1

Ποίημα: “Η αυτοκριτική του φωτογράφου”, του Γιάννη Ζήση

Θεέ μου βοήθησέ με να συνέλθω
από κείνο το βάθος της μουγγής φωτογραφίας,
πάνω από το όρος της διαφήμισης
να στήσω μια σημαία κατανόησης
με τα πύρινα βλέμματα των ονείρων
ν’ ανεμίσω τα νοήματα
κι ύστερα ξανά να υφάνω τις λέξεις
μ’ ένα τραγούδι βεβαιότητας πώς να!·
η γη συνεχίζει τον Δρόμο της Ζωής
κι ας μην έχει έξοδο κινδύνου
συντροφιά μ’ ότι απ’ την αρχή ήταν ανείπωτα Οικείο
και με τ’ άλλα τα νήπια των έμβιων
στην παλιγγενεσία της Εδέμ.

Η πόλη πολύβουη και σκιεροί οι δρόμοι,
σαν απωλιθωμένο δάσος
κι οι κουφάλες μέσα από το μπετόν
ήταν κατοικημένες από ένα μόνο είδος.
Όλα αυτά ήταν των ανθρώπων μιμήσεις του δάσους
στο διάβα απεμπλουτισμένων αισθήσεων
ένα γκέττο λήθης της φύσης
η φαβέλλα των συνειδήσεων
μ’ αναβολές της ζωής που απολίθωναν τις ψυχές μας.
Οι επισκέπτες της φύσης γυρνούσαν πίσω απογοητευμένοι
μοναχικοί, με δεσμευμένες τις καταθέσεις των προθέσεών τους,
ο τύμβος των σκουπιδιών έδειχνε τη νίκη της βαρβαρότητας.

Η φύση ήθελε ένα βλέμμα,
μια ακρόαση Σιγής
ενός λεπτού συνείδηση
με το θρόισμα του Χαμένου Εαυτού μας

Έξω από την πόλη
ήταν ένας βράχος
το σπίτι ενός ξωτικού
ένας τίτλος γης δοσμένος στην ομορφιά.


Γιάννης Ζήσης