ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ; Η ΕΚΛΟΓΗ ΟΜΠΑΜΑ (του Γιάννη Ζήση)
Α. Η ανατροπή του ρατσιστικού στερεότυπου
Η εκλογή ενός μαύρου, του Ομπάμα, στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, από μόνη της σημειολογικά ανοίγει ένα νέο ορίζοντα. Αυτή η εκλογή είναι σημειολογική παρά το γεγονός ότι: είχαμε εξοικειωθεί με δύο μαύρες υψηλότατες ρεπουμπλικανικές πολιτικές παρουσίες στο κυβερνητικό επίπεδο αυτή του Κόλιν Πάουελ και της Κοντολίζα Ράϊζ και απ’ τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε και τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις. Η εκλογή αυτή έγινε από το σύνολο του Αμερικανικού Λαού, με τη συντριπτική λευκή πλειοψηφία, τις υπάρχουσες προκαταλήψεις και τα στερεότυπα για την ανώτατη θεσμική θέση στην ηγεσία της Υπερδύναμης των ΗΠΑ που είναι επικεφαλής στην κούρσα των πλανητικών εξελίξεων.
Η αλλαγή αυτή δείχνει πόσο οι λαοί μπορούν να ξεφύγουν από τα στερεότυπά τους, διερχόμενοι μέσα από μια κρίση και μια αίσθηση αποτυχίας και κατά πόσο αυτό μπορεί να αποτυπωθεί στις εκλογές τους, λαμβάνοντας υπόψιν τις προηγηθείσες πολιτικές αποτυχίες της επανεκλεγείσας προεδρίας Μπους και της πρόσκαιρης ηγεμονίας του νέοσυντηρητισμού και του νέο-φιλελευθερισμού που οδηγήθηκαν σε κρίση μετά από την κατάρρευση του Αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε μια πολιτική συσπείρωσης των ακραίων τάσεων του συντηρητισμού και της περιβαλλοντικής βαρβαρότητας η υποψηφιότητα της Σάρας Πέϊλιν δεν μπόρεσε να αλλάξει την δυναμική αυτή λόγω της μεγάλης ανατροπής που εισήγαγε η κατάρρευση της Lehman Brothers και η αναγνώριση του τραπεζικού κραχ μετά από την πτώχευση της Lehman Brothers και την επαπειλούμενη πτώχευση όλων των μεγάλων σχεδόν τραπεζών. Πριν όμως πάμε στα ουσιαστικά ζητήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο νέος Πρόεδρος σημειολογικά αξίζει να παρατηρήσουμε ότι κλείνει ο μεγάλος κύκλος που ξεκίνησε από έναν από τους μεγαλύτερους, υπό την έννοια του ήθους και των καταλυτικών επιδράσεων στην ιστορία, πολιτικούς ηγέτες όλων των εποχών, τον Αβραάμ Λίνκολ. Έτσι 150 χρόνια μετά την εκλογή του Αβραάμ Λίνκολ (βασικού παράγοντα για την απόδοση δικαιωμάτων στους μαύρους) γερουσιαστή του Ιλινόις και ιδρυτικού στελέχους του ρεπουμπλικανικού κόμματος, από την ίδια πολιτεία εκλέγεται για τη θέση του Προέδρου ένας μαύρος γερουσιαστής από το κόμμα των δημοκρατικών αυτή την φορά. Ας σημειωθεί ότι οι Νότιες Πολιτείες του «ρατσιστικού Νότου» στήριζαν τους Δημοκρατικούς επειδή ακριβώς είχαν αυτή την απέχθεια στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα λόγω του Αβραάμ Λίνκολ. Τότε, ένας Νότιος Πρόεδρος ο Λίντον Τζόνσον διάδοχος του Κέννεντυ μετά το ’64 κατήργησε τα υπόλοιπα διακρίσεων μεταξύ λευκών και μαύρων και από τότε το Δημοκρατικό κόμμα έχασε τις Νότιες Πολιτείες. |
|
Β. Οι εσωτερικές και παγκόσμιες προκλήσεις Ι. Ας έρθουμε όμως τώρα στα δύο ουσιαστικά πεδία στα οποία ο Ομπάμα καλείται να πάρει θέση. |
Β. Μέσα αυτό το πλαίσιο του New Deal θα πρέπει να δούμε και κατά πόσο θα συμπράξει σε έναν νέο Μπρέντον Γουντς. Αυτό το βήμα προς τα εμπρός προϋποθέτει βέβαια υπέρβαση της λογικής του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ που είναι εγγενής ως κουλτούρα και κρατική ιδεολογία στο διεθνές πεδίο εκ των πραγμάτων, διότι κανένας κυβερνητικός πολιτικός αυτή την στιγμή δεν ξεπερνάει τα συμφέροντα του κράτους το οποίο αντιπροσωπεύει και δεν έχει ως βάση της σκέψης του την αρχή της μιας ανθρωπότητας. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τις ισχυρές αλλά και για τις αδύνατες χώρες. Αυτή η υπέρβαση, η ανάγκη για ένα παγκόσμιο New Deal σίγουρα είναι μεν πολύ βαθιά αλλά δεν έχει και δεν μπορεί να λειτουργήσει σε αυτή την στενή σχέση που έχει η κυβερνητική αντιπροσώπευση των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ. ΙΙ. Το δεύτερο θέμα είναι η συμπεριφορά του Μπαράκ Ομπάμα στο πλαίσιο αφενός μεν διεθνών πρωτοβουλιών ανθρωπιστικού χαρακτήρα αφετέρου των πρωτοβουλιών διαμόρφωσης νέων ισορροπιών και επίλυσης χρονιζόντων προβλημάτων. Η Αμερική έχει βέβαια στόχο να ανακτήσει ένα μέρος του απολεσθέντος ηθικού και θεσμικού της κύρους στον διεθνή τομέα, που προσβλήθηκε από τον κακόφημο πόλεμο στο Ιράκ, από τις παράπλευρες απώλειες στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, από την λειτουργία των φυλακών Αμπού Γκράι και Γκουαντάναμο, από τις εσφαλμένες γεωπολιτικές στρατηγικές όπως στην περίπτωση της Γεωργίας και την αντιπυραυλική ασπίδα, επίσης από την αδυναμία προώθησης του θέματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ που αποδείχθηκαν προσχήματα γεωπολιτικά σε σχέση βέβαια με παραδοσιακά στερεότυπα. Το ανάλογο έχει συμβεί νωρίτερα με την Κούβα και μεταγενέστερα με την Βενεζουέλα και με τον Έβο Μοράλες στην Βολιβία που τελικά οδήγησε σε συσπείρωση της Λατινικής Αμερικής σε οικονομικές και πολιτικές θέσεις απέναντι στην Αμερικάνικη ηγεμονία. Η ανάκτηση κύρους θα επιχειρηθεί και στις αναδυόμενες Κίνα και Ινδία. Σίγουρα επίσης η Αφρική θα ελπίζει πολύ περισσότερα από τον Μπαράκ Ομπάμα όπως και ο υπόλοιπος κόσμος. 11 Νοεμβρίου 2008, Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας |