1

Η ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ (του Γιάννη Ζήση)

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου είναι η προσωποληψία γύρω από το φαινόμενο της συνείδησης που έχει δύο όψειςαπ’ τη μία είναι η προσωποληψία της ερμηνείας και απ’ την άλλη είναι η προσωποληψία υπό την έννοια του εγωκεντρισμού, της έμφασης στον εαυτό ως αξιολογητή των ιδεών, ως κέντρου ή επίκεντρου και βασικού εστιακού σημείου ενδιαφέροντος για τις πράξεις, τις συμπεριφορές και τα αισθήματα.

Αυτή είναι μια βαριά αυταπάτη η οποία, όμως, είναι δευτερογενής σε σχέση με την πλάνη γύρω από τη διαιρετότητα της σχέσης συνείδησης με την πραγματικότητα.

Παράλληλα, βέβαια, ενυπάρχει αυτή η τάση σύγκρουσης απέναντι στην πραγματικότητα καθώς η πραγματικότητα προβάλλει σαν ένα πεδίο ερεθισμού της συνείδησης, ένα πεδίο ολετήρα της συνείδησης. Και δεν αναφερόμαστε στην αίσθηση της ορυκτότητας, την αίσθηση του αντικειμένου ή την αβεβαιότητα του υποκειμένου μέσα σε αυτή την αντικειμενικότητα. Αναφερόμαστε στην πραγματικότητα που διαισθανόμαστε περισσότερο, παρά την αντιλαμβανόμαστε με τον νου. Και η αντίληψη του νου λειτουργεί ως πεδίο μιας προσωποληψίας που μπορεί να προβάλλει με υλιστικό ιδεαλισμό, με υλιστική νοοτροπία, κάτι που και πάλι είναι μια προσωποληψία ή μια τάση εκδίκησης για την ύπαρξη του Όντος ως Όντος εμπεριεκτικού σε κάθε ατομισμό, σε κάθε ατομικοποιημένη – ακεραιοποιημένη αλλοτροπικότητα της έκφρασής του. Δηλαδή, ο υλισμός επιλέγεται ως άρνηση του Όντος από τον ατομισμό. 

Ενεργούμε πολλές φορές υπό το πρίσμα του να συγκρουστούμε και να σχισματοποιηθούμε απέναντι σε αυτή τη Λογική του Περιεκτικού, στη Λογική του Περιέχοντος, στο Περιεκτικό Λογικό, στη λογική του Όλου και του υπερβατικού. Ενεργούμε μέσα από μια σχισματική ισχυρογνωμοσύνη σαν εναντίωση στη λογική αυτή του περιέχοντος, και επιδιώκουμε να ακυρώσουμε την ωφελιμότητα μας για την ολότητα. Αλλά τελικά. έτσι ακυρώνουμε την ωφελιμότητά μας προς τον εαυτό μας διευρύνοντας έτσι τον εσωτερικό τεμαχισμό, τη σχισματοποίηση σε ένα φαύλο κύκλο φαντασιακής διαιρετότητας.

Το εγχείρημα είναι να ανακτήσουμε αυτή την ενότητα μέσα μας και έξω μας, σημειώνοντας πώς αυτή ακριβώς η ενότητα αποτελεί και την ουσία της ελευθερίας. Η ελευθερία δεν βρίσκεται στη σχισματοποίηση του όντος αλλά στη βιωματική εποπτεία, σ’ αυτή τη συμφωνία και τη συναίνεση με το πραγματικό, με την παρουσία του περιέχοντος.

Η ρήξη λοιπόν με το περιέχον αποτελεί και το αιτιατό ή την πηγή της νέμεσης, την τραγικότητα του φαινομενικού ή της επιφανειακής ζέσης, η οποία διαμελίζει το επιστητό στη ναρκισσιστική μας φαντασίωση.

Η  αγάπη για τις ιδέες και το πνεύμα, για την ολότητα και την πνευματικά ιεραρχικοποιημένη αντίληψή της, και η αγάπη, επίσης, για τα ζώα και τις μορφές της ζωής, και για τη ζωή τελικά ως σύνολο, αποτελούν το μεγάλο μας βιωματικό εγχείρημα για να λειτουργήσουμε σαν σωτήρες του εαυτού μας και του κόσμου.


Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

Ανάρτηση κειμένου: 8/04/2009

(solon.org.gr)