|
Γενικότερα, δεν μπορεί η ευτυχία των ανθρώπων να συνδέεται με την ευχέρεια ή μη κάποιων λαών ή ομάδων, στο να καταναλώνουν συνεχώς και όλο και περισσότερο αγαθά τα οποία κυρίως απευθύνονται στις εγωκεντρικές μας μανίες παρά στις πραγματικές μας ανάγκες.
Είναι φανερό ότι η αποτυχία των κρατών στο να εμπνευστούν και να επενδύσουν σε καινοτόμες ιδέες που αφορούν στην ποιότητα ζωής, στην προστασία του περιβάλλοντος και στην εξισορρόπηση των τεράστιων οικονομικών ανισοτήτων, οδηγεί ξανά σε μια νέα αποτυχία με τραγικότερες συνέπειες. Τα κράτη θα μπορούσαν κάλλιστα και με σχετικά γρήγορους ρυθμούς να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας σε πολύ πιο νευραλγικούς και με βάθος τομείς (εκπαίδευση, ανανεώσιμες πηγές, καινοτόμες ιδέες) από το να ενισχύουν αλαζονικά μεγαθήρια που λίγο πριν καυχιόντουσαν και τώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, εκβιάζουν με απολύσεις και αύξηση της ανεργίας. Εξυγίανση είναι ο αναπροσανατολισμός και μόνο και όχι η ενίσχυση πρώην ή νυν κολοσσών. Όμως τα διεφθαρμένα στελέχη των κυβερνήσεων, των εταιριών και τα αλληλοδιαπλεκόμενα συμφέροντα και πολιτικές τους, είναι απίθανο ν’ αφήσουν μεγάλα περιθώρια για αλλαγές.
Η ρηχότητα με την οποία κι εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία μας είναι μια σίγουρη συνταγή για τους καιροσκόπους γύπες της οικονομίας που τρέφονται από την ματαιοδοξία μας και τη μέτρια ζωή μας.
Είναι δεδομένο λοιπόν, πως όσο και να ενισχύσουν πια τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρείες και τις βιομηχανίες, το μόνο που μπορούν να επιτύχουν είναι η καθυστέρηση της κατάρρευσής τους και τίποτα παραπάνω. Γιατί οι ανθρώπινες μονάδες δεν έχουν πια τίποτα άλλο να δώσουν. Έχουν ξεζουμιστεί από κάθε ίχνος ενέργειας δαπανώντας την για ν’ αποκτήσουν περισσότερα και ακόμα πιο καινούργια μοντέλα συσκευών, ρούχα, κατοικίες, γη, ασφαλιστικά συμβόλαια, μετοχές και κάθε είδος συμβόλου που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν απ’ το διπλανό τους και να νιώσουν υπέρτεροι των άλλων και ασφαλείς.
Εξυγίανση χωρίς κόστος δεν μπορεί να υπάρξει και το κόστος δεν μπορεί να είναι μόνο μερικές εκατοντάδες δισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά ο παλαιός τρόπος ζωής μας και κυριότερα η άσκοπη και νοσούσα λογική μας για το ωραίο, το δίκαιο και το εφικτό.
19 Νοεμβρίου 2008,
Θανάσης Μάντης, atmandis@hol.gr
Πολιτικός Επιστήμονας, Μέλος της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
|
Πληροφορούμαστε τις τελευταίες ημέρες ότι ο κυβερνητικός μηχανισμός των Η.Π.Α. στοχεύει στην οικονομική στήριξη των αυτοκινητοβιομηχανιών ώστε ν’ αποτραπούν απολύσεις εκατομμυρίων εργαζομένων οι οποίες με τη σειρά τους θα επιτείνουν το εγχώριο αλλά και παγκόσμιο πρόβλημα της ύφεσης. Κάπου φαίνεται ότι τα μεγάλα οικονομικά επιτελεία σφάλουν για άλλη μια φορά. Δεν μπορεί η ευτυχία του καθενός από εμάς να εξαρτάται από το αν οι αμερικανοί θα συνεχίσουν ν’ αγοράζουν αυτοκίνητα και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλα και ενεργειοβόρα.