ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ, ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΠΟΙΗΜΑ “ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΦΘΙΑ” του ΓΙΑΝΝΗ ΖΗΣΗ

κοιλάδα Σπερχειού - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print
                                                                                                 Τι μένει στης Φθίας τα μέρηκοιλάδα Σπερχειού - Σόλων ΜΚΟ
Κυλούσε ήσυχα ο Σπερχειός,
σα θρόισμα νερών
ανέμιζαν τα μαλλιά του Αχιλλέα,
όπως οι ανταύγειες των ονείρων
οι Νηρηίδες έκρυβαν στα κύματα τα περάσματα της αιωνιότητας
κι όλη εκείνη η δόξα από μακρινές εποχές
θώπευε τα βότσαλα με απόκοσμη γαλήνη
κι απ’ τα δέντρα εγειρότανε το ύψος
μέσα στον ουρανό που χωρούσε διάφανα τα πάντα 
                                                                                                       τα χθες, τα στερνά και τα διάχρονα.
                                                                                                   Καθάρια ήταν η νύχτα
                                                                                                    κι η μουσική των σφαιρών
                                                                                                      λαμποκοπούσε με αισθήσεις που αγκάλιαζαν το άπειρο,
                                                                                                  έτσι ήταν και το χθες του Αχιλλέα
                                                                                               αγκαλιά με το μύθο, ομορφιά, με αλήθεια
                                                                                                 σα κοραλλένια ακτή όπου σμίγει ο νους κι η οπτασία,
                                                                                                 ο χορός κι η ακινησία
                                                                                                    μπροστά στον ήλιο κι ολάκερη την ιστορία,
                                                                                                       η ενάργεια εκείνων που ψήλωσαν τη ζωή.
 
Στην φθορά της Φθίας
ήταν κρυμμένο το νόημα του κόσμου
πως κοινό ήτανε το γέννωμα της ζωής και του θανάτου
κι αν κάποιος το’ να φοβότανε, ούτε τ’ άλλο αγαπούσε,
μ’ αυτή την απόσταση που μεσολαβούσε
ο κόσμος ήταν που χαλούσε
σάμπως του Αμφικτύονα η μνήμη νάχε σβηστεί
κι εκείνο το πόρισμα του Δευκαλίωνα είχε θαμπώσει.
 
Η φθορά παράστεκε στο τέλος
ο χρόνος αθλοθετούσε το τελείωμα
με μάρτυρα τον Φιλοκτήτη
δεκατρείς σημαίες υψώθηκαν στην Οίτη
με Ηράκλεια αρμονία οι καιροί καλλιεργούσαν θιάσους
ως το θάνατο και τον μύθο.
 
Και ο Πρωτεσίλαος πρωτομάρτυρας του Έπους
με τον Πάτροκλο να διαβαίνει μαζί με τον Αχιλλέα
στη Λευκή Νήσο του Μεγάλου Νόστου.
 
Έτσι ήταν ότι κερδίθηκε μέσα στον κόσμο,
με την φθορά του δοξασμένο,
τα ονόματα πιότερο απ’ τα σώματα
ναυάγια ερειπωμένα κι όμως ακμαία
στο κατάμεστο είναι του κόσμου
η ηδύτητα πανταχόθεν,
κόρος ενότητας πολιορκούσε το Εγώ
όταν πια οι αποστάσεις ξεχνούσαν τα σύνορα
μέσα στο κοίτασμα της ένθεης βεβαιότητας
το μέλλον «χίλιους ήλιους φωτεινότερο»
παρανάλωμα της αγάπης άσβεστο.
 
Τούτο απ’ την αρχή συλλογάτο ο Μύσων
στον οίκο της ελάσσονος επωνυμίας
οιστρηλατούσε της ζωής το πανδαιμόνιο
με το γέλιο της μοναξιάς του αποφαινόταν
για το πανηγύρι της φύσης,
περνούσε κατάμονος του χρόνου την αρμονία
θεατής παρερχομένων ενιαυτών
μ’ ένα όχι στα παιχνίδια των θιάσων
έμεινε άγνωστος κατάσαρκα στην αλήθεια
όχι λιγότερο υπάρχων από πρωταγωνιστές,
ιερέας του εαυτού του
έκανε πάντα μνημόσυνο στις ανοησίες.
 
Όταν η εποχή κατακλύσθηκε από μηχανές
κι έμοιαζε με θρύλους αρχαίους
τότε άρχισε να κτίζεται το τετράγωνο χωριό
για μια ύστατη προσπάθεια αδελφοσύνης.
 
Αρκούσε που αυτό ήταν μια οπτασία παλιά
κι όταν ακόμα ένας κύκλος τέλειωνε,
ήταν καλό που εδώ στην φτωχική Φθία
δούλευαν ως το τέλος τα οράματα
βγαλμένα απ’ της μοναξιάς την ανάγκη,
μέσα στην ένθεη αστραπή της αιωνιότητας
άνευ πλήθους, με τη σεμνή χαρά της αυθυπαρξίας
συντροφιά με την «αιώνια νεότητα του ατελεύτητου θέρους»
καθώς η καταναλίσκουσα πυρά του Ηρακλή
σηματοδοτούσε τον ουρανό άνωθεν της Οίτης
με τους άθλους του ενιαυτού
της ψυχής τα δρώμενα
στα πέρατα του χρόνου,
καθώς στην κοιλάδα δέσποζε το έπος της Τροίας και η Ειρήνη των Ελλήνων
η φύση παρέμεινε το διαρκές ορόσημο των ανθρωπίνων.
Στη γη του Σπερχειού
κατοικεί η γενναία πνοή
του άσβεστου παραμυθιού.
Στα πλατάνια των Λόγγων
του Αχιλλέα η ηχώ.
Με το θάρρος της ζωής
της άνοιξης τα πλάσματα
και του θέρους τα μυθεύματα,
με τη γνώριμη αισιοδοξία των ονείρων
ένα πέρασμα ομορφιάς
από το χθες ως το αύριο.