη νεανικότητα, τη σεξουαλικότητα και τη μουσική. Εξίσου φούσκα είναι και τα εξεζητημένα αξεσουάρ που συνδέονται με την επίδειξη πλούτου, αλλοτριώνοντας την εσωτερική αξία του καθενός και υποστασιοποιώντας την σε χρήμα και κυριαρχία.
Ο όρος εταιρική κοινωνική ευθύνη στην Ελλάδα (και όχι μόνο) έχει πάρει το χαρακτήρα της διατήρησης των προσχημάτων από τις μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, έναντι μιας κοινωνίας που συνειδητοποιεί αργά αλλά σταθερά και με αγανάκτηση, την έλλειψη οικονομικής δικαιοσύνης και αναλγησίας από αυτές. Χρησιμοποιείται κυρίως ως έμμεση διαφήμιση της επιχείρησης . Τα παραπάνω δε στοχεύουν στη σύνταξη ενός «ευαγγελίου» επιχειρηματικής ηθικής αλλά στην κατανόηση της κρίσης που συσσωρεύουν οι ανορθολογικές και αστόχαστες πράξεις όλων μας ως επιχειρηματίες ή μάνατζερ ή διευθυντές μάρκετινγκ κλπ. Δεν αντιλαμβάνομαι το να εκπαιδεύει μια επιχείρηση το διοικητικό προσωπικό της με σεμινάρια φιλοσοφίας, μόνο και μόνο για να αποκτήσουν τις δεξιότητες μιας «διευρυμένης συνείδησης» αλλά που εντέλει θα εθελοτυφλεί ενάντια στο βαθύτερο νόημα και διδαχή της ίδιας της φιλοσοφίας (η οποία συνδέεται στενά με το αληθινό και την αποκάλυψή του) και που εξαιτίας τους προκύπτει η διεύρυνση της συνειδήσεως. Πώς μπορείς να είσαι σοβαρός επιχειρηματίας και εντέλει να κάνεις πράγματα τα οποία δεν πιστεύεις; Η εταιρική κοινωνική ευθύνη αυτή τη στιγμή γελοιοποιείται. Ίσως επειδή βρισκόμαστε στην αρχή της ως προς τη διάδοσή της στον επιχειρηματικό κόσμο. Κρίνεται όμως αναγκαίο να κατανοηθεί το τι πραγματικά είναι η ΕΚΕ. Μέχρι σήμερα οι εταιρείες αντιμετωπίζονται ως απρόσωποι οργανισμοί με δεδομένο ιδιοτελές κίνητρο, που περνάει ως αυτονόητο και δεδομένο στον κόσμο, και τυγχάνουν μιας σχετικής ασυλίας ως προς την ιστορική τους ευθύνη. Και ενώ οι εταιρείες ποτέ δε συμμετέχουν στις πολιτικές διαπραγματεύσεις πάνω σε ένα σημαντικό γεωπολιτικό ζήτημα είναι γνωστό ότι παρασκηνιακά κινούν τα νήματα της σύγχρονης τουλάχιστον ιστορίας. Τους αναλογεί συνεπώς σημαντική ευθύνη. Ευθύνη που πρέπει να αποκαλυφθεί και να έρθει στο φως. Γιατί η διαφθορά δεν γεννάται στο φως αλλά στα σκοτάδια των κρυμμένων συμφωνιών και άτυπων συναλλαγών, στα παρασκήνια και όχι στο προσκήνιο. Αυτό είναι και ένα σημαντικό ζήτημα που τίθεται ως προς τη δημοκρατία: ο ιδιότυπος πατερναλισμός. Η μυστικότητα που τάχα προστατεύει τον κόσμο από τον θυμικό εαυτό του, έχει καταλήξει να συντηρεί άντρα διεφθαρμένων ελίτ και αθέμιτων συναλλαγών και δικτυώσεων της πολιτικής εξουσίας με την οικονομική. |
|
26 Οκτωβρίου 2009 Γιώργος Μαυρουλέας, Πολιτικός Επιστήμονας, |
